Heel af en toe in mijn tuin roep ik mijn gade en mijn kinderen en kleinkindjes bij elkaar voor een groepsfoto. Het is druk en gezellig en de zon schijnt, en mijn zoon die doubleert als fotograaf rent naar zijn plekje voor de zelfontspanner afgaat.
Zo'n foto laat ik lang liggen, als wijn. Ik loop er niet mee rond, behoed hem voor schokken. Vele jaren later, als de kleintjes groot zijn, kunnen ze hun kindjes aanwijzen wie opa is. 'Opa is daar toch, mama?' 'Mijn opa, kindje', kunnen ze dan zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten