29 augustus

Gefeliciteerd! U bent nu verbonden, zegt mijn laptop. De gelukwensen komen van Ozmosis, een hotspotprovider hier in Frankrijk. Ze bereiken mij luttele seconden nadat ik per creditcard 42 euro naar hen heb overgemaakt. Daarvoor mogen ik en nog iemand, bijvoorbeeld mijn gade, een maand lang van WiFi gebruik maken, elk op onze computer, maar niet tegelijkertijd.

Ik zal niet beweren dat deze regeling onze relatie onder druk zet. Toch, een maand lang 'doe jij maar, nee, doe jij nu maar eerst' is een vermoeiend vooruitzicht.

Wat de felicitaties betreft, liever niet. Een beetje toten trekken kan, maar het moet er niet af gaan druipen.

21 augustus

Vandaag weer gezwommen. Dat was precies twee maanden geleden. Nog niet in zee, maar toch in een genietbare plas aan de voet van de Montagne Noire. De Fransen hebben voor hun plassen allerlei namen: nu eens is het een lac, dan weer een étang, deze hier heet le bassin de Saint Ferréol. Hij is een keer of drie groter dan de plas van 't Ster in mijn stad S, die ze daar op hun website een watersportvijver noemen. (De markt heet er ook evenenementenplein.) Drie keer ben ik in de bassin gaan zwemmen: rond twaalf uur, rond drie uur, en nog eens iets na vijf. Ik had iets goed te maken. Het werd elke keer beter, het water warmer (plus bonne zeggen ze hier), de lichtinval mooier. Eerder had ik ook graag in de Lot gezwommen en in de Aveyron, maar die reikten waar ik was amper tot mijn kuiten, en in de Loire mocht het niet. Een mens zwemt niet altijd wanneer hij wil, maar dat geldt voor andere dingen ook.

17 augustus

Afgelopen nacht ben ik plots wakker geworden, en toen kon ik de slaap niet meer vatten. Het overkomt me veel vaker dan vroeger, dat wil zeggen voor de Dream Station - een hels tuig waar ik verder geen woord over zeg, het zal er altijd een te veel zijn.

Zo wakker liggend liet ik talloze halve en hele gedachten voor mijn geestesoog passeren, zoals mensen doen die het slapen is vergaan. Een ervan was: de kiezer heeft altijd gelijk.

Zelf vond ik dat niet zo zeker: de kiezer kiest, of hij gelijk heeft moet altijd nog blijken.

Wel heeft de gekozene intussen vrij spel, ten minste tot er weer eens gekozen moet worden. Tenzij hij de spelregels onderweg naar zijn hand zet, of afschaft. Dat kan hij met een beetje sluwigheid ongestraft doen, hij is tenslotte gekozen.

Gestoord, kwaadaardig, haatdragend, wraakzuchtig, onbekwaam, gevaarlijk? Best mogelijk, maar wel gekozen.

Op dat punt aangekomen werden mijn gedachten zo donker, dat ze mij als een zwart gat in zich opslokten. Ik denk dat ik toen weer sliep. Al bij al toch 6.3 uren die nacht. Dat is iets onder mijn weekgemiddelde van 6.7, maar wel boven het maandgemiddelde van 6.1.

11 augustus

Hier en daar in kranten in cafés of in de supermarkt vang ik iets op over aanhoudende bosbranden, alarmerend watertekort en verschroeiende temperaturen goed boven de veertig graden. Gevoelstemperatuur heet dat nu. Het moet geen veertig zijn, denk ik dan, als het voelt als veertig, is het al goed. Dat zal wel een cynische gedachte zijn, maar men zal ze mij vergeven. Vrijdagmiddag rond één uur 's reed ik naar de stad, de buitenthermometer wees 10,5°C aan. Het voelde gelukkig zo koud niet aan, want ik zat binnen in mijn auto, en daar was het een stuk warmer. Ik bedoel minder koud. Ik bedoel maar.

8 augustus

Of er een God bestaat, een met een hoofdletter, zo een waar er maar één van is, die alles kan en weet en alles ziet, en mij zo oneindig bemint, dat, als ik dat niet geloof, ik kan branden in de hel, zo'n absolute unieke totalitaire God? Ik hoop het niet, en ik geloof het nog minder.

Een god met kleine g, daar kan ik mee leven. De g zegt dat er niet een zo'n god is, er zijn er vele. Grote en kleine, gespecialiseerde goden zoals de oude Grieken die hadden, en evenveel godinnen, bij hen was zo'n god niet per se een man. Een van de liefde en een van de oorlog, een van het water en een van het bos, een van de jacht en een van de wijn, een heel klein godje van een klein riviertje of een bron, een god van de kunst en een van de handel, een god van de wind uit elke richting.

De ene kon al meer dan de andere, maar almachtig en alwetend was er geen een, zelfs de oppergod werd met gemak door zijn gade voor schut gezet. En hoe ze elkaar de duivel aandeden, uit jaloezie, uit nijd, uit eerzucht, hoe ze complotteerden tegen elkaar, hoe ze logen en bedrogen dat het een lust was. Zulke goden, die mogen er zijn. Ze zijn er waarschijnlijk niet, maar dat mag je tenminste straffeloos zeggen.

De hemel, die bestaat wel. Ik ben er vandaag nog geweest, of toch heel dicht in de buurt. Aan de kant van een smal weggetje, op duizend meter hoogte, met een wijds uitzicht op de Causse Méjean, rond drie uur 's middags, de zon scheen, er waaide een verfrissend briesje, je hoorde al eens een vlieg zoemen of een wesp, er tsjirpte een handvol krekels, af en toe stak uit het nergens een wat steviger wind op, als een van ver aankomende trein, hij was zo weer voorbij. Er waren ook vliegtuigen, die zweefden geruisloos in het rond, je zag ze alleen als ze het zonlicht vingen in hun vleugels.

Nog later was ik nog dichter bij de hemel, toen ik het kerkje van Hures-la-Parade binnenging, en daar zat in het halfduister iemand op een dwarsfluit te spelen, de muziek vulde de ruimte totaal, alsof in ieder hoekje, achter elke pilaar, in elke nis en onder ieder raamgewelf een fluitspeler zat, maar er was er maar een.

Ik kon hem niet zien, had geen idee waar hij zat of stond, en toen ik hem na afloop vond en bedankte voor zijn spel, en hem vroeg of hij geïmproviseerd had, want zo klonk me dat in de oren, zei hij nee, dat laatste was Bach.

Laat niemand mij zeggen dat zo dicht bij de hemel toch maar weer in een kerk was.