21 januari

Geachte heer Kamprad

De meubels die u in uw winkels te koop aanbiedt zijn niet voor de eeuwigheid gemaakt, laten we daar niet flauw over doen. Overigens zijn ze vaak helemaal niet gemaakt: de klant moet ze, als hij moe van uw winkel thuiskomt, nog zelf in elkaar steken. Dat valt wel eens tegen, omdat u ervan uitgaat dat al uw klanten begiftigd zijn met het IQ van de gemiddelde Zweed. In vele gevallen, waaronder het mijne, is dat een riante overschatting.

Uw meubels dus, vooruit maar, we betalen er ook niet veel voor. Maar van de tournedos met champignonsaus en frietjes die u ook verkoopt (€ 9,95) verwacht ik niet dat iemand hevige buikkrampen overhoudt. Het minst nog mijn gade, aan wie ik ooit op haar verjaardag een etentje heb aangeboden in uw winkel in Taipei (die in Asia World op Dunhua). Bij die gelegenheid, het moet gezegd, was de rosbief met frietjes onberispelijk. Maar dat was 2006. Het gaat culinair met uw zaak de berg af, dat moest ik toch even onder uw aandacht brengen.

Met vriendelijke groet

LD

18 januari

Vraag: Voelt u zichzelf aantrekkelijk?

Antwoord: Op dit moment valt dat best mee. Ik ben moe, maar de adrenaline giert door mijn lichaam.

Dit soort praat* is wat de Engelsen zo treffend 'a plate of cold sick' noemen. Lui die met hun adrenaline uitpakken (Margaret Thatcher deed het ook) kunnen beter met grote omzichtigheid benaderd worden. Of nog beter, uit de weg gegaan.

* De Morgen, 17 januari: De binnenspiegel van Jeroen Van Dyck

16 januari

Sinterklaas bestaat echt. Zijn feest is op 16 januari en hij woont in het stadje Stretford in Groot Manchester, Engeland. Daar heeft de geldautomaat van een BP-garage vandaag vijf uur lang aan elke klant het dubbele uitbetaald van wat hij/zij vroeg. Na enige tijd stond daar een rij van meer dan vijftig mensen, die vrolijk geld uit de muur tapten, vaak met verschillende kaarten, vaak vijf of zes keer na elkaar. Een werknemer van een firma die in opdracht van de Nationwide Building Society - een hyptotheekbank- de automaat moest opvullen, had de bankbiljetten er fout ingedaan.

Daarnaast is 16 januari mogelijk nu al de dag van de meest naïeve uitspraak van 2009.

'Het is duidelijk dat sommige mensen de automaat opzettelijk gebruikt hebben om geld af te halen dat niet van hen is', zei een woordvoerder van de Nationwide. 'We zijn teleurgesteld dat niemand ons vroeger op de hoogte gebracht heeft.'

http://www.guardian.co.uk/money/2009/jan/16/banks

14 januari (bis)

-->

De Morgen van 13 januari over de schade aangericht door ‘amokmakers’ op een betoging in Brussel tegen de oorlog in Gaza:

‘Die loopt behoorlijk op: dertien zwaar vernielde auto’s (…)’

Ik denk: gelukkig zijn daar geen ernstige doden gevallen.

Is het zo simpel?

Onder ‘zwaar vernield’ vind ik 120 treffers op nl.- sites bij Google (waaronder NRC ), 256 met zoektaal Nederlands (waaronder De Standaard).

Dus toch?

Nee, want zoals Van Dale zegt: vernielen is ‘volledig stuk maken’.

Je kunt niet iets meer of minder, zwaarder of minder zwaar volledig stuk maken. De auto’s zijn vernield, of ze zijn het niet. Zo ook de doden dood. Maar gelukkig dus niet. Niet in de betoging.

14 januari

Op m’n bureau staat al een tijd een achter glas ingelijst knipseltje uit een oude krant. Het is een reclame. ‘It’s making ’55 Famous – For Fun!’ staat erop, onder de tekening van een glimmende blauw-en-witte Chevrolet 1955. In zo’n Chevrolet, zij het een zwarte, heb ik nog apetrots meegereden met mijn vader, die nog apetrotser was dan ik. Het was de eerste nieuwe Chevrolet van de stad. ‘Kijk', zei mijn vader, ‘nu rijden we precies honderd’. Het verchroomde vliegtuigje op de motorkap heb ik later, toen de Chevy al lang was gesloopt, nog jaren thuis bewaard, tot ik het bij weer eens een verhuizing als oud ijzer heb gedumpt.

In 1968 ben ik nog eens met mijn broer en drie vrienden op reis geweest naar Joegoslavië. Eigenlijk wilden we naar Tsjechoslovakije, maar daar waren de tanks uit de broederlanden net binnengerold. We reden in een oude Chevrolet 1956. Op de terugreis werd de auto bij de Duits-Luxemburgse grens in beslag genomen. Slivovitsj niet gedeclareerd. We kregen het sleuteltje pas terug nadat het thuisland het geld voor de boete had opgestuurd. Typisch soixante-huit, zullen ze vandaag wel zeggen: rebellerig doen, maar dan in een Chevrolet, en de papa’s staan klaar om de brokken te lijmen.

1956 Chevrolet Bel Air 4 Door Hardtop

12 januari

2009, zondagsfotograaf

Gisteren toch eens de deur uit gegaan voor een wandelingetje rond de plaatselijke plas. Die plas was toegevroren, maar het ijs mocht op politiebevel niet worden betreden. Wel dat van de aanpalende visvijver, waar vele tientallen zondagsmensen elkaar te voet, te schaats of ter slee uitgelaten voor de voeten liepen. Het tafereel had, met de laag en flets schijnende late middagzon, een hoog Pieter Bruegelgehalte.

1565, Pieter Bruegel de Oude

11 januari

Ik heb mijn kat genaamd Poes eens diep in haar ogen gekeken, en nu staat wel vast: zij is een kater. Dat vergt wat aanpassing met de voornaamwoorden. Het zal moeten wennen. Ook de naam Poes was aan verventing toe. Mijn kat heet nu Manneke Poes. Een ondubbelzinnig masculiene naam met toeristisch potentieel en mogelijk internationale uitstraling. Het is niet uitgesloten dat mijn kat genaamd Manneke Poes nog eens wordt opgevoerd in een in Brussel spelende VRT-fictieproductie, als het fruit en de jenever van Limburg zijn uitgewerkt.

Inmiddels valt te hopen dat Manneke Poes geen maandagochtendproduct is. Dat woord kwam ik tegen in de Nieuwe Woorden Scheurkalender 2009 die ik op oudejaarsavond cadeau gekregen heb. Nu ja, nieuw. Zo'n maandagochtendproduct is in elkaar geflanst door slaapdronken arbeiders met een kater van het voorbije weekend. Ik heb nog kalenders. Een ervan heet Almanach des Postes en is van het jaar 1948. 'Année bissextile', staat erop, en 'Lille', onder een mooie Hergé-achtige tekening van het belfort van Rijsel. Het blijkt dat mijn geboortedag (Saint Gualbert) een maandag was. Maar dat was de leveringsdatum. De productie was enige tijd vroeger gebeurd. Op welke dag en in welke omstandigheden valt niet meer te achterhalen.

(Met dank aan S en I)

4 januari

De vrijdagkrant: ‘Toen ze me uitnodigden voor een cafétest waarop ze kandidaten screenen, heb ik meteen ja gezegd. Er was maar één voorwaarde: er moest in dat bewuste café Orval geschonken worden en die mocht niet in de ijskast staan’. Zo horen we het ook eens van iemand anders. Van Freek Braeckman, ‘nieuwsanker’ bij de openbare omroep, een snaak met smaak.

Nieuwswat? ‘Een nieuwsanker is de Vlaamse benaming van een presentator die het 'gezicht' is van een nieuwsprogramma, zoals Het Journaal op één’, zegt Wikipedia.

Dat van die Vlaamse benaming is ook maar onzin. De term is nageaapt van het Amerikaanse news anchor. Die zou, ook volgens Wikipedia, voor het eerst gebruikt zijn op 7 juli 1952. Volgens mij vindt Freek Braeckman dat ankergedoe ook flauwekul. Hoe kon hij anders zo staan op zijn Orval van ’t schap?

‘Gezien zijn eerder positieve zelfbeeld’, lees ik in de zaterdagkrant. Dat gaat over Karel De Gucht, natuurlijk. Je zou deze minister ijdel kunnen noemen, of arrogant, of kil, je zou hem naar goede Vlaamse gewoonte een dikke nek kunnen noemen: dat is iedereen die niet precies doet zoals ik en mijn handjevol dorpsgenoten.

Maar dit is 2009: we zijn tegen de grenzen van het verbale geweld opgebotst. We nemen wat gas terug. We herontdekken de stijlfiguur van de parabool. Zo’n understatement zou je mild kunnen noemen, of beschaafd, of zalvend. Je zou ook kunnen zeggen: het is schijnheilig, vals clean en bedoeld om te kwetsen, als een Israëlische luchtaanval op Gaza.