29 januari

Op dagen als vandaag, die de Engelsen ongebeurtenisvol noemen, durf ik wel eens de bus te nemen naar het stadscentrum. Die bus stopt zo goed als voor mijn deur, om het half uur, en als ik opstap zo midden de middag is hij zo goed als leeg. Ik stap af bij het station, slenter even de winkelstraat op en neer, loop binnen in café De Casino, waar met een beetje geluk de goede kranten niet bezet zijn. Ik drink een koffie, lees wat over de Grieken, over Michelle Obama en iets in België dat het overheidsbeslag heet. Als ik weer bij het station ben, zijn de scholen uit. Mijn bus is nu tweemaal zo lang en eivol scholieren. 'Wilt u graag zitten, mijnheer?', vraagt een meisje, ze is al half opgestaan. 'Dankjewel', zeg ik. 'Blijf maar zitten. Het is erg vriendelijk'. Dat was het ook. Had dan toch 'Graag!' gezegd. De volgende keer misschien. Vandaag – tja, zo'n vraag, het kwam ook zo plots op me af. Ik was er laten we zeggen nog niet klaar voor.

24 januari

Een comedian (Joost Vandecasteele) trekt in een column (in De Morgen) hard van leer tegen een televisieprogramma (Hallo Televisie) waarin mensen te zien zijn die naar de televisie kijken. Wat is het volgende?, vraagt hij zich terecht af.

Maar zie: een man antwoordt op de column, zich afvragend of die comedian dan niets anders te doen heeft dan televisie te kijken en daar oninteressante stukjes over te schrijven.

En ik denk: heeft die man dan niets anders te doen dan op zo'n oninteressant stukje te reageren? 

Maar nog terwijl ik dat denk, denk ik: en ik?

22 januari

Mensen die, zoals ik, nog altijd geen iPhone hebben, kunnen zich voelen als een miskende minderheid. Wij horen er niet bij. Als wij eens iemand op moeten bellen, of onze aftandse Nokia gsm rinkelt, dan zoeken wij eerst de luwte op, in een onderbelicht hoekje van de kamer of buiten achter een boom. Niemand moet zien dat wij geen smartphone hebben. We houden ons gedeisd, we moeten vooral niet opvallen. Willen we weten welk weer het morgen wordt, dan glippen wij ongemerkt uit het gezelschap weg, we gaan naar huis, en tikken daar het KMI op onze laptop in.

Zo was het toch tot vandaag. Maar zie: 'De overheid kan mensen via iPhones bespioneren zonder dat ze dat zelf in de gaten hebben. Dat zegt de Amerikaanse klokkenluider Edward Snowden via zijn Russische advocaat', lees ik op deredactie.be. Ha zo! En let nu goed op: 'Snowden zelf heeft daarom geen smartphone, zo vertelde hij via zijn advocaat aan het Russische persagentschap RIA Novosti. "Edward heeft een heel eenvoudige gsm, en dat is een persoonlijke keuze".'

Mensen die, zoals ik en Edward Snowden, een simpele gsm hebben, zijn de nieuwe trendsetters. Wij zijn de voortrekkers, de baanbrekers, de wegbereiders.

21 januari

De laatste keer dat ik per ongeluk benzine tankte in mijn dieselauto was in 2006, ik reed nog met mijn Kangoo. Het was in Bar-sur-Seine. Mijn gade en ik zijn daar die nacht noodgedwongen blijven slapen, nadat de auto naar een garage was gesleept.

'Nood' en 'gedwongen' zijn grote woorden: dit was de Champagnestreek in mei, we sliepen in een charmant hotel (des Canotiers, in Essoyes), na een voortreffelijk avondmaal, en zetten des anderendaags na het ontbijt de reis verder met de weer rijklare auto.

Gelukkig had ik de motor na het tanken niet gestart. Ik had het nog net op tijd in de gaten. Dat kwam door de pomp. Al rustig tankend liet ik mijn oog vallen op de tellers. En plots zag ik het: de euro's liepen sneller dan de liters! Dat was geen diesel. Dat was benzine.

Een oud en bijna vergeten verhaal, tot ik vanmiddag ging tanken met mijn Caddy diesel. Wat zag ik? De liters liepen sneller dan de euro's! Geheel anders dan ik de laatste zovele jaren gewend ben, en weer helemaal zoals toen in Bar-sur-Seine – als ik maar het gele pistool had gebruikt, niet het groene.

19 januari

Ik ben voor groen. Ik bedoel de kleur. Het is mijn lievelingskleur, zoals mijn gade en mijn kinderen en kleinkinderen weten. Aan tafel krijg ik het glas met groene rand, in de badkamer de groene handdoek.

Ik ben ook voor groen als in: groenzone, groene long, groendiensten, voie verte. De bomen, de planten, de bieslook en lenteuitjes.

Verder ben ik ook nog voor Groen met een hoofdletter, nog meer sinds daar dat dwaze uitroepteken niet meer achter staat. Ik ben een fan van Wouter Van Besien, en van Meyrem Almaci, nog meer sinds ik weet dat zij op hetzelfde schooltje geweest is in 't Kalf als ook mijn twee zonen een tijdje, en mijn gade als zwem- , toneel-, kook-, haak- en macraméhulp, onder meer. 'We hadden het geluk dat juf Gaby zich toen over ons ontfermde', zegt Meyrem in Gazet van Antwerpen, en zo was het ook.

Ik verheug me dus ook nog eens over een bericht in The Guardian vandaag, onder de kop: Greens overtake Lib Dems in poll. En mijn gade, die even over mijn schouder meeleest, ziet dat en zegt: 'Ge zijt toch niet weer over politiek bezig?', maar ik antwoord: 'Maar neen, ik schrijf over groen.

18 januari

'We zijn dat in ons land niet gewoon. Ik denk dat dat in het begin even schrikken is, maar dat je er heel snel aan went.'

Van zo'n uitspraak, over het inzetten van militairen op straat, zou ik meer dan even schrikken, als ik niet wist van wie ze kwam.

Die soldaten, als het echt niet anders kan, uitzonderlijk, tijdelijk, het moet dan maar. Daarna niet meer.

Hetzelfde zou je kunnen zeggen van de burgemeester die de uitspraak deed. Ook van hem schrik ik al lang niet meer. Maar wennen, dat is iets anders.

13 januari

'Ik ben uitgekookt', zei mijn gade. Alsof ik dat niet wist, na al die jaren. Maar nee, ik had niet gelet op wat ze aan het doen was: stapels oude recepten bijeenrapen en bij het oud papier doen. Uitgekookt? Nu was ik in paniek. Ruim twee derde van mijn leven heb ik mij in haar immer smakelijker bereidingen mogen verlustigen. En nu: uitgekookt?

Ach nee. Mijn gade sprak in hyperbool, de beproefde stijlfiguur van de overdrijving. Wat ze bedoelde was: ik kook nu lang genoeg, het mag wel eens wat minder zijn, zo zoetjesaan. Maar had ze het zo gezegd, ik had het niet eens gehoord. Nu schrok ik me een hoedje. Toch uitgekookt.

12 januari

Rond dezelfde tijd dat een paar gestoorde fanaten in Parijs aan het schieten gingen, vielen de gestoorde fanaten van Boko Haram de stad Baga binnen in de staat Borno in noordoost-Nigeria. Ze brachten iedereen om die ze konden vinden.

Niemand weet hoeveel mensen omgekomen zijn. 'Te veel om te tellen', zegt een plaatselijke woordvoerder. Een man die wist te ontkomen, Yanaye Grema, vertelt hoe hij op zijn vlucht vijf kilometer lang dode lichamen tegenkwam tot hij het volgende dorp bereikte, dat ook uitgebrand en verlaten was.

Niet alle goed menende stappers in de optochten van het afgelopen weekend, in Parijs en elders, zullen aan Baga hebben gedacht, of er zelfs van hebben gehoord. De vrije pers heeft de handen te vol met berichtgeving uit eigen tuin. En toegegeven, als journalist opereren nabij Baga is niet vanzelfsprekend.

Het recht op vrije nieuwsgaring, ik ben daar voor. Op vrije meningsuiting ook. Meer nog ben ik voor het recht om te blijven leven, overal.

3 januari

Zopas ben ik van de vloer overeind geklauterd en weer op mijn stoel gaan zitten. Daar was ik vanaf gevallen bij het lezen van deze zin: 'Ik herhaal: Voka is bereid 48 tot 50 procent van het bnp aan het gemenebest te schenken.' Uit de mond van Vlaamse ondernemersbaas Jo Libeer, opgeschreven in dS Weekblad van 20 december. Libeer is er in discussie met Jan Goossens van de Brusselse KVS, over zin en onzin van overheidssubsidie aan de kunst.

Het was dat woordje schenken. Ik kan het ook niet helpen dat ik niet bij Voka ben, maar des te meer bij het gemenebest. Zoals iedereen, zoals ook meneer Libeer. De rijkdommen der aarde zijn niet van Voka, maar van ons. Die hoeft niemand ons te schenken. Hard werkende ondernemers mogen al eens wat meer krijgen dan de gemiddelde gemenebester zoals ikzelf. Voor hun durf en hun inzet. Voor wat zij aan bnp voor elkaar helpen te brengen, met de onontbeerlijke inbreng van vele en vele hard werkende werknemers. Dat extraatje is ze gegund. Wij van het gemenebest zijn bereid het hun te schenken. Met plezier, geen dankuwel van doen.

1 januari

Fruit d'un savoir-faire unique, staat er op de fles, les fines bules se dégustent sans modération à toute occasion. Dat mag wel eens herhaald worden, in deze barre tijden van volksgezondheidsobsessie en alcoholcontroles: sans modération. En verder: une bonne raison de faire la fête un peu plus souvent.

Als er dan toch goede voornemens moeten zijn bij een nieuwe jaarkalender, dit lijkt me er een dat het proberen waard is. Feesten, vaker, te pas en te onpas, en bovenal: sans modération.