27 april

Who cares eigenlijk?

Als ik nog eens door de zoveelste zwartgele kousenbreier de oren afgezaagd word over de staatshervorming en de nood aan een confederaal bestel, heb ik eindelijk het ultieme antwoord klaar. Het wordt mij aangereikt door minister van werk Monica De Coninck in een interview met De Tijd.

Bedankt, Monica, bedankt!

24 april

16.14.12

U chat nu met Dinky. Goeiemiddag. Wat kan ik voor u doen?

Het is waar. Het was lang geleden, maar nu ben ik nog eens aan de chat, van alle communicatiewijzen de meest ergerlijke en de minst efficiënte.

Men stelt zich een gesprek voor, waarin iemand vraagt:

En hoe is het gegaan? En de ander antwoordt:

Nee, mijn schoonbroer. Mijn broer woont in Putte.

Zo gaat dat in een chat.

Dinky typt een bericht.

Dan weet ik dat ik beneden een koffie kan halen. Dat heeft een chat dan toch: je hoeft niet de hele tijd te converseren, er zijn dode momenten die je op een nuttige wijze in kunt vullen.

Dinky wil weten hoe mijn decoders op de modem zijn aangesloten.

Via het stroomnet, antwoord ik fluks. 

Begrijp ik dat u devolo's gebruikt?

Devolo's? Op dat moment springt de chat af. Ik log weer in, gebruikersnaam, paswoord, klantennummer.

16.32.12

U chat nu met Ilene. Goeiemiddag. Wat kan ik voor u doen?

Ik groet Ilene en leg haar uit dat ik eigenlijk met Dinky aan het chatten was.

Ik tracht u door te verbinden met Dinky.

En jawel.

Welkom terug, zegt Dinky.

Hij/zij zal mij uitleggen hoe ik mijn devolo's kan resetten.

Het is een beetje ingewikkeld, waarschuwt hij/zij nog.

Na enige tijd zie ik de procedure verschijnen. Dan springt de chat weer af.

16.57.25

U chat nu met Esther. Goeiemiddag. Wat kan ik voor u doen?

Ik groet Esther, vraag of ze me met Dinky kan verbinden.

Ik haal beneden een koffie. Als ik weer boven kom, staat op het scherm:

Welkom terug.

Die goeie Dinky. Ik excuseer me voor de onderbreking.

Kan gebeuren, zegt Dinky.

De resetprocedure, ja, het is een beetje ingewikkeld.

Zal het lukken?, vraagt Dinky bezorgt.

Ik stel hem/haar gerust. We nemen afscheid, elkaar nog een prettige avond toewensend.

17.12.09

23 april

Zet je dienblad hier neer. Jullie hebben ons op facebook gekozen! Je vindt het boekje met recepten in de versmarkt. Ik zie het overal, in de Colruyten en Ikea's en Carrefours, en ik doe echt mijn best om het gewoon te vinden, maar eerlijk: het krast op mijn ogen als schuurpapier, korrel 40.

 

Ik sta de égalité voor, niet minder dan de liberté en de fraternité. Maar ook sta ik de verzorgde omgang tussen mensen voor. Ik zie iedereen graag, of toch bijna, maar daarom moeten ze niet met z'n allen bij me thuis onuitgenodigd binnen komen vallen. Goeie vrienden en kennissen mogen dat wel, familie, kinderen, maar niet de eerste de beste wildvreemde voorbijganger, visverkoper of verzekeringsagent.

 

Zulke mensen mogen als dat echt nodig is aan mijn voordeur bellen, en ik zal ze te woord staan, en ik zal 'u' tegen ze zeggen, en verwachten dat ze hetzelfde doen. Niet omdat ik me beter zou voelen dan zij, maar omdat ik ze niet ken, en even af wil wachten of ze wel iemand zijn tegen wie ik 'je' wil zeggen.

 

Het gaat niet om vormelijkheid, zelfs niet om beleefdheid, het gaat om privacy. Eerst maar een tijdje proefdraaien als 'u' , denk ik dan, voor ik ga jijen en jullieën en borrels aanbieden en dan na vijf minuten ontdek dat we toch niet voor elkaar gemaakt zijn, Jan, Piet, Pol en ik.

'Est-ce qu'on peut se tutoyer?', vroeg iemand aan François Miterrand. 'Comme vous voulez', zei de president. Hij was er nog niet aan toe.

15 april

Vandaag wat spulletjes gaan kopen in een bekend Zweeds meubelbedrijf. Naar Antwerpen, dat is minder ver dan Gent. De Schelde onder, de ring op, rijden maar. Afslag Hasselt en Luik. Moeten we hier af?, vraagt mijn gade wat achterdochtig, maar dat doet ze wel vaker. 

Ja, zeg ik. We gaan er weer af in Wommelgem, op de rotonde links onder de autoweg door, en dan stellen we gezamenlijk vast, mijn gade en ik, dat we op weg zijn naar een bekende Duitse zelfbedieningsgroothandel. Dit is Wijnegem. Ze verkopen daar ook meubels, je kunt er ook voor weinig geld iets zeer middelmatigs eten, maar eigenlijk moesten we naar Wilrijk. 

Terug maar, binnendoor over de R11, want de autoweg zit vast. De R11 ook, zo blijkt. We komen een paar uur later in de Zweedse meubelzaak toe en eten er iets zeer middelmatigs, waarna we een deurmat kopen en nog wat spulletjes.

Moraal: het maakt niet uit waar je naar toe rijdt, wat spulletjes kopen en iets zeer middelmatigs eten kun je overal, en het verkeer zit toch vast. 

 

8 april

Vier april is de feestdag van de heilige Isidoor van Sevilla. Ik ben niet met heiligen bezig, ze stemmen mij argwanend. Alleen, ik heb thuis in de WC zo'n scheurkalendertje, omdat je daarop na kerstmis kunt volgen hoeveel extra zonlicht er elke dag bij komt. De winter is een ondraaglijk seizoen, om het ongeschonden door te komen is alle hulp welkom, zelfs van drukkerij Strobbe. De melige weerspreuken en vader-is-de-melkboermoppen neem je er dan maar bij.

Donderdag 4 april, H. ISIDOOR van Sevilla (†636), stond er, en: Patroon van de encyclopedie en het internet. Het is maar dat iedereen het weet. Als het internet weer opspeelt, of plat gaat, of op een van zijn ontelbare andere manieren je tot wanhoop drijft, dan kan een eenvoudig schietgebedje wonderen verrichten. Daar is Isidoor voor. Doet hij het niet, dan kun je de helpdesk nog bellen.

3 april

De man op de foto achter het bordje met Lutte contre la fraude fiscale is Jérôme Cahuzac, tot voor kort minister van begroting in Frankrijk onder president Hollande. Nu is Jérôme minsister af, sinds hij bekende dat hij 600.000 euro geparkeerd had op een geheime rekening in Zwitserland. Een belastingontduiker aan het hoofd zetten van de fiscale fraudebestrijding, het was niet direct een geïnspireerde zet van president Hollande.

De president wist het niet, zegt hij, en ik wil hem graag geloven, al kan ik diegenen niet geheel ongelijk geven die vinden dat hij in dat geval wel een erg naïeve kl**t geweest is.

Jérôme Kahuzac was in een vroeger leven cardioloog, en werd later rijk als baas van een haartransplantatiekliniek in de buurt van de Champs Elysées. In de late jaren tachtig werkte hij voor het ministerie van gezondheid, waar hij met de geneesmiddelenindustrie om moest gaan. Toen hij daar wegging, zette hij een consultancybedrijf op dat exclusief werkte voor farmaceutische bedrijven.

Dat zal de president dan ook allemaal niet geweten hebben, toen hij Jérôme, inmiddels député in de Assemblée Nationale, de portefeuille van begroting gaf.

Ik bedoel, Jezus. Ik wil echt niet meehuilen met de lieden die roepen dat geen enkele politicus deugt, maar willen de deugdelijke gezagsdragers ten minste proberen mij te tonen dat dat inderdaad niet zo is? Voor ik, zeer tegen mijn zin, zou moeten concluderen dat het misschien toch zo is? Niet achteraf, met haastige damage control, maar vooraf, door dubieuze sujetten beleefd maar kordaat de deur te wijzen voor ze de boel kunnen verzieken?