Soms
schrijf ik een stukje, en als het af is, wis ik het weer. Het was
niet goed, of het ging over iets dat er eigenlijk niet toe deed. Of
iemand. Zoals vandaag, over Jean-Marie Dedecker en wat hij vindt van
bootvluchtelingen en asielzoekers, kansarme
paupers, die
thuis horen in
offshore detentiecentra naar
Australisch model,
honderd procent efficiënt. 'Ik
weiger mee te huilen in het koor van de asielindustrie en de politiek
correcten'. Eerlijk gezegd heb ik geen weet van mensen die zich
zitten af te vragen in welke koren Jean-Marie dezer dagen nog meehuilt.
Dat hij huilt, weet iedereen. Zo vaak, zo veel en zo hard dat niemand
het nog hoort. Ik heb dat hier thuis met de hangklok ook.
maandag 27 april 2015
vrijdag 17 april 2015
17 april
Hillary
Clinton doet dus weer mee. Ik hoop dat ze niet wint. Dat is niet
persoonlijk bedoeld. Hillary lijkt niet ongeschikter dan de
concurrerende kandidaten, wat ook weer niet veel wil zeggen. Het is
het dynastieke gedoe dat mij tegenstaat. Er mogen dan voorlopig geen
Kennedy's meer meedoen, een Bush is er wel weer. Ik mag er niet aan denken
dat deze Jeb zou kunnen winnen, en dat is wel persoonlijk bedoeld.
Als
je aan het hoofd van het land iemand wilt die de zoon is van het
voorgaande hoofd, of de broer, of allebei, of de echtgenote, of een
nichtje of achterneefje, dan moet je er maar een koninkrijk van
maken, zoals België, waar de Coburgsen altijd winnen. Ze hoeven zich
niet eens kandidaat te stellen, ze worden gewonnen geboren. In het
andere geval maak je een republiek, met een verkozen president, en
dan zou er een wet moeten zijn die zonen en dochters en andere
verwanten van deelname uitsluit, zoals dat bij normale wedstrijden
gaat.
Hetzelfde
zou moeten gelden voor parlementen, in koninkrijk én republiek, en voor alle verkiezingen, lokale, regionale en andere.
De
bedoeling is niet dat de macht zich in één hoekje nestelt en er
wortel schiet tot meerdere eer en glorie van een inteelterige kluit erfpotentaten die het land gebruiken als was het hun moestuintje.
Menige kleine De Croo, Tobback en Van Rompuy zal het niet graag
horen, maar ze horen daar niet. Dat is niet persoonlijk bedoeld.
maandag 6 april 2015
6 april
Toen
ik klein was, nam mijn vader ons mee om te kijken naar de Ronde van
Vlaanderen. We gingen ergens staan waar je ze van ver kon zien
komen, in mijn herinnering was dat de Gitsberg, maar herinneringen
zijn maar dat, en met elk bijkomend jaar nog een stukje meer, of
minder.
Misschien
was het wel de Kruiskalseide bij Lichtervelde. Dat laatste zeg ik
alleen, omdat ik die naam nog wel eens wou horen: de Kruiskalseide.
Veel
later had ik zelf twee zonen, en ik nam ze mee om te kijken naar de
Ronde van Vlaanderen. Ik woonde inmiddels in S, een stad met een
groot marktplein waar in die dagen de Ronde nog van start ging. We
liepen langs de ploegen en vergaapten ons aan de glimmende fietsen en
aan de kuiten van de berijders, die ook glommen, en na de
start scheurden we over de binnenwegjes naar ergens een plek in het
Waasland, misschien wel Klein Sinaai, waar we ze nog eens voorbij
zagen rijden. Op 't gemak, de koers was net begonnen.
Nog
later zat ik op die zondagen voor mijn televietoestel, een keer
hoorde ik op de autoradio hoe Van Petegem won voor Vandenbroucke en
Museeuw, denk ik. In mijn herinnering was ik toen ergens
tussen Cassel en Saint-Omer.
De
laatste jaren kijk ik niet meer, en gisteren vroeg ik me af: hoe kwam
dat ook weer, eigenlijk?
Abonneren op:
Posts (Atom)