28 mei

Vandaag weer de Palio dei bambini. De arend, de uil, de specht en de valk moeten zakkenlopend, manden met graan vullend en touwtrekkend uitmaken wie dit jaar de palio wint. De jongens uitgedost in de kleuren van hun wijk, de meisjes in feestelijke gewaden, overal daaromheen fotograferende papa's en mama's, nonni e nonne, en een verdwaalde toerist. De teams van touwtrekkers, legt de scheidsrechter uit, zijn niet per aantal deelnemers, maar per totaal gewicht samengesteld. Hij roept precies om hoeveel ze

wegen, een stuk boven de vierhonderd kilo. De verdwaalde toerist loopt maar rond, iedereen voor de voeten, zich onvermoeibaar excuserend als hij weer eens in de weg staat, en wenst dat hij een sterkere telelens had. L'aquila wint. 

26 mei

Italiaanse marine redt 550 vluchtelingen van gekapseisde vissersboot in de Middellandse Zee

Meer dan 500 mensen zijn woensdag nipt aan de verdrinkingsdood ontsnapt nadat hun smokkelboot gekapseisd was in de zuidelijke Middellandse Zee, zoals te zien is in een reeks spectaculaire foto's.

Ten minste vijf mensen zijn verdronken toen de boot omsloeg 'door overbezetting en instabiliteit veroorzaakt door het grote aantal opvarenden', zei de Italiaanse marine in een verklaring.

Maar de zeelieden zijn erin geslaagd zowat 550 levens te redden, een missie die migratiedeskundigen omschreven als miraculeus. (The Guardian)

Boot kapseist, zeker vijf doden

Minstens vijf vluchtelingen zijn verdronken toen een grote houten vissersboot vol met vluchtelingen voor de Libische kust is gekapseisd. Dat meldt de Italiaanse marine. 562 mensen werden gered.

Ook duikers van de marine probeerden de drenkelingen te helpen. (De Standaard)

19 mei (bis)

We overleggen wat we gaan eten. De antipasto misto van het huis is een must. En daarna? Daarna niets meer, zegt mijn gade, die een ijzersterk geheugen heeft voor antipasti, onder meer. Ikzelf voel ook wel iets voor de primo met pasta en coniglio. Stefano vraagt of we grote honger hebben. Nee, kleine honger. Bene, zegt Stefano, ik breng de antipasto, e vediamo doppo. Hij zet een liter wijn neer en een grote fles aqua gazzata. Hij brengt een schotel met ham en salami en nog meer vlees, een schaaltje met parmeggiano en olijven. Hij brengt schaaltjes met tomaat en peperoni en aubergines en ander lekkers, een schaaltje met iets dat op een soort quiche lijkt, een schaaltje met witte graantjes en bonen, een schaaltje met aardappeltjes in olie, een schaaltje met tripe. Een schaaltje brood, een mandje met nog meer ander brood. We krijgen het allemaal op. Stefano komt eens kijken, en ziet dat het goed was. Of ik de coniglio nog wil? Liever niet. Goed, zegt Stefano, ik was er ook nog niet aan begonnen. Nog een koffie en il conto: venti euro. Het is weer gaan regenen. Who cares?

19 mei

Herinneringen zijn als stenen in het duister. Je ziet ze pas als je erover struikelt. Zoals vandaag, zes uur en de regenbui is over. Ik zit wat buiten aan mijn tafeltje over de heuvels te turen, het is best fris, en dan gaat het klokkenspel beieren uit het kerkje vlakbij. Ja. Zo was het precies drie jaar geleden. En vijftien jaar geleden, en twee jaar daarvoor. Te Lourdes op de bergen, vast een van de allereerste melodieën die ik als kind heb opgeraapt. Vol glans en vol luister. De tekst zal wel anders zijn hier, dat moet ik dan maar eens vragen. Of ook weer niet. Nogal wat deuntjes zijn vrolijker zonder de woorden die men erop heeft geplakt.

15 mei

Of de winkels morgen toe zijn?

Morgen? Nee. Dinsdag wel, na de middag.

Is morgen dan geen feestdag?

Feestdag?

Bij ons wel. Pentecoste, weet uw wel?

Ze lacht even schamper. Pentecoste, daar doen we hier niet aan.

Ik betaal de wijn en de koffie, mijn beeld bijstellend over de devotie in dit land. Het valt wel mee. Fausto vindt van niet: hij moet morgen voor dag en dauw zij bed weer uit, postino zijnde, naast ook nog campingexploitant. Maar dat laatste, zegt Fausto, is geen werk. It is my hobby.

13 mei

We zitten op het terrasje, mijn gade en ik, doen ons te goed aan een glas wijn en een caffè lungo. Naar goede gewoonte zijn er hapjes bij van het huis. Franco komt aan ons tafeltje zitten. We bestellen nog een rondje, na enig aandringen wil Franco een glas water voor ons drinken. Ik wil niet van u profiteren, zegt Franco zedig, die zijn zomers hier en zijn winters in Cuba doorbrengt.

Hoe is het in Cuba? Rum en muziek, en verder: communismo en maffia. Heel de wereld is corrupt, zegt Franco, alleen wij drieën niet. Hij praat honderd uit, wijst zijn Fiat aan op het pleintje, 25 jaar oud, op lpg. It's cheap, zegt Franco. En dat hij pas zeventig geworden is. Hij spreekt zelfs een mondje Nederlands. Mooie meisjes, zegt hij ten bewijze. Paola di Liegi kent hij ook.

Hij neemt afscheid. Ik ga betalen aan de bar. Sei venti, Franco's water telt niet mee.