27 april

Ik hoor dat ze vandaag twee pausen heilig verklaard hebben. Twee. Op één dag. Pausen! Dat er veel volk naar is komen kijken, het zal wel. Voor mij heeft het toch iets onfatsoenlijks. Te veel geur van heiligheid in het eigen hoofdkwartier. Iets inteelterigs. Ik zou denken: laat de pausen maar paus blijven, plaatsbekleder van de grote baas op aarde, onfeilbaar inzake geloof en zeden, dat is al meer dan goed genoeg. Het heiligdom heeft zo iemand niet meer nodig. Wie wel eigenlijk?

24 april

Vandaag mijn krantenwinkel binnenstappend zag ik daar op de vloer een grote reclameboodschap voor de tabak die ik in mijn rijpere jeugd gebruikte toen ik de Groene Michel en de Gitanes al gehad had. Gauloises, stond er in grote letters, en ook: roken is dodelijk. En ook: zonder additieven. Een gemengde boodschap if ever there was one. Gelukkig kwam ik alleen om het tv-blad.

De kiezingen (4)

Als ik door mijn raam kijk aan de straatkant, dan zijn de kiezingen niet ver meer. Zoveel valt af te leiden uit de bovenmaatse borden die mensen hier en daar in hun voortuintje hebben neergepoot, of laten neerpoten, niet per se met altijd even grote geestdrift, het zetten van verkiezingsborden wordt wel eens schoorvoetend aan anderszins weinig zichtbare vrienden of kennissen toegestaan, à contre-coeur geoutsourcet, als ik dat laatste woord even mag gebruiken, als het al een woord is, het ziet er in elk geval niet uit. Op de borden staan foto's van mannen en vrouwen, in meerdere tinten van grijs en andere sobere tot sombere, vertrouwen wekkende tonen, ze glimlachen in vele registers, frivool of wat sullig tot scheef melancholisch tot grimmig, die grijnzende cardboard cutouts manen mij aan de toekomst van mijn land de juiste kant op te sturen, het lot van mij en de mijnen ten goede te keren door het te leggen in hun handen, van deze larger-than-life geportretteerde tweedimensionale uithangmensen, ze vragen mijn stem en mijn vertrouwen, allemaal goed en wel, maar laat dat nu net zijn waar mijn vader me altijd voor gewaarschuwd heeft: Jongen, zei mijn vader, vertrouw nooit iemand die je vertrouwen vraagt, want vertrouwen vraag je niet, je kunt alleen maar hopen dat je het krijgt. Inmiddels valt nu al zonder gevaar van vergissing te voorspellen, dat de borden een week of zo na de kiezingen weer weg zullen zijn, en dat weggebruikers die in hun voortgang naar god weet welke bestemming, vaak niet dringender dan de Gamma of het Waasland Shopping Center, ook maar even worden opgehouden door een onhandige achteruitrijder of de kar van de vuilnismannen, als vanouds koleriek zullen worden en toeteren en schelden en obscene gebaren maken achter de dichtgedraaide autoruiten, want het zal tegen dan zowat juni zijn en mogelijk goed warm, en ze zullen de airco hebben aangezet.

19 april

Ik moet gaan liggen en dan doet hij me in een soort knoop en gaat bovenop mij zitten terwijl hij mijn been helemaal de foute kant uit trekt. 'Het kan eventjes kraken', zegt hij, 'maar dat geeft niet'.

Nu is alle twijfel weg: die man is een kraker. Bij mij thuis noemden we hem de chiroman, maar we hadden geen idee wat zo iemand met je doet. 'Misschien ga je wat irritatie voelen', zegt de chiroman. 'Dan leg je er maar ijs op'. Pijn, bedoelt hij. Kraken is pijnlijk. Chiropraxie daarentegen is alleen maar irritant.

De kiezingen (3)

Een grote advertentie in mijn krant toont een grijze man in streepjespak met bril en rode das, die om een onduidelijke reden twee vingers uitsteekt, zoals de Engelsen doen als ze up yours willen zeggen, maar dan omgedraaid, zoals Churchill deed in de oorlog.

De man in de advertentie vraagt mij om in de komende kiezingen voor zijn club te stemmen. Waarom zou ik dat doen? Hij zegt het mij: 'Als vader en grootvader' wil hij zich 'blijven inzetten' voor 'alle kinderen en kleinkinderen'. Daarom.

Tja, nu heb ik een probleem. Hoe kan ik niet op iemand stemmen die zegt dat hij voor de kindjes en de kleinkindjes is, voor hun toekomst én hun welvaart én hun welzijn?

Ik zal daar nog eens moeten over nadenken. 

Die opgestoken vingers, ik denk het toch niet. 

14 april

Vandaag een uur of twee met de auto gereden. Stil zitten, stuurtje vasthouden, spiegeltjes kijken, pedaaltjes indrukken: saai! Dan weet je wat mensen bedoelen die zeggen: ik heb mijn trein gemist. Wel is er radio. Het nieuws, gewapende mannen hebben getracht binnen te dringen in de gevangenis van Sint-Gillis. Maar het is ze niet gelukt, zegt een woordvoerder, ze zijn 'met lege handen afgedropt'. Goed zo, je kunt dan toch eens lachen in zo'n auto. Maar als er niemand mee lacht, het vergaat gauw. Als er niemand meerijdt.

8 april

Ik lees dat 'transfoob gedrag' diep bij elk van ons zit ingebakken. Dat zal best erg zijn, maar dat iemand transfoob kon bedenken en dan doen of het een woord was, dat is ook erg.

Gevonden voorwerp

Preludio Largo

Mij komt het voor
zoals ik hier
terwijl het buiten
op de schuine ruiten druilt
luister naar barokmuziek 
door twee oortjes in mijn oren
Arcangelo Corelli
opdat mijn bedgenoot niet wakker wordt
dat de nacht
van de dag
wel het mooiste deel is.

5 april

In de VS zal de CIA nu toch (delen uit) een geheim Senaatsrapport vrij moeten geven over foltering na de aanslagen van 2001. Foltering? Kom, kom. Enhanced interrogation techniques zal men bedoelen. Zo erg kan dat allemaal niet (geweest) zijn.

De taal een eindje oprekken, ik doe dat ook, wie niet, als er iets gênants te zeggen valt, we geven het een draai. Elkeen zijn eigen spin doctor.

'Wanneer zal hij klaar zijn?', vroeg ik. 'In de loop van de week', zei de brommerboer, het was toen geloof ik maandag. De week ging voorbij, de volgende begon, dat is de week die nu voorbij is. Ik belde eens. 'Er moeten wat onderdelen aankomen', zei de boer. 'Wanneer?' In de loop van de week, precies.

'We gaan lezen en beoordelen en hopen u binnen niet al te lange termijn hierover te berichten'. Hoeveel dagen of weken is de lange termijn? Hoeveel korter is de niet lange termijn, en hoeveel langer dan dat zijn de niet te lange, en dan weer de niet al te lange termijn?

Nu in bepaalde kringen wordt zelfs de korte termijn gerekend in maanden.

Goed dat je dat vraagt: zij waren het alweer eens vergeten.

We zullen zien wat we kunnen doen: ga maar elders.

1 april

Ik lees in The Guardian dat de Schotten, als ze onafhankelijk zijn, aan de andere kant van de weg gaan rijden. Op deze wijze willen ze laten zien dat ze bij Europa horen, zeggen ze, wat eigenlijk betekent: niet meer bij Groot-Brittannië. Want 'Europe' is op de Britse eilanden een ander woord voor over 't water. In een moeite willen ze ook de verkeerssignalisatie veranderen, ander lettertype, andere kleuren, andere nummering: autowegen heten niet langer M maar S.

Wij Vlamingen, die ook onafhankelijk willen worden al houden we dat de laatste tijd wat stil, weten wat ons te doen staat.

Zullen de Walen dan niet allemaal frontaal tegen ons aanrijden? Nee. De Schotten hebben voor ons al de spiral interchange bedacht, een kurkentrekkerachtige structuur waar auto's aan een kant van de weg inrijden en aan de andere kant weer uit tevoorschijn komen.

Brussel wordt weer wat moeilijker, maar daar kan de vrije Brusselkeuze spelen: elke Brusselaar mag zelf kiezen aan welke kant van de weg hij zich in het verkeer wenst te begeven. Allez, circulez!