Wat hààt ik small talk. Hoe het weer is, daar is Frank Deboosere voor. De prijzen van de dingen: Karel de Gucht. God? Paus Ratzinger. Kan het aub eens over iets ànders gaan?
Zeker. Over antikleuroverdrachtdoekjes. Ze zijn niet duur (2,99 € voor 20 stuks) en mogelijk doen ze zelfs wat de verpakking zegt: de kleuren in de was vasthouden. Bij Aldi.
Ik stel het volgende gesprek voor:
A “Hé, wat heb je daar in dat zakje?”
B “Waar? Ach, dit hier. Gewoon, antikleuroverdrachtdoekjes. Je weet wel”.Mousewives: huisvrouwen die op het internet gaan. In het VK doen ze dat met 47% van hun vrije tijd, het wereldrecord. Wat voeren ze daar uit, op dat internet?
Messing around, schrijft Zoe Williams, van wie ik het woordje heb, in The Guardian van 17 juli (What do women get up to online?)
Ook stiekem snuiten in de maibox van hun man, en in zijn surfgeschiedenis. Meestal saaie lectuur, zegt ze, het lijkt wel Dan Brown. Maar ook wel spannend, je zit daar met klamme handjes.
Het web is een con artist's fairground, schrijft Williams, een speeltuin voor louche types. Eenzame surfers op zoek naar wat aandacht zijn een hapklare prooi voor oplichters, jihadisten, perverten van alle kleuren. Lang niet altijd mannen: Joann Wood, Vanessa George, Colleen LaRose alias Jihad Jane.
Tja. Wat somber. Gelukkig zijn de meeste mousewives met nuttiger dingen bezig. Bijna de helft verdient geld online, één op twintig meer dan 200 pond per week. Nu geld in het laatje brengen, dat deden huisvrouwen voor het net ook al.
http://www.guardian.co.uk/technology/2010/jul/17/women-and-the-internet
'In alle staten', hoor je wel eens. Dat zijn er veel. Laatst botste ik op een staat waar ik, voor zover ik weet, nog niet in geweest ben.
De fugue state, of dissociatieve fugue. In die staat verdwijn je op een mooie dag plots ergens naar toe. Je hangt er rond, niemand heeft iets in de gaten, tot vroeg of laat toch iemand wil weten wat je daar doet, of wie je bent en wat je naam is, en waar je vandaan komt. Je hebt geen idee. Je geeft een naam op, maar het is niet de jouwe. Die ben je vergeten, met al de rest.
Mogelijk is de toestand na een paar uren of dagen voorbij, soms is het weken of maanden. Al die tijd is het behelpen. Je zegt dat je een gat in je hoofd hebt, maar niemand die het gelooft. Als het over is, weet je alles weer, alleen niet wat er in je fugue state gebeurd is.
Agatha Christie verdween zo op 8 december 1926 uit haar huis in Berkshire in zuid-Engeland. Pas elf dagen later werd ze gevonden, in een hotel in Yorkshire helemaal in het noorden, waar ze verbleef als Mrs Teresa Neele uit Zuid-Afrika.
Geheugenverlies, zegden de dokters, maar volgens het publiek had ze het allemaal verzonnen. Daar was ze tenslotte goed in.
Ha de komkommertijd! Meestal leef ik in juli en augustus met een complete nieuwsstilte. Een enkele keer koop ik in Buis-les-Baronnies de Libération, die zich geen ene bal om de waan van de dag bekommert. Saai, akkoord. Maar goed gemaakt, en slap gelul over het weer of de files op de Route du Soleil moet je er niet in verwachten.
Dit jaar helaas ben ik op de Vlaamse media aangewezen. 'Op weg naar de eerste officiële hittegolf' heet het daar, of ook: 'Onweer trekt van Brussel naar Antwerpen'. Stel je voor dat een onweer van Antwerpen naar Brussel trekt. Dat houdt de Vlaamse nieuwsmakers dus bezig. We mogen hopen dat de lezers/kijkers/luisteraars beter weten.
Hoewel? In mijn altoos groter wordend bestand 'ongewenste berichten' krijg ik, via via zoals dat gaat, een zoveelste rare mail waar ik niet op te wachten zat. Tijd voor een oproep: Beste, maak u vrolijk waar en wanneer en zoveel dat kan, maar laat mij er a.u.b. tussenuit. Ik ben zonder zin voor humor geboren. Dat is niet om te lachen, ik heb daar ook niet om gevraagd.
Ik zit op het terrasje voor het station van S naar de mensen te kijken. Een meisje van een jaar of elf slaat een rad en verliest daarbij een slipper, die zij na afloop van de figuur kunstig met haar teen van de grond vist. Een Afrikaanse vrouw voert het hoge woord aan het tafeltje naast me, de mannen luisteren eerbiedig, of is het geduldig. Als ze weggaat met haar kinderwagen zwaaien ze innemend naar de baby, of is het beleefd. Opvallend veel met tatoeages versierde mannen en vrouwen lopen door mijn blikveld. Dolfijnen, arenden, vlinders, onleesbare frases in gothische letters sieren hun ontblote armen en kuiten en schouders, of is het ontsieren. Ik hou niet zo van tattoos, maar de steun voor deze tot voor kort breed gedragen opstelling brokkelt razendsnel af. Nu ik nog niet oud ben, niet jong meer maar niet bejaard, rest mij de tijd om bijvoorbeeld een draak in mijn nek te laten krassen, misschien met een passende leuze als No fear! of Ni dieu ni maître! Zo loop ik achteloos voorbij de tafeltjes waaraan de drinkers zich aan de zon te goed doen. Niemand let dan op mij, gelukkig. Of is het helaas.
'Dagtoeristen kust geven minder uit'. 'Kwik sloopt probleemloos de 35 gradengrens'. 'Kom, vandaag mag een korte broek wel'. Koppen uit de vrt-nieuwswebsite. Voor wie nog zou twijfelen: de zomer is begonnen. Tot eind augustus zullen de media ons vergasten op zever in pakskes. Iedere boer die over zijn hooivork struikelt, elk kattejong dat uit een boom moet worden gehaald, alle op het strand van Sint-Idesbald verloren gelopen peuters worden voorpaginanieuws. 'Nederland stuurt Brazilianen naar huis': een potje voetbal, in godsnaam. Hoe hard kun je een non-event opkloppen? 'De koopjes zijn begonnen'. 'SP. A Brussel: Storende urinegeur in de metro'. Je begint te begrijpen waarom de halve bevolking rond deze tijd naar het buitenland vlucht. Maar ook in Vallon-Pont-d'Arc wordt Het Laatste Nieuws nog angstvallig gelezen. Zouden die werken aan de Brug van den Azijn in Merksem eindelijk af zijn?
Les Flamandes ça n'est pas souriant. Brel stond vast in de rij bij GB of Delhaize toen deze gevleugelde woorden hem werden ingegeven. Hij had het net zo goed van de mannen kunnen zeggen. Laatst was ik in Carrefour bij de kassa op mijn beurt aan 't wachten toen er een zijn karretje plompverloren tegen mijn kuiten aan liet botsen. Ongelukje? Vergeet het. Deze Flamand was boos omdat ik niet verder door was geschoven en mijn spullen nog niet op de band had gezet. 'Pardon, mijnheer'? Neem me niet kwalijk'? Zoveel conversatie kun je niet verwachten in la Flandre profonde van de rijk gevulde supermarkten. Dat is zwijgen en grimmig kijken en heb ik iets aan van u? Les Flamandes ça n'est pas causant.
