26 december

De splinternieuwe Thaise bewindsploeg onder premier Abhisit Vejjajiva

Het is niet uitgesloten, dat ons land België over enkele weken weer over een splinternieuwe bewindsploeg beschikt. Wie daarin zal zitten valt niet te voorspellen. Wel dat de dames en heren ministers en staatssecretarissen op de trappen van het paleis zullen poseren voor een foto met de vorst. Ook valt te voorspellen dat het een sombere foto zal zijn, met overwegend mannen van middelbare leeftijd of daar voorbij in donkere pakken met lelijke dassen. Dat is jammer, en helemaal niet nodig.

25 december

In januari zullen er in Londen bussen rondrijden met de slogan There's probably no God. Now stop worrying and enjoy your life. Het is een initiatief van de British Humanist Association. Het geld komt van milde schenkers. Het idee komt van Amerika. De American Humanist Association had eerder al een slogan op bussen in Washington DC: Why believe in a god? Just be good, for goodness’ sake. Die campagne lokte prompt een tegencampagne uit, met alweer een bus-slogan, getekend door G zelve: Why believe? Because I created you and I love you, for goodness’ sake. – GOD.

Voor- en tegenstanders van god, met Grote of kleine g, vechten hun meningsverschil op de bus uit. Ook op T-shirts, natuurlijk. Ik heb daar niets tegen. Bussen rijden al lang rond met boodschappen over hamburgers en tennisschoenen. Ik weet niet of de slogans allemaal even goed bedacht zijn. ‘Stop worrying’ is niet aan mij besteed, zoveel is zeker, en wat is dat van ‘probably’?

21 december

Mijn kat genaamd Poes is naar schatting een goeie week of zeven en moet stilaan naar de dierenarts. Dat was vroeger wel anders. De vele katten genaamd Poes die in mijn opeenvolgende huizen rondliepen hadden geen veterinaire bijstand van doen. Waren zij katers, dan besprongen zij met graagte alle katinnen uit de buurt, die vervolgens het leven schonken aan vele nieuwe katjes, tegenwoordig ‘kittens’ genoemd. Waren zij katinnen, dan werden zij op gezette tijden door katers besprongen, ik neem aan ook met graagte, en schonken vervolgens het leven aan nog maar een nest kleintjes, een keer op een vensterbank achter de Dikke Van Dale, toen nog in twee delen. Dat onbevangen beleid van fok-maar-raak is niet langer politiek correct. Katers moeten onverwijld gesneden worden, katinnen zonder uitstel gesteriliseerd. Dat gebeurt het liefst door een vakman (m/v), en nu we toch bezig zijn, zegt zo’n dierenarts, gaan we gelijk maar een spuitje geven tegen dit en een prikje tegen dat, en laten we in een moeite het beest ontwormen en ontvlooien en ontluizen, en kom over twee weken nog maar eens terug. Zo stel ik mij dat tenminste voor, want ik beken dat ik nog niet naar zo’n dierenarts ben gegaan. Ik zit maar naar mijn kat genaamd Poes te kijken terwijl ze als een vrolijk gestoorde bol breigaren door het huis rolt, en dan denk ik van: Wormen? Bwah.

18 december

Ik krijg een brief van de Seniorenclub van een plek waar ik nog gewerkt heb. Ze nodigen me uit op hun ‘traditionele nieuwjaarsbijeenkomst’ op 21 januari. Dat gaat daar van gezellige sfeer rond kerstboom en haard, aangename uurtjes, knusse sfeer met oud-collega’s, glaasjes bubbels, koffie en gebak, gezellige babbels, afzakkertjes en pintjes bier - die brief plakt aan mijn vingers van de slobber en de slijm.

‘Ook al dromen wij senioren niet direkt van een witte kerst’, zo begint een van de wervende zinnen. Wij senioren? Dat zal dan de exclusieve wij zijn: met zo’n melige verkleinwoordjesclub heb ik niets te maken. Een stuk of zeven pinten drinken in een ouweventen en -wijvenclub: met groot plezier. Senioren? Give me a break, zeg. En ‘direct’ is met een c.

15 december

Toch blij dat ik bij Fortis ben, en niet bij Dexia. Daar worden volgens mijn krant de veiligheidscodes gekraakt: ‘Zelfs Digipass niet meer veilig voor hackers’. Het overkwam de voorbije weken ‘enkele tientallen’ klanten van Dexia, die samen voor ‘enkele duizenden euro’ werden gerold. Hoeveel tientallen klanten? Hoeveel duizenden euro’s? Als het over geld gaat blijven we graag discreet. Ook Ronald Meeus, een van de enkele tientallen journalisten die nog bij De Morgen mocht blijven, als hij maar introk bij Het Laatste Nieuws. Mijn enkele duizenden euro’s zijn veilig en wel bij Fortis, of is het bij BNP Paribas, of is het bij de Nationale Bank in afwachting dat iemand eindelijk beslist van wie Fortis nu eigenlijk is, als Fortis er nog is.

Ook blij met het artikel ‘De ark van Noah van de Mekong’ in dezelfde Morgen. Een kop die niet uitmunt door helderheid, maar wat wil je als er pas enkele tientallen journalisten op straat gezet zijn en de rest is ingetrokken bij Het Laatste Nieuws. Het ging over een rapport van het Wereldnatuurfonds over ‘duizenden nieuwe dier- en plantensoorten’ die de laatste tien jaren in het stroomgebeid van de Mekong zijn ontdekt. Pas op: het zijn natuurlijk geen nieuwe diersoorten. Ze bestonden al lang toen ze werden ontdekt. Overigens maak ik mij over hun overlevingskansen niet veel illusies. ‘Groot Mekong’, schrijft Kris Jakobs, een journalist die nog bij De Morgen mocht blijven en inmiddels ingetrokken is bij Het Laatste Nieuws, ‘is een van de vijf meest bedreigde hotspots die het WWF heeft aangeduid’.

Waar ik vooral blij mee ben, zijn de namen die die dieren gekregen hebben. Ik neem me voor ze als scheldwoord te gaan gebruiken. Men doet er dus goed aan beleefd tegen mij te blijven. In het andere geval kan men voor vuile shuimnestboomkikker, spugende cobra, Laotiaanse rotsrat of gifroene groefkopadder van Gumprecht worden uitgemaakt. Vandeweek nog niet. Men begrijpt uit de voorbeelden dat er eerst wat geoefend moet worden.

Blij met de voetbaluitslag Club Brugge – Standard: 1-4.

Het blijst maakte mij de actie van Muntadar al-Zeidi, de Iraakse journalist die op een persconferentie in Bagdad zijn schoenen naar de kop keilde van president G.W.Bush. Hij deed dat met grote kracht en precisie, al miste hij zijn doel helaas op het nippertje. Volgens zijn werkgever, het televisiestation Al-Baghdadia, oefende Al-Zeidi zijn recht op vrije meningsuiting uit.

12 december

Hoe gaat het ook weer in het detentiekamp van Guantánamo Bay? Goed, gelukkig. Dat is te zien op een korte videoclip van het Amerikaanse leger, waarin een aantal journalisten een ‘zeldzame blik’ wordt gegund in het kamp. Niet geheel onverwacht blijkt uit het filmpje dat het kamp een best aardige plek is om te verblijven. Vooral camp 4 is gezellig, waar de braafste en volgzaamste gasten wonen. Zij mogen rekenen op een aantal privileges. We vernemen dat de inwoners veel naar de televisie kijken, ‘football and cartoons’ voornamelijk. Om ze niet kwaad te maken, worden de programma’s eerst zorgvuldig gescreend op mogelijk aanstootgevende beelden, zoals van een vrouw die haar armen wast in een Palmolive-spotje. Maar ook in camp 5 en 6, waar ‘maximum security’ geldt voor de gevaarlijkste bewoners, gaat het er erg beschaafd aan toe. ‘Niemand krijgt slaag, niemand wordt geïsoleerd’, zegt de woorvoerder. We krijgen een blinkend geboende cel te zien, en een close-up van het zwarte pijltje op de slaapbank dat de richting van Mecca aanwijst. Ja, sommige lieden hebben een ‘foute perceptie’ van Guantánamo, zegt Rear Admiral Dave Thomas in het filmpje. Over de reden van opsluiting en de juridische kant kun je discussiëren, geeft de admiraal grootmoedig toe, maar niet over de ‘facilities’ en de ‘conditions of detention’, want die zijn ‘world class’. Dat is dan een hele geruststelling, uit de meest onverdachte van alle bronnen ook nog.

http://www.guardian.co.uk/world/video/2008/dec/11/guantanamo-bay

8 december 1998

“Uit de krant: de Hihi wordt met uitsterven bedreigd. De Hihi is een vogel in Nieuw-Zeeland, waarvan het mannetje zo oversext is, dat hij het vrouwtje met zijn ongebreidelde copuleringsdrang de dood injaagt, terwijl hij zelf ziek wordt van de testosteron. Na de mocking-bird, de f***ing-bird.

Nog uit de krant: mannen (mensenmannetjes) lijden zwaar van stress als ze de dag voor Kerstmis nog gauw op cadeautjesjacht moeten. Ze krijgen hoge bloeddruk, versnelde hartslag, en scheiden hopen stresshormonen af. Het is afzien in de kou, terwijl in Nieuw-Zeeland de zon schijnt, en het Hihi-mannetje...”

Om maar te zeggen dat DagNaDag al meer dan tien jaar meegaat. Tijd om eens van naam te veranderen, en van stek.

http://lgp9100.tripod.com/DagNaDag

8 december (2008)

Gelezen, van Richard Yates: Revolutionary Road. Een boek van 1961 dat speelt in suburban Connecticut van 1955. Zoals we allemaal weten: om te voorzien hoe het hier zal worden, moet je kijken hoe het in Amerika was. Films onderbreken met stomme commercials: dat was hier niet lang geleden nog unthinkable. Met zo’n dwaas karretje rondlopen in een supermarkt. Gepofte maïs eten in de bioscoop. ‘You guys’ zeggen tegen de meisjes.
In Revolutionary Road waan je je in de betere fermettewijk van pakweg Schoten of De Pinte anno 2008. Frank en April Wheeler zijn zo zielig en zo reëel, je durft bij momenten de pagina niet om te slaan. Wat een bangelijke spiegel is dat boek, erin kijken doe je op eigen risico. Toch doen.
Tip: De pompeuze pedante inleiding van ene Richard Ford overslaan.
Voor de plot: zie http://en.wikipedia.org/wiki/Revolutionary_Road


Richard Yates, Revolutionary road.