30 augustus

In de reeks zeer foute slogans: Nigra sum sed formosa. Boven het beeldje van een zwarte madonna op een straathoek in Mende. Het staat op een witte band met breed armgebaar ontvouwen door een op de muur geschilderde engel. Ik ben zwart maar mooi. Met dat soort flauwekul kom je dezer dagen niet meer weg, ook niet in het Latijn, ook niet zogenaamd als engel. Als wat?

28 augustus

Zone rouge? Niet van gehoord. In Hérault, jawel. Maar hier? Aucun soucis. L’air est pur ici. Zo gaat dat overal: eigen lucht puurst. En wat een watjes, die toeristen. Wat later, op een terrasje bij de Place du Foirail, wordt mijn gedeukte ego weer geheeld. J’adore les Belges, zegt de verdwaalde rallyrijder uit de Gard. Hij laat ons een kaart d’état major zien en wijst waar hij heen moet. Tja, dat vleit de eigendunk, maar zo goed ken ik het hier ook weer niet. Il vaut mieux demander quelqu’un du coin, adviseer ik. Dan gaat het even over de rally van Ieper. Hij is overal geweest, zegt de verdwaalde rallyrijder, maar hiér vindt hij de weg niet. Ik ken het gevoel, al ben ik niet overal geweest. Voorbij ons terrasje knetteren de bont gekleurde genummerde opgefokte autootjes naar het startplatform. Evenementen afgelasten? Niet van gehoord. Maandag nog het vuurwerk, dit weekeinde de rally. Van die pure lucht ondertussen, toegegeven: het is helemaal waar.

25 augustus

Ik ben pas doodmoe en bekaf van het rijden gearriveerd, het is avond, ik maak me op om in bed te kruipen, maar nee, dan steken ze uitgerekend nu een vuurwerk af, dat knalt over de rivier met honderd echo's, ik kan de hoogste vuurpijlen zien waar ik zit. Het doet me wat, dat ze mij hier op deze manier feestelijk verwelkomen, dan nog net terwijl ik op mijn webkrant deze onsterfelijke kop aan het lezen was: EIKELS VALLEN VROEG. Drie weken vroeger dan vijftig jaar geleden, lees ik, dat is dus vroeg, schijnt het, maar ook weer niet zo uitzonderlijk vroeg, zegt weer iemand anders, het is nog wel gebeurd. Oké. Is dat nu nieuws, van die eikels, of niet? Indien niet, waarom staat het in de krant? Indien wel, moet het per se in de krant? En niet, pak weg, APPELS VALLEN VROEG? Dat zijn dan de appels van mijn appelaar thuis, die bij bosjes aan 't vallen waren waar ik bij stond, in augustus, voor ik besloot weg te rijden, omdat mijn huis en mijn tuin en mijn appelboom na al die maanden lelijk mijn voeten waren uit gaan hangen - ik schrijf maar 'voeten'. Dus ik op weg, en kom ik daar moe maar tevreden toe, en ze steken een vuurwerk af.

16 augustus

- Wacht ons hetzelfde lot als de dinosaurussen?

- Dat lot wacht ons hoe dan ook.

Relativeren voor gevorderden. Maar het antwoord was langer:

- Alleen zou dat pas over duizenden jaren mogen gebeuren.

Zal het dan sneller gaan?

- De toekomst van alle levende wezens, ook van de mens, wordt de komende twee decennia bepaald.

- De mensheid zal de komende eeuw niet verdwijnen, maar wel de beschaving die we nu kennen.

- Als de massa-extinctie en de klimaatverandering versneld doorgaan, verwacht ik dat ten laatste tegen 2050.

Aan het woord is de Mexicaanse conservatiebioloog Gerardo Ceballos in De Standaard van 15 augustus, over de teloorgang van het leven op aarde.

Tegen 2050. Ik betrap mezelf weer op een snelle rekensom: ik word dan 102. Maar hoe gaan mijn kleinkinderen met zulke uitspraken om?

Ach, doemdenkers. Ach, alarmisten.

- We staan voor een immense marketingopdracht. Bewustzijn is gebaseerd op data en harde feiten, maar ook op hoop. Alleen met hoop krijg je mensen in beweging. We kunnen mensen, bedrijven en overheden niet engageren als alles verloren lijkt. Ik ben hoopvol.

Hoopvol!

- Ik pleit voor een internationaal akkoord met afdwingbare doelstellingen, zoals we die hebben voor het klimaat.

- Geloof me, deze crisis is erger dan de klimaatverandering. Ze is urgenter.

Wat was dat ook weer van die hoop?

- Veel hoeft dat niet te kosten. We hebben 50 miljard nodig om de mensheid te redden. Dat is minder dan 1 procent van de wereldeconomie.

De prijs van de transitie naar een duurzame omgang met de natuur, die de zesde massa-extinctie moet stopzetten. Vijftig miljard. Sommige rijkaards betalen dat cash uit hun vestzakje. Komaan, doen!

11 augustus

Ik hoor dat de Russen weer een Spoetnik hebben. De vorige, de eerste, was in 1957. Ik heb die zelf gezien een jaar later, op de Expo '58 in Brussel, in het Russisch paviljoen. Een soort blinkende basketbal met sprieten. De Russen hadden ook de eerste hond in een baan om de aarde, en later de eerste man, en nog later de eerste vrouw. Nu hebben ze het eerste Sars-CoV-vaccin. Het gaat er niet om of het vaccin de wereld verbetert. Dat deed de eerste Spoetnik ook niet. Hij draaide rondjes om de aarde en piepte. Het ging erom de Amerikanen te overtroeven. Het piepen stopte al na een week of twee, toen waren de batterijen plat. Nog twee maanden later viel de Spoetnik terug in de atmosfeer en brandde op. Un pétard mouillé zeggen de Fransen. Misschien werkt de nieuwe Spoetnik wel goed. Dat moeten we hopen. Misschien hanteert Poetin, anders dan zijn Amerikaanse tegenspeler, niet het Russia first principe, en krijgen we binnenkort allemaal een spuitje van hem. Het zou mooi zijn. Maar de naam voorspelt weinig goeds. Te veel wereldleiders met een overmaats ego en een hoek af ook, de laatste tijd.

5 augutus

Ik was het bestaan van de rodentologie alweer vergeten, toen ik gisteren bij het ontbijt naar buiten kijkend een rat (rattus norvegicus) in mijn kippenvoerbak zag springen en er weer uit, even verdwijnen en prompt terugkeren om weer hetzelfde te doen. Een keer of tien, met tussenpauzes van niet meer dan een halve minuut.

Die kippenvoerbak stond vroeger op de grond, met een klep eraan waar de kippen opstapten om de bak open te doen. Maar dat hadden de bosduiven ook ontdekt, dus heb ik de klep weggenomen en de bak een stuk hoger opgesteld, rustend op twee grote bloempotten. De duiven komen er niet meer bij. Wel staat de bak nu open, een verandering die de ratten niet is ontgaan. Ze slingeren zich gezwind op de bloempot, de bak in, en terug.

Wat doet in zo'n geval een beetje rodentoloog? Hij neemt de bloempotten weg en hangt de bak op tegen het kippenhok. Ook zet hij een schot tussen de graanbak en het trapje naar het hok, daarmee ook deze toegangsweg voor de ratten afsluitend. Vervolgens koopt hij een fikse portie rattenvergif en brengt dat op verschillende plekken vakkundig rond het kippenhok aan. Dat laatste zal de heer Ben Weyts niet graag horen, maar een Pied Piper heb ik niet in huis, dit is Hamelen niet.

Heb ik de ratten een beslissende nederlaag toegediend? Ik durf het niet te hopen. De geschiedenis en ook mijn ervaring leert, dat je ratten wel van hun stuk kent brengen, enkele, soms, maar niet all of them all of the time. Van mijn ontbijttafel volg ik oplettend de verdere ontwikkelingen, als eertijds de reus Argus.