14 december

Ik dacht: ik maak nog eens een stukje. Het moet kort zijn, en vooral niet te moeilijk. Voor mij, bedoel ik. Ik ben het maken van stukjes een beetje ontwent. Laat me nog maar eens het woord van het jaar zoeken. Dat valt mee: het woord zat al een hele tijd in mijn hoofd. Elke keer dat ik het hoorde, vond ik dat woord van het jaar weer leuker. Wie het is, maakt niet uit. Hoe het er uitziet, of het gevaarlijk is. Ik zie hem, ik hoor hem, ik ruik hem, ik smaak hem. Ik kan niet wachten tot ik hem de volgende keer weer tegenkom. Laten we dit jaar eens met ons allen stemmen voor de probleemwolf.

11 mei

 

In maart staat er dit jaar een hele maand niets, stel ik vast. Zeer ongewoon, zelfs in een jaar als 2022. Ik had wel iets te vertellen, maar het was te laat. Op 26 april. Die dag was ik van plan een stukje te maken, maar er kwam iets in te weg. Typisch 2022. Ik kon het stukje later maken natuurlijk, en dan veranderde ik de datum tot 26 maart. Maar zo grof de kluit belazeren, dat heeft mijn klein maar trouw publiek niet verdiend. Wij zijn hier niet de Российская газета. Het plan was mij vrolijk te maken over het gebouw in Singel 13 te S. Ik zag het voorbij rijden, er stond: Wase Uitvaartplanner. Ondertussen is vrolijk het woord niet meer. Droevig. Treurig. Diep triestig. Het was die planner. En ook een beetje Wase.

klik om groter te maken

4 april

Ik blijf maar lezen over superyachts die aan de ketting gelegd zijn. En hoe veel die wel kosten. De eigenaars zijn altijd verachtelijk rijk en hebben vaak - maar lang niet altijd - moeilijk uitsprekende namen. Ik wil ze zelfs niet zien, laat staan uitspreken. Voor dit soort tuig heeft het Engels het woord filth rich. Niet stinkend rijk; smerig rijk.

Rijk is misschien wel leuk, als de rest ook nog mee mag lachen. A la limite zelfs puissant rijk. Zo las is ook over de verrassend makkelijk uitsprekende Bart Versluys. Deze bekende bouwpromotor werd zijn polshorloge met geweld gestolen, ter waarde van 350.000 euro, als waarde het juiste woord is (natuurlijk niet). Wie zal niet lachen met iemand die 350.000 euro betaalt voor een horloge, en het dan ook nog kwijt geraakt? Dat heet Schadenfreude. Mij werd altijd gezegd, dat je geen leedvermaak mocht hebben, maar natuurlijk wel.

13 februari

Je bent aan het fietsen langs een rij auto's en ineens zwaait iemand haar, zijn of hun autodeur open.

De vrtNWS journalist nodigt me uit om me het tafereel in te beelden. Dat gaat vlot: fiets, rij auto's, autodeur, plotse zwaai. Het klinkt vertrouwd. Maar wie heeft de deur open gezwaaid?

En wat kwam die vrtNWS journalist plots in mijn laptop doen? Dat kwam door de kop Verenigd Koninkrijk verplicht "Dutch Reach". Waar ging dat nu weer over? Ik snapte het gauw. Hoe je je auto-portier open doet voor je buiten stapt. Met de hand die het verste van de deur verwijderd is.Vandaar reach. Maar Dutch? Helaas, dat kreeg ik niet te weten.

Van een veel hogere urgentie drong zich een andere vraag op: wie zwaaide ineens haar, zijn of hun autodeur open? En in het bijzonder: als het niet haar of zijn was, wie zwaaide dan hun deur open?

Het duizelde me een beetje, maar dat komt me wel meer voor.

21 januari

Ik lees dat het Opperhoofd van Turkije zijn naam wil veranderen in het Engels. Van Turkey naar Türkiye, zoals in het Turks. Iedereen die Turkey tikt op Google, zo is de klacht, ziet altijd maar een kalkoen. Ik kan me daar wel iets mee voorstellen. Stel maar dat wij Turkije Kalkoen gaan noemen. Die Engelsen toch weer. Anderzijds, dat Opperhoofd van Turkije toch ook.