26 februari

1.
Bestaat het Nederlandse Rotondologisch Genootschap echt? (Zie De Standaard van zaterdag.) Zo ja, is het als grap of serieus bedoeld? Indien het laatste, waar houdt het zich mee bezig?
Ja, en het is serieus. Het houdt zich bezig met de aanleg en invulling van rotondes. De oprichter, Tijs van den Boomen, is gespecialiseerd in stedenbouw en infrastructuur, en in wat hij zelf rotondologie noemt. Als ik weer achttien was, en ik moest kiezen wat ik zou gaan studeren, dan wist ik het dit keer wel.

2. 
Tom Heremans legt in dezelfde krant uit wat er mis is gegaan met sarcasme en ironie. Niets, eigenlijk. Alleen snappen de mensen het niet meer. Wie iets ironisch zegt, moet daar tegenwoordig 'Grapje!' aan toevoegen, of zo'n knipogend bolletje. Hij vertelt over de komiek Ryan Hand, die een tweet verstuurde over een vrouw die 'staat te huilen aan de balie van @Ryanair, omdat ze moet bijbetalen voor emotionele bagage.' Ryanair antwoordde prompt: 'Op welke luchthaven gebeurt dat? We lossen het meteen op.' Grappig. Ik bedoel het grapje van Ryan Hand. En de reactie van Ryanair, die het niet gesnapt hebben. 

Of wel? Het overkomt wel meer mensen die grappen maken: ze denken dat iedereen anders altijd serieus is.

3.
Nog in dezelfde krant staat een recensie van Een ander spoor, de veel besproken 'plaat' van Karen Damen. Zij krijgt maar één van vijf te verdienen sterren. 'Een Nobelprijs wordt het niet', zegt de kop boven het stukje. Dat gaat over dit tekstfragment: 
Het maakt niet uit wie of waar, wat of hoe - hoe - hoe
zolang ik samen met jou alles doe - doe - doe. 
'De muziek zou bijvoorbeeld niet misstaan in een lift'. 


Zo heb ik vandaag in het stationsbuffet van S, bij een kop koffie wachtend op een telefoontje, nog eens kunnen lachen met wat er in mijn krant stond. Het gebeurt niet zo vaak, het doet des te meer deugd.

21 februari

Zo ben ik nog eens met de trein naar Gent gereisd, gisteren. Dat was lang geleden. Ik bedoel met de trein. Er was niet veel veranderd. De trein erheen was wel splinternieuw. Hij had een groot scherm waar je van alles op kon lezen, zoals waar je nu was, en waar je naar toe ging. Toch twee belangrijke gegevens voor wie niet elke dag naar Gent reist. Niet veranderd waren de overvolle vuilnisbakjes, de verfomfaaide Metrootjes alom, de reizigers die de plek naast zich met een rugzakje of ander object bezet hielden, uit kennelijke angst dat een vreemd mens zoals ik naast ze zou komen zitten. Onderweg heb ik gelezen in Oorlog en terpentijn, maar eerst ook nog in een verfomfaaid Metrootje. Er stond niet veel in, ook dat was gelukkig niet veranderd. Ook Gent was niet veranderd. Ik was er ook nog maar pas geweest. In bedoel met de auto, afgelopen zaterdag. Maar over reizen met de auto heb ik echt niets te zeggen.

Gevonden voorwerp

Gètvèr, zegt Gevert. Gètvèr!

Hij staat op het trapladdertje tegen de achtergevel, met in z’n ene hand de hamer. In de andere hand zat daarnet nog het nageltje, dat nu in het gras ligt. Dat moest in de lijst onder de dakgoot, om de nylon draad vast te maken waar de blauweregen rond kronkelt naar boven. De glycine, zegt Marion. Kronkelde. De gure winterwind heeft de hele constructie losgerukt, en daar moet Gevert nu iets aan doen.

Gadver, had hij ook kunnen zeggen, of: gadverdamme. Want gij zult de naam van uw Schepper niet ijdel gebruiken. Gij zult met de hamer op uw vingeren slaan dat ze blauw zien, of het nageltje zal voor de derde maal uit uw hand vallen, zodat gij uw ladder ten derde male af zult dalen en het zal uw voeten uithangen dat het geen naam heeft, maar de naam van de Here: die zult gij niet zeggen. Gij moogt, als gij het toch niet laten kunt, Shit! zeggen, of Scheisse! of Merde! Al deze vreemde excrementen kunt gij in de mond nemen, als het ware, maar gij moet beleefd blijven tegen het Opperwezen.

Dat alles bedacht Gevert, terwijl hij het trapje afdaalde, maar dan schoot de laatste tree onder zijn voet weg en Gevert kon zich nog net pakken. De hamer viel uit zijn hand op z’n dikke teen.

Godver, riep Gevert. Verdomme! Godverdomme, verdoeme, godverdoeme!

Zijn gevloek steeg tot hoog in de hemel waar Niemand het hoorde, maar Marion in de keuken dacht: Gevert is weer bezig.

7 februari

Gekocht, in een winkel van alles voor weinig geld die wij hier de Chinees noemen: twee pièges à rats Lucifer, fabrication française, voor 1,65 € per stuk. Zo'n val ziet er exact hetzelfde uit als het bekende muizenklemmetje: plankje, kantelend blokje, spijker, kram, veer, pal - maar dan een flink stuk groter, wat ook geldt voor de spankracht van de veer. Het is uitkijken als je de klem gaat opspannen. Een en ander kadert in mijn verbeten strijd tegen rattus norvegicus, die met niet aflatende brutaliteit de tuin binnendringt en zich daar tegoed doet aan gebroken maïs en ander voer voor mijn gallus gallus domesticus. Mensen die het kunnen weten zeggen mij dat zulk gevecht unwinnable is. Misschien hebben ze gelijk, maar als we ten onder gaan, mijn hoenders en ik, zal het strijdend zijn. 

5 februari

Als je rond deze tijd van het jaar bij helder weer in mijn stad S van het station naar de markt loopt, zo rond een uur of drie, kun je de zon krachtig in je ogen zien schijnen. Je moet uiterst links tegen de winkelgevels houden. Tegemoetkomende wandelaars zijn in het tegenlicht onherkenbaar. Een verrassend weldoende warmte is je deel, ook al staat er wat tegenwoordig een schrale wind heet.

Het overkwam mij vandaag, ik stapte verzaligd verder, de markt diagonaal overstekend, waar alle schaduwen wegvielen, voorbij de bibliotheek tot voor de deur van Koek & Ei. In deze behaaglijke afspanning mag ik graag een koffie drinken en De Standaard lezen, als ze open is.

Februari is al niet de vrolijkste maand, dus koester ik euforische momenten zoals dit, en ook viel me later op, een stuk over zessen, dat het nog niet donker was. Wat ik wil zeggen: het leven kan mooi uit de hoek komen, en het zou nog mooier zijn als Koek & Ei niet om vier uur 's middags sloot, én in de weekends, én op schoolvakantiedagen.

Onthaasten voor dummy's

 Les 4

In hoge met een lift uitgeruste gebouwen kun je alweer iedereen laten voorgaan, op het laatste moment terugstappend met een verontschuldigende glimlach: niet dat ik er bezwaar tegen maak samen met u naar boven/beneden te reizen, mijnheer/mevrouw, het is maar dat - dan is de deur al wel toe. Tref je eindelijk een lift geheel voor jezelf, dan kun je die op elke verdieping laten stoppen. Je kunt ook tot net voor de doelverdieping stijgen/dalen, en vervolgens op de omlaag/omhoogknop drukken. Je kunt op elk moment de stopknop bedienen. De mogelijkheden zijn eindeloos. Niemand belet je overigens om, na een paar ritjes op en neer, uiteindelijk toch maar voor de trap te kiezen.