Herinneringen
zijn als stenen in het duister. Je ziet ze pas als je erover
struikelt. Zoals vandaag, zes uur en de regenbui is over. Ik zit wat
buiten aan mijn tafeltje over de heuvels te turen, het is best fris,
en dan gaat het klokkenspel beieren uit het kerkje vlakbij. Ja. Zo
was het precies drie jaar geleden. En vijftien jaar geleden, en twee
jaar daarvoor. Te
Lourdes op de bergen, vast
een van de allereerste melodieën die ik als kind heb opgeraapt. Vol
glans en vol luister. De
tekst zal wel anders zijn hier, dat moet ik dan maar eens vragen. Of
ook weer niet. Nogal wat deuntjes zijn vrolijker zonder de woorden
die men erop heeft geplakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten