Heel af en toe in mijn tuin roep ik mijn gade en mijn kinderen en kleinkindjes bij elkaar voor een groepsfoto. Het is druk en gezellig en de zon schijnt, en mijn zoon die doubleert als fotograaf rent naar zijn plekje voor de zelfontspanner afgaat.
Zo'n foto laat ik lang liggen, als wijn. Ik loop er niet mee rond, behoed hem voor schokken. Vele jaren later, als de kleintjes groot zijn, kunnen ze hun kindjes aanwijzen wie opa is. 'Opa is daar toch, mama?' 'Mijn opa, kindje', kunnen ze dan zeggen.
In de reeks in te lijsten, op te hangen en voor het nageslacht te bewaren zinnen:
Ook de langgestraften staan in de etalage.
Het gebruik van de aanhalingstekens (toe ervoor, weer open erna) laat vermoeden dat de zin van Sue Somers komt, die het stukje schreef in De Morgen van 20 mei, en niet van Leo De Bock, woorvoerder van justitieminister Stefaan De Clerck. Toegegeven, De Morgen was de dag ervoor niet verschenen, door een stakingsactie van het personeel. Mogelijk was Sue Somers nog wat aangeslagen. Haar stuk ging over de mogelijke verhuis van Belgische gevangenen naar Nederlandse cellen. België heeft gevangenen te veel en cellen te kort, de Nederlanders hebben cellen te veel en gevangenen te kort. Prima no-nonsensebeleid van De Clerck, laten we dat maar eens toegeven. Maar 'langgestraften in de etalage', mijn klomp barst.
Anderlecht-Standard is op dit eigenste moment in volle voortgang. Wie moet ik aanhangen? Anderlecht is geen optie. Standard dus, ook al weet ik dat de heer Y. Leterme uit Ieper dan even mijn bondgenoot is. Zou deze heer Leterme zich, beter dan het Luikse rouge-et-blanc, niet hullen in het rood-wit van KVK Ieper, een Vlaamse club die ongetwijfeld goed bestuurd wordt en dit jaar toch ook naar derde klasse promoveert?
De Vlamingen klagen weer. Als ze niet hard aan 't werken zijn, zijn ze aan 't klagen. Ze zijn daar goed in. Ze worden daar stilaan bekend voor. Nu zijn 't de wegenwerken weer. De Vlamingen zijn even gestopt met klagen over de staat van hun wegennet. Een adempauze, zo blijkt. Want nu vinden ze dat er te veel aan de wegen wordt gewerkt. Dat geeft oponthoud. Een hard werkende Vlaming ophouden!
Zelfde liedje met de treinen: die zijn niet stipt. Duizenden potentieel hard werkende Vlamingen (mogelijk ook een paar Walen) staan op perrons te wachten. Tienduizenden uren productie (en consumptie) down the drain. Wie doet daar eens wat aan? De NMBS, wie anders, is vast met een mediacampagne gestart om de mensen af te raden om voor de trein te springen. De cursivering is van mij, de woorden komen uit Het Belang van Limburg van 5 mei. Naar het schijnt staat de trein in België per dag twee uur stil door een zelfmoord of een poging tot zelfmoord.
Ook uit Het Belang de volgende alinea:
'De zelfmoordpogingen deden het financieel verlies bij de NMBS in 2007 oplopen tot 295.000 euro. Die schade wordt in eerste instantie verhaald op de familiale verzekering van de zelfdoder. Als die niet aanwezig is zullen de financiële middelen van de persoon die zelfmoord pleegde worden aangesproken. In laatste instantie zal de familie van de persoon opdraaien voor de kosten.'
Vlamingen kunnen dan graag klagen, ze weten gelukkig ook
Gelezen in de krant vandaag: bemoedigend zowel als ontmoedigend nieuws.
Bemoedigend: LDD-Kamerlid DV loopt over naar Vld. Dedecker verliest een zak geld.
Ontmoedigend: Kamerlid DV loopt terug. Dedecker wint een zak geld.
Ontmoedigend: In de toiletten van La Famille Heureuse in Verviers is een twee tot vier dagen oude zuigeling gevonden.
Bemoedigend: De vrouw die het kind daar (misschien) neerlegde lijkt 'zich er ook van vergewist te hebben dat ze het kind niet op een onveilige plek achterliet'.
Ontmoedigend: De inwoners van het door toeristen geliefde Carrbridge in de Schotse Highlands willen dat de BBC in zijn weerberichten van hun gezegende 'microklimaat' melding maakt.
Bemoedigend: De BBC vertikt het.
Ontmoedigend: 'Kwart van Vlaamse jongens is superconservatief'.
Bemoedigend: De overige driekwart is dat blijkbaar (nog) niet.
Ontmoedigend: De WGO heeft al 1003 positieve gevallen van varkensgriep geteld.
Bemoedigend: Volgend directeur Margaret Chan is er 'geen aanwijzing dat we op een situatie vergelijkbaar met die van 1918 afstevenen'. Toen maakte de Spaanse griep 10 à 20 miljoen slachtoffers.
Zeer ontmoedigend: als de griep echt erg is (en al een tijdje voorbij), tellen ze in mijn gazet niet meer per één (of per duizend), maar meteen per tien miljoen slachtoffers.
Ik zit op een terrasje in S met uitzicht op de JBC-winkel te lezen in The God Delusion over de wortels van de moraliteit: waarom zijn we goed? Om onze dichtste genetische verwanten te helpen? Omdat we rekenen op een wederdienst? Een oog-om-oog-strategie? Bestaat er een universele morele grammatica? Twee tafeltjes verder gaat het over Tom Boonen. 'Heb jij hem al gezien?' 'Jawel, Sven Nijs ook'. Vlak voor me, in het midden, kijk ik aan tegen de achterkant van een jonge man met gel in z'n haar, een (namaak-?) tattoo op z'n schouder en een dikke ring om zijn duim. Hij kijkt naar het voorbijrijdend verkeer, waaronder een zwarte auto van een Duits merk die met veel misbaar en een hoorbaar gat in de uitlaat voorbijkomt. Best mogelijk dat achter het raam aan de overkant, in hotel New Flandres, een gedreven dichter aan z'n nieuwe bundel werkt. Het gaat uitstekend met de multiculturele samenleving, dat wou ik maar zeggen.
