24 februari

'Stationsstraat S kreunt onder buxusgeur', lees ik in de plaatselijke berichtgeving van deredactie.be. 

Zou dat dezelfde Stationsstraat zijn waar ik de laatste weken herhaaldelijk door ben geslenterd, omdat het zo'n lekker zacht weer was? En waarom heb ik niets geroken, terwijl de 'indringende geur' volgens dezelfde bron het meest omschreven wordt als 'pure kattepis'? 

De stad zou overwegen de 3.500 recent aangeplante buxussen te laten verwijderen.

Er scheelt vast wat met mijn olfactorisch vermogen. In het andere geval met dat van mijn stadsgenoten. Mogelijk lopen ze te gretig sniffelend en snuivend van de markt naar het station. Of zijn ze vergeten hoe echte kattepis echt ruikt.

Misschien neuten ze maar wat, nu de winter zo tegenvalt.

16 februari

Ik las ergens dat Bill en Hillary Clinton een hate list bijhouden van alle mensen die hun ooit iets in de weg gelegd hebben. Zo'n lijst heb ik zelf niet, wel een van mensen en organisaties die ik niet wil noemen, om redenen die ik verder niet noem. Het is per definitie een zeer geheime lijst, achterhalen wie erop staat valt niet mee. Wie dat toch zou willen, kan best door eliminatie te werk gaan. Een tijdrovende werkwijze, maar wie geduld heeft komt er wel. Bijvoorbeeld: Bill en Hillary Clinton komen niet in mijn lijst voor.

12 februari

1

'Het is belangrijk om op onze hoede te zijn voor invasieve exoten', zo stond het gisteren in De Standaard. Kijk dan betaal ik met plezier 1,40 euro, als ik in één zin twee zulke woorden te zien krijg, nog wel in zo'n verrassende combinatie. Het ging niet over de immigratie in Zwitserland, maar over de bestrijding van muskusratten in het Vlaams gewest, maar daar gaat het niet over.

2

'Bij de iets jongere groep ouderen, de 55- tot 64-jarigen, liggen de kaarten anders'. Waar dit over gaat ben ik vergeten, zo schrok ik van de vaststelling, dat ik sinds kort niet alleen bij de ouderen hoor, maar ook nog bij de oudere ouderen. Op zo'n moment heb ik alleen maar spijt dat ik 1,40 euro betaald heb.

3

'Her en der ontaardde de ontroering in rodomontade'. Ook gisteren, maar dan in bed, en in De Groote Oorlog van Sophie De Schaepdrijver. Ik ben daar nog maar 81 pagina's ver in, en ik heb me geen alinea beklaagd. Maar wat is rodomontade? Snoeverij, grootsprekerij. Het woord is ook Engels voor wie dat wil: pretentious, blustering talk. Of Frans: vantardise pleine d'insolence. Stoefen is van overal.

De Schaepdrijver kent niet alleen haar geschiedenis, maar ook haar taal.

'In deze laatste dagen van troebel optimisme leefde nog de overtuiging dat zo de Duitsers al niet in Pickelhaubige paniek subiet terug de Rijn over waren gejaagd, de onverwachte weerstand van de Belgen dan toch weldra de oorlogsuitkomst zou blijken te hebben beslist.'

Zou blijken te hebben beslist: voor zo'n zinseinde had ik met plezier een handvol euro's betaald, maar dat hoefde niet, ik heb De Groote Oorlog voor niets cadeau gekregen, ook al van De Standaard.

10 februari

Het lijfstijlboekje van mijn krant blijft altijd onder het andere papier liggen. Het is niet de bedoeling dat iemand het te zien krijgt, laat staan het open doet en er iets uit leest. Mocht dat toch gebeuren, dan zou het kunnen dat er iets in stond over een jonge vrouw die door het boekje 'opgepikt' was 'in een stad' en 'in de picture gezet', waar ze eens goed zou mogen vertellen wat ze zo allemaal zou doen en aan zou doen. Men mag er niet aan denken wat dat zou kunnen zijn.

Dat ze elke dag een ketting droeg, bijvoorbeeld, en hoe ze daar een statement mee kon maken, ook als ze zich verder heel basic kleedde. Of hoe ze op zondag ging chillen in Maasmechelen Village, en daar laatst een horloge gevonden had van een label dat bekend stond voor blingbling. En dat het horloge gelukkig rosé was, zodat ze niet elke keer haar juwelen aan moest passen. Dat ze vroeger altijd hakken gedragen had, maar nu preppy mocassins.

Al de cursieve woorden zouden niet cursief staan, zulke woorden zijn in lijfstijlboekjes gewoon mainstream, zoals  de pop-upstore of het winkeltje met gadgets en Scandinavisch geïnspireerde interieurobjecten.

Als zo'n lijfstijlmeisje heelder dagen in de outlets en de stores zou rondhangen, zou ze wel een Filipijns of Pools geïnspireerde kuisvrouw kunnen hebben die onderwijl in haar flatje het stof van de interieurobjecten zou mogen afnemen.

Gelukkig heb ik niets van die aard moeten lezen, omdat het lijfstijlboekje veilig onder de rest van mijn krant is blijven liggen. Dat geeft me een goed gevoel, ik denk wel twee keer na voor ik ga kijken of het misschien niet allemaal nog wel meevalt.

De kiezingen

Ik volg het allemaal niet zo goed, maar van wat ik zie en hoor wordt de kiescampagne op dit moment beheerst door thema's als gekleurde kabouters en opgestoken vingers. Eindelijk gaat het eens over de inhoud.

3 februari

Ik sta in een winkel met een wat warrig assortiment: hondeneten, tandpasta, haarverf. Achter de kassa hangen glimmende plastic tassen. 'Deze tas is groen', staat erop. Maar de tassen zijn rood.

Zo werkt reclame. Manifeste onwaarheden, als ze genoeg herhaald worden, in voldoende grote letters afgedrukt, worden waar.

Komaan zeg. 'Groen' wil niet zeggen 'groen', natuurlijk. Het wil zeggen: ecologisch verantwoord. Een woordspeling, versta je dat niet? 

Ja, ja. Ik versta het. Rode plastic zakken uit ethyleen, uit bio-ethanol, uit natuurlijk en milieuvriendelijk suikerriet, eerlijk verbouwd en gewonnen, niet uit het Amazone-regenwoud. Groene tassen, quoi.