Ha, het metaforische taalgebruik ligt mij nauw aan het hart. Zeg het met bloemen. Bloemrijke taal, verhullend en verguldend. Het object: de taal. Het beeld: bloemen. De zin: kleurrijk, geurig. De geur van taal is ook weer metaforisch: woorden ruiken niet (al zijn er wel die stinken) en zijn per definitie kleurloos. Je kunt ze wel in kleurtjes afdrukken, maar dan zijn het geen woorden meer, maar tot letters gecodeerde afgietsels. Woorden zijn klank. Zij hebben hun eigen klankkleur, natuurlijk, maar ook die is uit noodzaak metaforisch. Geen nood: laat duizend bloemen bloeien. Maar niet zoals de sportverslaggever die het laatst op de televisie over een coureur had die er met de kastanjes vandoor dreigde te gaan (in de Ronde van Vlaanderen, waar elders, in een zee van leeuwenvlaggen). Of zoals de aanbieder op kapaza.be die een scooter aanprijst die draait als een klok. Het beeld moet kloppen. Desnoods als een bus, anders als een zwerende vinger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten