De vrijdagkrant: ‘Toen ze me uitnodigden voor een cafétest waarop ze kandidaten screenen, heb ik meteen ja gezegd. Er was maar één voorwaarde: er moest in dat bewuste café Orval geschonken worden en die mocht niet in de ijskast staan’. Zo horen we het ook eens van iemand anders. Van Freek Braeckman, ‘nieuwsanker’ bij de openbare omroep, een snaak met smaak.
Nieuwswat? ‘Een nieuwsanker is de Vlaamse benaming van een presentator die het 'gezicht' is van een nieuwsprogramma, zoals Het Journaal op één’, zegt Wikipedia.
Dat van die Vlaamse benaming is ook maar onzin. De term is nageaapt van het Amerikaanse news anchor. Die zou, ook volgens Wikipedia, voor het eerst gebruikt zijn op 7 juli 1952. Volgens mij vindt Freek Braeckman dat ankergedoe ook flauwekul. Hoe kon hij anders zo staan op zijn Orval van ’t schap?
‘Gezien zijn eerder positieve zelfbeeld’, lees ik in de zaterdagkrant. Dat gaat over Karel De Gucht, natuurlijk. Je zou deze minister ijdel kunnen noemen, of arrogant, of kil, je zou hem naar goede Vlaamse gewoonte een dikke nek kunnen noemen: dat is iedereen die niet precies doet zoals ik en mijn handjevol dorpsgenoten.
Maar dit is 2009: we zijn tegen de grenzen van het verbale geweld opgebotst. We nemen wat gas terug. We herontdekken de stijlfiguur van de parabool. Zo’n understatement zou je mild kunnen noemen, of beschaafd, of zalvend. Je zou ook kunnen zeggen: het is schijnheilig, vals clean en bedoeld om te kwetsen, als een Israëlische luchtaanval op Gaza.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten