14 december

Ik dacht: ik maak nog eens een stukje. Het moet kort zijn, en vooral niet te moeilijk. Voor mij, bedoel ik. Ik ben het maken van stukjes een beetje ontwent. Laat me nog maar eens het woord van het jaar zoeken. Dat valt mee: het woord zat al een hele tijd in mijn hoofd. Elke keer dat ik het hoorde, vond ik dat woord van het jaar weer leuker. Wie het is, maakt niet uit. Hoe het er uitziet, of het gevaarlijk is. Ik zie hem, ik hoor hem, ik ruik hem, ik smaak hem. Ik kan niet wachten tot ik hem de volgende keer weer tegenkom. Laten we dit jaar eens met ons allen stemmen voor de probleemwolf.

11 mei

 

In maart staat er dit jaar een hele maand niets, stel ik vast. Zeer ongewoon, zelfs in een jaar als 2022. Ik had wel iets te vertellen, maar het was te laat. Op 26 april. Die dag was ik van plan een stukje te maken, maar er kwam iets in te weg. Typisch 2022. Ik kon het stukje later maken natuurlijk, en dan veranderde ik de datum tot 26 maart. Maar zo grof de kluit belazeren, dat heeft mijn klein maar trouw publiek niet verdiend. Wij zijn hier niet de Российская газета. Het plan was mij vrolijk te maken over het gebouw in Singel 13 te S. Ik zag het voorbij rijden, er stond: Wase Uitvaartplanner. Ondertussen is vrolijk het woord niet meer. Droevig. Treurig. Diep triestig. Het was die planner. En ook een beetje Wase.

klik om groter te maken

4 april

Ik blijf maar lezen over superyachts die aan de ketting gelegd zijn. En hoe veel die wel kosten. De eigenaars zijn altijd verachtelijk rijk en hebben vaak - maar lang niet altijd - moeilijk uitsprekende namen. Ik wil ze zelfs niet zien, laat staan uitspreken. Voor dit soort tuig heeft het Engels het woord filth rich. Niet stinkend rijk; smerig rijk.

Rijk is misschien wel leuk, als de rest ook nog mee mag lachen. A la limite zelfs puissant rijk. Zo las is ook over de verrassend makkelijk uitsprekende Bart Versluys. Deze bekende bouwpromotor werd zijn polshorloge met geweld gestolen, ter waarde van 350.000 euro, als waarde het juiste woord is (natuurlijk niet). Wie zal niet lachen met iemand die 350.000 euro betaalt voor een horloge, en het dan ook nog kwijt geraakt? Dat heet Schadenfreude. Mij werd altijd gezegd, dat je geen leedvermaak mocht hebben, maar natuurlijk wel.

13 februari

Je bent aan het fietsen langs een rij auto's en ineens zwaait iemand haar, zijn of hun autodeur open.

De vrtNWS journalist nodigt me uit om me het tafereel in te beelden. Dat gaat vlot: fiets, rij auto's, autodeur, plotse zwaai. Het klinkt vertrouwd. Maar wie heeft de deur open gezwaaid?

En wat kwam die vrtNWS journalist plots in mijn laptop doen? Dat kwam door de kop Verenigd Koninkrijk verplicht "Dutch Reach". Waar ging dat nu weer over? Ik snapte het gauw. Hoe je je auto-portier open doet voor je buiten stapt. Met de hand die het verste van de deur verwijderd is.Vandaar reach. Maar Dutch? Helaas, dat kreeg ik niet te weten.

Van een veel hogere urgentie drong zich een andere vraag op: wie zwaaide ineens haar, zijn of hun autodeur open? En in het bijzonder: als het niet haar of zijn was, wie zwaaide dan hun deur open?

Het duizelde me een beetje, maar dat komt me wel meer voor.

21 januari

Ik lees dat het Opperhoofd van Turkije zijn naam wil veranderen in het Engels. Van Turkey naar Türkiye, zoals in het Turks. Iedereen die Turkey tikt op Google, zo is de klacht, ziet altijd maar een kalkoen. Ik kan me daar wel iets mee voorstellen. Stel maar dat wij Turkije Kalkoen gaan noemen. Die Engelsen toch weer. Anderzijds, dat Opperhoofd van Turkije toch ook.

23 november

Waar waren we ook weer gebleven? zei Geert Mak, en hij nam even de tijd om te televisiekijkers weer bij de les te krijgen. Zelf was ik gebleven in Middelkerke, waar ik een weekje rust nam, maar toch ook de tijd vond om mij verder te bekwamen in het zeggen van lange woorden. Het was een tijdje geleden, ik moest het zelf nakijken, maar zie: september 25. Ik moet die dag aardig op dreef geweest zijn, zo blijkt, met woorden als eierleggend en zoogbuideldier, in één adem en tegelijk, en natuurlijk de marsupilami. Daar waren we gebleven.

Vandaag is 23 november. Ik rij pal zuid om half één op de middag fietsend naar de stad S, en ik moet mijn ogen door het lage licht van de zon beschermen. Er zijn snedigere manieren om te zeggen dat het winter is, ik weet het. Sinterklaas waart door de straten, bijvoorbeeld. Union Saint-Gilloise is herfstkampioen, maar we wijken af. Lange woorden, daar leg ik me nog steeds op toe. Overigens zijn korte woorden lang niet altijd zo onschuldig. Fiets, flits, stift, rits, drift, duif, fuif, juf, druif. Ook in die wil ik me verder bekwamen. Ik neem me voor na niet te lange tijd weer naar Middelkerke te gaan, voor een stand van zaken. Waar we dan weer gebleven zijn.

25 september

Marsupilami is weer zo'n woord dat je niet zonder straf zonder oefening zo maar uitspreekt. Het betreft Marsupilamus Fantasii of Marsupilami franquini, een eierleggend zoogbuideldier uit Zuid-Amerika. Toch heb ik zelf kunnen vaststellen, dat de Marsupilami makkelijker, of in elk geval minder moeilijk uit te spreken is dan Annemieke en Rozemieke. Het is niet zomaar dat de meeste mensen het liever hebben over de Miekes. Dat bekt simpeler, zoals ook Jommeke, Nero of Jerom. Waarom iemand Jean-Marie noemen, als Jan net zo goed werkt?

23 september

Het komt me meer voor, dat ik me verspreek. Ik bedoel: meer dan vroeger. Het zal wel de leeftijd zijn. Je denkt dat je iets zegt, maar je zegt iets anders. Je denkt dat je gehakt zei, maar iedereen hoorde toch maar gekakt. Vervelend. De mensen zullen wel eens lachen, maar je moet het toch maar niet te vaak herhalen. In het beste geval krijg je een ongemakkelijk lachje, in het slechtste maakt iemand zich echt kwaad. 'Wie zei hier een zweverwijf?' Everzwijn. Ik zei everzwijn. Ik moet meer opletten. Excuses helpen niet. 'Ik hoorde duidelijk gekakt,' zullen de mensen zeggen, en ze hebben nog gelijk ook.

30 augustus

Zo kon het gebeuren dat ik, zonder enkele reden, plots moest denken aan Witte Veder. Misschien had ik eerder al aan Winnetou gedacht, of aan Arendsoog. Maar dat ik nu aan Witte Veder dacht, kwam door dat ik een woord zocht voor 'heel erg zwaar', en het schoot me niet te binnen. Wie kan nu op een woord als 'loodzwaar' komen? Het gelukte me uiteindelijk toch, maar intussen kon ik alleen nog denken: wat zou het woord dan zijn voor 'heel erg licht'? Wat kan een licht net zo licht zijn als lood, maar niet zwaar? Toen schoot Witte Veder me plots te binnen. Hij stond daar als een donsje, een pluimpje, een veertje werkelijk vederlicht. Sommige mensen vinden woorden sneller dan anderen, het is waar.

12 augustus

Wie komt op het idee, om een woord als peperkoek te gebruiken, als iemand anders al peterselie bedacht heeft? Wie is überhaupt zo ziek om peper en koek in één woord te noemen? Gelukkig zijn er nog zo'n paar dozijn no-nosensewoorden die wel nog gewoon iets zeggen. No-nosensewoorden zelf horen er niet bij, voor de duidelijkheid. Wel woorden als daar, het, nog, heb, weet, zo, dat, wil, doet. Recht voor z'n raap woorden. Daar wil ik het nog voor doen. Waar de cijfers betreft, daar wil ik geen woord meer over zeggen. Wie zo nodig met mij wil wisselen van gedachten over cijfers, zal eerst moeten wachten tot ik alle kiezels of knikkers bij elkaar gevonden heb, en die wil ik dan één voor één persoonlijk overhandigen. Wat het totaal is, wil ik niet weten.

29 juli

Neem nu een woord als waternoodsramp. Ik bedoel maar. Men stapelt de letters maar op. Ze denken: zo is mijn stukje sneller klaar, kan ik iets anders gaan doen. Een woord als kemel. Klaar, snel, precies wat nodig is voor een kemel. Kameel, kan ook nog. Maar zeg nu zelf: dromedaris.

Probeer maar, in één ruk, met de twee r's en twee d's en de m en de s, en ook nog een o en een i en een a. En een e. Zonder één keer te struikelen, alles keurig op de juiste plaats. Zo'n kemel heeft twee bulten ook nog. Laten we daar een voorbeeld aan nemen.

21 juli

Ik ben gestopt met a naar b te gaan met alle middelen, behalve lopend en de bus. Dat is al moeilijk genoeg en meer koolstof ook dan ik kan hebben. Dat was dan dat ander verhaal. Behoorlijk ingewikkeld, en dan spreek ik nog niet over de krant. Stoppen ook dat eindeloos uitleggen, dacht ik, ook de radio en de televisie en de media, maar gelukkig vond ik toch één zinnige gedachte van een zekere Ben Segers in de Kamer van de Volksvertegenwoordigers. Wat al weer een woord, Volksvertegenwoordigers, maar dat heb ik al gezegd. Het ging over de hongerstakers, ik citeer letterlijk: 'Oef zeg. Oef oef oef.' Het kan dus toch, simpel en klaar zeggen waar het overgaat. Ik moet die Ben Segers in de gaten houden.

18 juli

Je hebt het niet altijd door, dat woorden heel erg moeilijk kunnen zijn, zodat het best lang kan duren voor je iets gezegd hebt. Niet eens erg lange of moeilijke woorden. Neem nu 'oorspronkelijk' of 'goochelaars'. Begin er maar aan. Ook altijd lopend of in de bus, dat duurt ook al zo lang, maar dat is een ander verhaal. Niet te veel, niet te snel. We zien wel waar we geraken.

13 juli

Zo kan het ook. Het duurt wat langer, maar we komen er wel. De stukjes zijn wat korter, en voorlopig kan ik niet zeggen waarover ze gaan. We zien wel.

30 juni

Rij ik op de E34 ter hoogte van Stekene, zie ik een bord staan: 'Hou je hoofd erbij'. Het bord leidt me af en ik mis de afslag van Kemzeke. Dat wordt doorrijden tot afslag Kieldrecht, en naast de autoweg weer terug op zo'n boerentractorwegje. Nu had ik wel mijn favoriete playlist op de autoradio, ik zong sinds Brugge de hele weg al vrolijk mee.

Dat moet ik niet doen. Laatst op een lockdownwandeling had ik oortjes in en dezelfde playlist. Ook toen zong ik luidkeels mee, er was geen volk in de buurt. Ter hoogte van huisnummer 70 in de Vrouweneekhoekstraat, waar ik rechtsaf moest, miste ik de kerkwegel die zowat bij mijn voordeur uitkomt, en liep nog zover door tot ik de weg en de draad totaal kwijt was.

Op gewone wandelingen komt het niet bij me op te lopen zingen. De mensen verklaren je gek. Maar dit was een lockdownwandeling, of zei ik dat al?

Ik moet besluiten dat niet het bord 'Hou je hoofd erbij' mij had afgeleid, maar mijn onvermogen om te zingen en tegelijk te zien waar ik ben. Nu versta ik ook waarom mijn ouders vroeger 'Niet zingen aan tafel!' riepen toen er gegeten moest worden.