30 januari

Weggaan moet je doen in de winter, zeggen ze tegen mij. Ga naar een warm land, dat is Spanje, en in de zomer blijf je thuis. Dan is het hier ook warm, en niet zo druk als in Provence of Toscane. Tja, ik zal daar eens moeten over nadenken.

Doe ik nog meer dingen fout? Boeken lezen. Heb je de nieuwe die al gelezen?, vragen ze mij. Nee. Ik heb ervan gehoord, zeg ik dan maar. Dat kan ook niet anders, de kranten staan altijd vol van de laatste die. Hij staat op mijn lijstje, zeg ik dan. Of zij, Kristien Hemmerechts is het nu, al staat die niet op mijn lijstje. Je moét dat lezen, zeggen ze.

In de plaats daarvan ben ik in Ik (Ali) bezig, van Günter Wallraff. Een boek van 1985. Hallo!

Het is niet eens een mooi of een leuk boek. De verteller spreekt in alle dialogen een soort indianentaal, waarmee hij het gebrekkige Duits van een Turk na wil doen, en dat dan in het Nederlands vertaald. Zo van: 'Bij Mohammed is heel eenvoudig. Die ja zeggen als iemand mohammedaan wil worden.' Dat werkt wreed op de zenuwen, maar toch wil ik het boek uitlezen.

Wallraff heeft zijn ogen met gekleurde contaclenzen bruin gemaakt en duikt undercover als Levent (Ali) Sinirlioğlu de onderbuik van de Duitse Wirtschaft in. Wat hij daar tegenkomt, een mens moet het lezen om het te geloven. Als het allemaal verzonnen was, je zou zeggen: kom, kom. Maar het was helaas echt. Wel dertig jaar geleden, gelukkig. Vandaag is het natuurlijk heel anders.

29 januari

Koop geen wagen. Koop een Volkswagen. Zo'n slogan keert mijn maag om, niet alleen omdat er twee keer wagen in komt, maar ook en vooral omdat hij zo onuitsprekelijk flauw is, zo van 'Als we nu eens een reclameslogan maakten voor een auto die zegt: Koop geen auto?' Wow! Gedurfd, zeg! Gewaagd! Grensverleggend!

Maar een Volkswagen is natuurlijk geen gewone auto, snap je hem? Een Volkswagen is veel beter dan een gewone auto! Ik zou het moeten weten, ik heb er zelf een. Welnu, hij is oké, maar mijn vorige auto was een Renault en die was ook oké. Hij was in die zin beter, dat hij zich niet leende tot zo iets truttigs als Koop geen auto. Koop een Renault.

Overigens is Koop geen auto een uitstekende slogan, zoals ik onlangs nog bedacht toen ik in Mortsel een dik uur in de file stond, terwijl tram 15 om de zoveel minuten gezwind in zijn eigen bedding langs mij voorbij zoefde.

25 januari

'Al wie kan lezen en rekenen, wordt vroeg of laat vanzelf flamingant.'

Zou het waar zijn ? Wat mij betreft, liever laat dan. Rekenen is ook nooit mijn fort geweest. Voel ik toch eindelijk het flamingantisme in mij ontwaken, dan lees ik nog gauw even die uitspraak hierboven. Ben ik weer voor een hele tijd goed, vanzelf.

Van wie de uitspraak is? Vergeten! Jammer!

19 januari

De aanhouder wint: ik heb gewonnen met de Lotto. Mijn gade en ik zijn vandaag eens goed wezen eten. Al is het causaal verband gering: mijn winst bedroeg vijf euro. Na betaling van mijn wekelijkse zaterdagkrant en mijn nieuwe lottobiljet restte een batig saldo van 1,25. Ook dan is het niet wat het lijkt: De Standaard van afgelopen zaterdag kostte uitzonderlijk maar de helft van de gewone prijs. Moraal: snelle conclusies verdienen argwaan. En we hadden nog een cadeaubon van een haast verjaarde verjaardag.

18 januari

Eindelijk weer eens over de politiek gelezen.Toch de Waalse. Rudi Demotte moet in De Standaard uitleggen waarom hij niet met de MR wil werken, die hij immers indésirable heeft genoemd. Ha nee, zegt de minister-president. Indésirable, dat is iets heel anders dan infréquentable.

Het klinkt als weer zo'n typisch gallische spitsvondigheid, nog meer als je zijn jezuïetenlachje op de foto ziet. Toch is het erg simpel wat Rudi bedoelt: met sommige lieden ga je liever niet om, maar als het moet, vooruit dan. 

Als je het zo mooi hoort zeggen, lukt het alweer een beetje beter.  

9 januari

Ik wil een zoekertje zetten op een zoekertjeswebsite. Dat kan gratis. Eerst moet ik registreren. Ze vragen wie ik ben en waar ik woon. Een gebruikersnaam en een wachtwoord. Dan kan ik op 'verzenden' klikken, maar eerst is er nog een vakje over de 'nieuwsbrief'. Daar willen ze weer mijn naam en mijn e-mailadres, en er is nog een klein hokje naast 'ik wil de nieuwsbrief ontvangen' dat ik aan kan vinken.

Liever niet, denk ik, en klik op 'verzenden'. Er komt een petieterig berichtje in het rood: 'dit is een verplicht veld'. Ik heb het alweer begrepen. Ze bieden een gratis dienst aan, maar ik moet wel mijn brievenbus voor ze openzetten. Niet 'kan', als in 'mag', maar 'moet', als in 'verplicht'.

Als er geen God bestaat, dan wel een Adverteerder. Hij is altijd overal, oneindig goed en almachtig. Van Hem krijgen we alles voor niets, Hem komt onze eeuwige dankbaarheid toe. Ach laat dan ook maar.