28 juni

Due amici:

- Ho sentito che ai fondato un gruppo musicale.

- Si, è un quartetto.

- Ma quanti siete?

- Siamo in tre.

- E chi?

- Io e mio fratello.

- Hai un fratello?

- No, perchè?

(Suikerzakjesmop, Lido Salpi, Manfredonia)

25 juni

 

Rallentare, Cimitero. Dat is nog eens een verkeersbord dat ik nooit had gezien. Het staat ergens in het Italiaanse binnenland tussen Campobasso en Isernia, waar je passeert als je van Manfredonia aan de Adriatische kust oversteekt naar Formia aan de Tyreense. Een oversteek die niet van de autostrada gebruik maakt, maar van Strada Statale nummer 17. 

De argeloze weggebruiker die zich op deze strada begeeft, wordt voorbij Foggia door wanhoop en vertwijfeling bevangen, en vooral door een diep gevoel van schaamte en schuld, als hem even voordien door een Milanees die zijn land kent is aangeraden toch maar beter de autoweg te nemen. 

Koppige eigenzinnige steenezel, zo spreekt hij zichzelf toe, maar zie: een eind voorbij Lucera houden de enkeldiepe kuilen en kuithoge bulten op, de weg wordt effen, men waant zich bij momenten op de betere Route Nationale. 

Zo gaat het altijd weer in dit land: net als je je op wilt winden omdat iets niet werkt, of niet te vinden is, is het er, en werkt het wonderwel. 

En dat je ook voor de overleden medemens je snelheid matigt, is dat geen uitstekend idee?

 

21 juni

In de reeks flutwoorden: verkeersanker.

Wat is een verkeersanker? Dat is niet de goede vraag. Het moet zijn: wie is een verkeersanker? Het antwoord is: Bart Suy van de VRT, een man die in het nieuws mag komen als het hard geregend heeft en de auto's niet meer vooruit komen rond Antwerpen. Toen ik laatst in Antwerpen was, regende het niet en kwamen de auto's ook niet vooruit, maar toen was er bij mijn weten nog geen verkeersanker om daarover te berichten. Dat leek me ook beter zo. Ik moet er niet aan denken wat voor andere ankers ze bij de VRT nog in de maak hebben. Hooikoortsanker. Winterprikanker.

11 juni

Te Lourdes op de bergen, met dat liedje zit ik nu al dagen in m'n hoofd. Het komt door het kerkje hier vlakbij, dat met een bescheiden klokkenspel is uitgerust, waarop op gezette tijden het Marialied wordt uitgevoerd. Andere nummers staan niet op het repertoire, wat mede verklaart waarom Te Lourdes zich zo hardnekkig in mijn kop heeft vastgezet. Een meeslepende melodie zou ik het niet noemen, je vraagt je trouwens af of hier niet geplagieerd is van Zie ginds komt de stoomboot, of zou het omgekeerd zijn? De tekst ken ik gelukkig niet voorbij de eerste strofe, die vol glans en vol luister.

Nu heb ik dat wel meer met andere zeg maar eenvoudige liedjes, laatst nog was het Boer Bavo, nadat ik vernomen had dat de goede Miel Cools overleden is. Ook een godvrezend nummer overigens : Bavo was lid van de kerkfabriek, ging elke zondag naar de mis en heeft elke vastentijd geboet.

Ik weet dat het geen slim idee is dat hier allemaal op te schrijven, voor ik het weet ben ik weer voor een week vertrokken met die twee deunen, ik neurie ze op de wc, ik sis ze tussen mijn tanden bij het wegzetten van de afwas, van Wie zijt gij vroeg 't meisje die u daar bevindt.

Enfin, het is nu toch te laat.

9 juni

Naast een wat operetteachtige naam, bezit het stadje Ripatransone in de Marche ook het smalste straatje van Italië. Om er te komen, moet je eerst door een ander straatje afdalen, dat volgens mij het op een na smalste straatje van Italië is, en ook wel mooier dan het smalste straatje. 

Niet dit

Dat laatste, als je het bordje met il vicolo più stretto d'Italia mag geloven, is 43 cm breed. Je kunt er nog net gewoon doorlopen, maar dan moet je gesprekspartner voor je uit of achter je aan lopen, en brede of zelfs ingehouden armgebaren zijn uitgesloten, wat een goed gesprek in dit land erg moeilijk maakt. 

Maar dat

Nog in Ripatransone is er een winkel die zichzelf Di tutto un po' noemt. Dat klinkt trots en tegelijk bescheiden, in zo'n winkeltje wil ik wel iets kopen, maar het is zondag, de Cartolibreria is dicht, vandaag geen Articoli da Regalo. 

8 juni

Een vooraanstaande functionaris van de Amerikaanse regering stelt de mensen gerust over het gebruik van Prism, het spionagesysteem dat de overheid toelaat telefoon- en internetgebruik van klanten bij o.m. Google, Facebook, Skype, Apple en Microsoft te registreren. Dat lees ik in The Guardian online. 

Alles gebeurt vanzelfsprekend om de natie te beschermen, zegt hij, tegen vele uiteenlopende bedreigingen. Het programma staat onder toezicht van het Congres, de regering en de bevoegde rechtbank, zegt hij nog. En voor wie dan nog niet gerust zou zijn: Prism viseert alleen niet-Amerikanen buiten de VS, non-US persons outside the US.  

Wacht even. Ben ik dat niet? Is WerkenTravaux niet gehuisvest bij Blogspot, en is Blogspot geen vehikel van Google? Tappen ze mijn blogje dan ook af? Gebruik ik geen MacBook van Apple? Bel ik niet met Skype? Lezen en luisteren ze mee? Dat moet ik toch even uittesten: WEG MET AMERIKA! DOWN WITH AMERICA! Zo. We zullen wel zien, wat ervan komt.

5 juni

 

Na het zwemmen kan er geaperitiefd worden in een van de honderden tentjes aan de lungomare, waar naast ombrellini en strandzetels ook ijs en drank en ander lekkers te krijgen is. Mijn vaste stek is Concessione 52, een mooi, ruim, kraaknet etablissement met een vriendelijke baas dat Rivabella heet net naast de spiaggia libera, een van de weinige plekken waar je op het strand kunt liggen zonder dat je ervoor moet betalen. 

In ruil moet je op de drukste momenten, bijvoorbeeld rond de middag, gemiddeld om de twee minuten een strandventer te woord staan, die met een minzame Afrikaanse glimlach zonnebrillen, handtassen, strandlakens, oorbellen, armbandjes, en nog talloze vaak moeilijk te identificeren waren aan komt prijzen, ik zeg no grazie, dat ik geen zonnebrillen draag, en wens hem nog een prettige dag toe, en dan gaat hij weg want zijn collega komt er al aan. 

Nu heb ik bij de aardige baas van Rivabella mijn ongerustheid kenbaar gemaakt omtrent de vele meduse die in het zeewater ronddrijven, je ziet ze overal om je heen, en eerst zegt hij dat dat een goed teken is, de beesten houden zich alleen in heel schoon zeewater op, maar ik dring aan en zeg dat er veel zijn en dat ze vrij groot zijn en ik wil weten of ik dan wel veilig kan zwemmen, en een klant mengt zich in het gesprek en vraagt of de medusen chiare zijn, en of er roze ringen op zitten, en als ik dat bevestig krijg ik toch de raad op te passen, ze zijn niet per se pericolose maar ze kunnen best pijn doen, ik doe er in elk geval goed aan niet verder te zwemmen dan waar ik nog grond voel, alsof daar enige pret uit te halen valt, zwemmen in heupdiep water.

En dan wil ik betalen voor de vino bianco fermo van mijn gade en mijn eigen espresso lungo, twee en een halve euro, maar ik heb alleen een briefje van twintig en de baas zit door zijn spiccioli heen, dan betaal ik morgen maar, zegt hij. A posto, a domani. Ja veel Italiaans in dit stukje, e allora? Wat zit ik hier anders te doen? 

2 juni

Ik hoor van ver dat ze in Kortrijk geen frietkraam op de markt willen als het een Franse naam heeft, zelfs niet zo'n onschuldige naam als Frituur Grand Place. Dat verwondert me niet. In de tijd toen Kortrijk Walle heette was het ook al van dat, de kleine Louis Seynaeve ging met zijn vader mee naar café Groeninghe, met de eiken meubelen en koperen pannen en foto's van de Landdag van het Vlaams Nationalistisch Verbond, en hij kreeg er een Pils zonder te veel schuim van mijnheer Leevaert, en omdat Louis wou laten zien dat hij zijn wereld kende, hief hij zijn glas naar mijnheer Leevaert en zei Santé, maar zijn vader riep: Gezondheid, en toen zei Louis: Gezondheid, Mijnheer Leevaert, en hij dacht: Weer een blunder. In het Frans toosten, in dit café. Ach, ze hebben er niets van verstaan in Kortrijk, de stad van de Guldensporenslag, maar het verwondert me niet. En punaise, mag je dat nu zeggen in Kortrijk?