25 mei

In een stukje in de krant kwam ik onlangs een prachtig woord tegen. Ik dacht: dat woord moet ik onthouden, waarop ik het prompt vergat. Vandaag schoot me weer te binnen, dat ik zo'n mooi woord gezien had in een stukje. Alleen kon ik me niet meer herinneren welk stukje dat was, en in welke krant. En welk woord. Toen, als bij toverslag, wist ik het weer. Verdwaalpaal. Een vis of een huis of een banaan, een bal, een boot of een trein, in felle kleuren, bovenop een paal op het strand, ter oriëntering voor verloren gelopen kindjes. Wat klinkt het woord mooi, wat roept het een wereld op van gevaar en geruststelling, van nood en redding. Verliezen en terugvinden. Zoals ook: vergeten en weer herinneren. Welk stukje dat toch weer was, en van wie, en in welke krant.

18 mei

Een foto van Johan Verminnen in een lange, beige gabardine jas. Zijn rechterarm hangt naar beneden. De vingers zijn naar binnen gebogen, alleen de wijsvinger steekt wat uit. De vingertop en de nagel zien gelig. Zou het kunnen? Johan is negenenzestig. En dan nog altijd roken?

Hij poseert voor het rubriekje hit & run in De Standaard Weekblad. Men legt hem het bekende vragenlijstje voor.  

Noem één ding dat de kwaliteit van uw leven zou verbeteren? Antwoord: Stoppen met roken. Ja dus. Doén, Johan. Op 22 mei, als je zeventig wordt.  

Wie mag aanschuiven op uw droomdiner? - Paul McCartney, Jacques Brel, Claude Maurane. Logisch voor een muzikant. Maar dan: Rik Van Looy. Natuurlijk!

Als wie zou u graag op een verkleedfeestje opduiken? Ik denk: liefst niet. En hij: Ik hou niet van verkleedfeestjes, ik vind mezelf zijn al moeilijk genoeg.

Waar zou u nu het liefst zijn? Niet moeilijk: hier op dit terrasje, met mijn krant in de zon. Of ook: Met een mooi boek in de schaduw van een boom.

Als u terug in de tijd kon reizen, waarheen zou u gaan? Ik denk maar heel even na, en besluit: de late sixties, vroege seventies, toen ik alles kon. Naar de prachtige sixties, zegt Verminnen, waarin alles mogelijk bleek. Hij zegt bleek, niet leek.

Generaties bestaan. Maar lang niet alle antwoorden sporen met de mijne.

Wat was vandaag uw eerste gedachte? - Ondanks de zomertijd had ik zin om aan een prachtige dag te beginnen. Mooi van Johan. Zelf dacht ik vanochtend: Flut, weer zo'n natte grijze koude meidag. Ik draai me nog maar eens om.

Ik ben natuurlijk wel een paar jaartjes ouder.

14 mei

Oké, oké. Ik heb mijn eerste terrasje gedaan. Mijn gade was bij de tandarts, ik moest even op haar wachten. Waar elders zou ik dat gedaan hebben, dan in Koek en ei?

Ik koos een stoel die droog was, het had geregend. Bestelde een koffie. Helaas biedt het etablissement geen krant meer aan.

Dan maar Hét goedkoopste weekblad van Vlaanderen! dat ik net bij Carrefour had aangeschaft. Wij kopen dat boekje elke week, voor de televisieprogramma's. Verder lees ik de strip van Hägar, mijn gade doet de sudoku's en nog een paar puzzels.

Vandaag, par force majeure, was er geen andere keus dan het hele boekje door te nemen. Zoek de tien verschillen (score: acht). Een omslagverhaal over Vlaanderen vakantieland, en een over het Eurovisie Songfestival en de kansen daarin van Hooverphonic, met wier beeltenis mijn stad S overvloedig bevlagd is.

Gelukkig zat aan de tafel achter mij een stel met twee vrolijke dochtertjes. Eentje komt naar me toe met een twijgje in haar hand. Of ik een marshmallow ben? Ze wil die warmen in het vuur. Mij in het vuur? Dat zal niet gaan.

Ik wil wel spelen dat ik er een op haar twijgje spies, tsjak, en dan ook een op het twijgje van haar zus, tsjak, en dan nog een keer of vier, tot mama haar dochters tot de orde roept van laat nu de mensen met rust. Ze moet mij bedoelen, er is geen ander volk.

Mijn gade belt, ze is klaar bij de tandarts, we komen elkaar tegen op de markt. We lopen naar de auto, rijden naar huis. Eerstdaags gaan we samen een terrasje op, mijn gade en wij.

7 mei

Eindelijk is het zover! juicht Hanne Decoutere. We kijken elkaar aan op de sofa. Sinterklaas? vraagt mijn gade. Toch niet. Ook niet de zevende staatshervorming of de sluiting van de R42. De ring vormt geen volledige ring rond de stad, zegt Wikipedia. En een beetje verder: De ring loopt eigenlijk ook niet rond Sint-Niklaas, maar doorsnijdt het centrum parallel met spoorlijn 59. Maar ik wijk af. Het gaat over de terrassen, die na vele maanden van onuitspreekbaar gemis morgen eindelijk weer opengaan. Ook gisteren zat het journaal vol plaatjes en soundbites van zwaar beproefde cafébazen in de weer met tafeltjes en rolmeters en plexiglas schermen. Wat kijken we er met z'n allen naar uit, en wat doen we ze graag, onze terrasjes. De plexiglas schermen, legt Hanne uit, dreigen intussen een casus belli te worden tussen onze federale regering, die geen schermen wil toestaan, en de cafébazen, gesteund door allerlei mindere gezagsdragers, die dingen zeggen als ik zal dat niet handhaven of ik roep op om daar pragmatisch mee om te gaan, wat wil zeggen: om daar feestelijk uw voeten aan te vegen. Zo ken ik mijn vaderland weer. Morgen drinken mijn gade en ik iets hartigs in onze tuin. Als het niet regent of te hard waait of te koud is, want zo ken ik mijn vaderland ook.