28 oktober

Ik heb een zwarte lijst. Er staan namen op van mensen, plaatsen, dingen, bedrijven, noem maar op, die, nu ja, op mijn zwarte lijst staan. Waarom zij daar staan weet ik heel goed, maar ik betwijfel of het nuttig is dat telkens uit te leggen.

Neem rode kool. Ik beweer dat rode kool een sierplant is, niet bestemd voor menselijke consumptie. Dus staat hij, als levensmiddel, op mijn zwarte lijst.

Die uitleg wordt natuurlijk betwist. Men zal beweren dat rode kool wel eetbaar en zelfs lekker is. Men zal getuigen dat men om de zoveel tijd rode kool eet, en daarvan geniet, en er niet ziek van wordt, laat staan dood van gaat.

Eindeloze discussies zullen volgen en verglijden, zoals dat tegenwoordig zeer snel gaat, van redelijk betoog naar vileine scheldtirade.

Daarom hanteer ik bij mijn zwarte lijst een regel: wie op de lijst staat, zeg ik niet. Om gezeur te voorkomen, maar ook omdat ik de mensen en dingen op mijn lijst geen naambekendheid gun. Als je iets of iemand weg wilt, is de redenering, vereer ze dan niet met aandacht die ze niet verdienen. De rode kool was een uitzondering, uit didactische overwegingen. 

Amerikaanse 'presidenten', hamburger- en koffiehuisketens, frisdrank- en sportschoenenfabrikanten, 'sociale' media-providers, Zwitserse melkpoederproducenten, Nederlandse brouwerijen, Antwerpse burgemeesters - wie op mijn lijst staat, zul je me niet horen noemen, tenzij per ongeluk.

Waarom dan ook niet zwijgen over het bestaan van de lijst zelf? Een goede vraag. Het zal wel weer ijdelheid zijn. Niet kunnen zwijgen, ook als dat verstandiger is. Het is meestal verstandiger.

19 oktober

Het weeroverzicht bij de VRT heet nu Wat weet Sabine? Misschien is dat al lang zo, maar het is me pas nu opgevallen. Tja, het moet toegankelijk blijven, dat staat in de beheersovereenkomst. Voor iedereen relevant is daar de eerste van de zeven genoemde 'strategische doelstellingen'.

Als ik kan helpen: Sabine Hagedoren (Bornem, 26 juni 1968) is een Belgische weervrouw die werkt voor de Vlaamse zenders van de VRT.

Met dank aan Wikipedia, die mij dezer dagen met aandrang en herhaling vragen of ik geen twee euro kan doneren, of tien, of meer, het liefst nog per maand of jaar, om hun goede werk in stand te houden. Zoals ook The Guardian doet. Beide instituten liggen mij nauw aan het hart. Waar wacht ik op? Put your money where your mouth is, zeggen Engelsen. De Britten, het is oppassen tegenwoordig.

De dag is nakend dat Wikipedia, als ik nog eens vraag wie Sabine is, mij fijntjes laat weten dat ik dat maar elders uit moet zoeken. Geef ze maar eens ongelijk. The Guardian heb ik inmiddels al gesteund, en speciaal voor hen zet ik ook nog mijn ad blocker af. Ze mogen mij met hun reclameboodschapjes blijven bestoken, als ze daar beter van worden, ik bekijk ze toch niet.

Het weer op de VRT ook niet, overigens. Als ik wil weten welk weer het wordt, wacht ik wel tot het er is. Zo'n real-time of zelfs retrospectieve weersvoorspelling is een stuk betrouwbaarder. Vandaag bijvoorbeeld was een zachte en zonnige dag, met temperaturen die het buiten eten in T-shirt toelieten. Of dat morgen weer zo wordt, kan ik zaterdag laten weten.

14 oktober

Ik heb vandaag mijn gras gemaaid, dat was weer een hele tijd geleden. Het was lang en nat, ik heb hard moeten duwen met mijn smal elektrisch maaiertje. De kortste stand ging niet, de tweede ook niet, wat wil zeggen dat ik over een week of zo al weer aan de slag kan. Ook op andere manieren heb ik draden weer opgenomen. Een zaterdagkrant gekocht, bijvoorbeeld. De Standaard was uitverkocht, dan De Morgen maar. Die krant begint met de dag meer op Het Laatste Nieuws te lijken. Ik bedoel dat niet als compliment. Grote foto's, dikke koppen, spuuglelijke reclames. Daartussen valt er net nog wat te lezen, over het 'hittegolfje in de herfst.' Dat het een warm weekend wordt, maar dat dat geen kwaad kan: 'Ook voor vlinders en libellen is het warme weer een meevaller'. In DM Magazine nog geleerd wat fomo is, de fear of missing out. Liever ontprikkelen. Je telefoon al eens een keertje afzetten. Of het gras maaien, dan hoor je hem ook niet.

11 oktober

Vandaag heb ik het windscherm op de scooter gezet. Dat doe ik een keer per jaar. Een keer haal ik het er ook weer af, in het voorjaar. Het weghalen is een makkie, maar opzetten: ho maar. 

Ik doe het doosje met de moeren en de bouten open, en stel vast dat er een bout ontbreekt. Daar gaan we. Er is een lange bout, en twee kortere, met twee moeren en nog twee tussenstukjes. 

Ik zet me aan het proberen, zonder een duidelijk idee van hoe het moet, trial and error is nu eenmaal mijn modus operandi in situaties als deze - excuse my French. 

Al prutsend weet ik plots weer dat er een lange bout ontbrak, omdat die toch niet meer werkte. Dat helpt een beetje. Maar niet genoeg. Ik ben hopeloos vergeten hoe het ook weer ging. 

Dan krijg ik een ingeving: YouTube! Rijkelijk laat, ik besef het. Een beetje bijdetijdse mens denkt aan YouTube nog voor hij zijn bed uit komt. Ik tik in : Sym windscherm monteren en hop, daar is het filmpje al. Fluitje van een cent. Geen vijf minuten later is de klus geklaard. 

We zijn weer goed voor een jaar. Natuurlijk heb ik het filmpje bij mijn bladwijzers opgeslagen, in de map huishouden, waar hopen dergelijke eerstehulpdocumenten wachten op weer een noodgeval.

Dat zal volgend jaar een stuk schelen, als ik niet vergeet eraan te denken. Maar dat zijn zorgen voor later. Nu eerst maar eens deze winter weer doorkomen.

5 oktober

Op terugweg van de Etang de Bages 's avonds rond een uur of negen laat ik mij leiden door de maan. Ander licht is er niet. Zij is groot en vol, ze zit recht voor me uit. De maan schijnt zo fel dat ze mij verblindt. De Nederlanders zeggen hij.

Twee meter links van mij is het kanaaltje, waar ik om de zoveel passen iets met een luide plons in hoor ploffen. Een muskusrat, of een ander zich aan de waterkant ophoudend nachtdier.

Ik ben nog eens naar de plas gaan kijken, het zwart klotsend water, de heuvel aan de overkant, het silhouet van Bages, de rode lichtjes op de windmolens die aan- en uitfloepen. Tot mijn spijt waren er vandaag geen flamingo's. Die zitten in het rijstveld bij de sluis van Mandirac, in het gezelschap van ooievaars, blauwe en witte reigers en god weet welk ander langpotig tuig nog.

Het is weer gaan waaien. Thuis zit ik nog even buiten, tik wat dingen op de laptop. Het is stil. Het is weer bijna voorbij hier.