God
bestaat dus toch. Ik kwam hem vandaag tegen op een oud
audio-cassetje. Hij zat met nog een hoop andere cassetjes weggestoken
in een blikken koekjesdoos.
Die
doos kwam plots tevoorschijn naar aanleiding van een project hier ten
huize waar ik verder niet veel over kwijt wil, omdat het mij nerveus
maakt. Laat mij volstaan met te zeggen dat alles wat in mijn huis
opgeborgen zit, tijdelijk voor de dag moet komen. Zoals dat gebeurt
als je gaat verhuizen. Wat ik niet van plan ben, voor de
duidelijkheid. Dit project maakt mij zo al nerveus genoeg.
Just one night
(Live in Tokyo, 1979)
stond er op dat cassetje.
Ik
heb het toch maar eens in mijn ouwe dubbele deck gedaan, om
te horen of er na al die jaren nog wel iets op stond. Nou. Alsof ik
er zelf bij was, daar in Tokio.
Clapton is God,
spoot iemand in de jaren zestig op een muur van het metrostation in
Islington. Zelf geloofde ik er niets van. Ik geloof niet in goden.
Maar God heeft echt bestaan, hij speelde gitaar. Nu weet ik het
gewoon. Dat is ook beter. Als je iets weet, hoef je het nooit meer te
geloven.
De
hemel bestaat ook. Hij is bij mij thuis op de sofa. Ik ga liggen, doe
mijn ogen toe, ik luister naar Just one night.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten