Op een dag heb ik geen mening meer. Een grote opluchting zal dat zijn, en ik zal denken: waarom heb ik dat niet veel eerder gedaan? Want het is toch waar: wat ik ook denk, iemand anders denkt iets anders. Vind ik iets, iemand anders vindt het maar niets. Het universum is geheel uit welles en nietes opgetrokken. Zeer vermoeiend om daar mee om te gaan aan de ene kant, aan de andere ook.
Of god bestaat of niet, OK, ieder zijn gedacht, want bewijzen dat hij bestaat lukt niet, en dat verbaast me niet, maar dat hij niet bestaat ook niet, omdat bewijzen dat iets niet bestaat nu eenmaal niet lukt.
Maar sale and lease back, of dat nu goed is? Ik bedoel: van overheidsgebouwen, voor de schatkist. Zoiets kun je toch uitrekenen? Jawel, maar verschillende experts en excellenties en ex-excellenties komen, met dezelfde rekenmachine, tot geheel verschillende conclusies.
Is er te veel fijn stof? Dat kun je toch meten? Ja, maar de een meet dit, de ander dat, de een hier de ander daar, de een nu de ander dan, en dan zijn de resultaten nog niet in de krant opgeschreven. Welke krant? De nietes- of de welleskrant. Ik moet het maar allemaal lezen, en mij een opinie vormen. Zoals de jury in een assisenzaak, ook simpele lieden, nadat twee gehaaide pleiters de verdachte als een baarlijk monster en een brave ziel hebben afgeschilderd, beurtelings, met evenveel talent en argumenten.
Zijn eieren gezond? Werkt Iran aan een atoombom? Zit er een monster in Loch Ness? Op een dag vink ik alleen nog het “geen mening” - vakje aan. Mogelijk tot ongenoegen van al de mensen die wèl een mening hebben, anderzijds, maar niet noodzakelijk dezelfde, daarentegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten