maandag 27 april 2015

27 april


Soms schrijf ik een stukje, en als het af is, wis ik het weer. Het was niet goed, of het ging over iets dat er eigenlijk niet toe deed. Of iemand. Zoals vandaag, over Jean-Marie Dedecker en wat hij vindt van bootvluchtelingen en asielzoekers, kansarme paupers, die thuis horen in offshore detentiecentra naar Australisch model, honderd procent efficiënt. 'Ik weiger mee te huilen in het koor van de asielindustrie en de politiek correcten'. Eerlijk gezegd heb ik geen weet van mensen die zich zitten af te vragen in welke koren Jean-Marie dezer dagen nog meehuilt. Dat hij huilt, weet iedereen. Zo vaak, zo veel en zo hard dat niemand het nog hoort. Ik heb dat hier thuis met de hangklok ook.

vrijdag 17 april 2015

17 april


Hillary Clinton doet dus weer mee. Ik hoop dat ze niet wint. Dat is niet persoonlijk bedoeld. Hillary lijkt niet ongeschikter dan de concurrerende kandidaten, wat ook weer niet veel wil zeggen. Het is het dynastieke gedoe dat mij tegenstaat. Er mogen dan voorlopig geen Kennedy's meer meedoen, een Bush is er wel weer. Ik mag er niet aan denken dat deze Jeb zou kunnen winnen, en dat is wel persoonlijk bedoeld.

Als je aan het hoofd van het land iemand wilt die de zoon is van het voorgaande hoofd, of de broer, of allebei, of de echtgenote, of een nichtje of achterneefje, dan moet je er maar een koninkrijk van maken, zoals België, waar de Coburgsen altijd winnen. Ze hoeven zich niet eens kandidaat te stellen, ze worden gewonnen geboren. In het andere geval maak je een republiek, met een verkozen president, en dan zou er een wet moeten zijn die zonen en dochters en andere verwanten van deelname uitsluit, zoals dat bij normale wedstrijden gaat.

Hetzelfde zou moeten gelden voor parlementen, in koninkrijk én republiek, en voor alle verkiezingen, lokale, regionale en andere.
De bedoeling is niet dat de macht zich in één hoekje nestelt en er wortel schiet tot meerdere eer en glorie van een inteelterige kluit erfpotentaten die het land gebruiken als was het hun moestuintje. Menige kleine De Croo, Tobback en Van Rompuy zal het niet graag horen, maar ze horen daar niet. Dat is niet persoonlijk bedoeld.

maandag 6 april 2015

6 april


Toen ik klein was, nam mijn vader ons mee om te kijken naar de Ronde van Vlaanderen. We gingen ergens staan waar je ze van ver kon zien komen, in mijn herinnering was dat de Gitsberg, maar herinneringen zijn maar dat, en met elk bijkomend jaar nog een stukje meer, of minder.

Misschien was het wel de Kruiskalseide bij Lichtervelde. Dat laatste zeg ik alleen, omdat ik die naam nog wel eens wou horen: de Kruiskalseide.

Veel later had ik zelf twee zonen, en ik nam ze mee om te kijken naar de Ronde van Vlaanderen. Ik woonde inmiddels in S, een stad met een groot marktplein waar in die dagen de Ronde nog van start ging. We liepen langs de ploegen en vergaapten ons aan de glimmende fietsen en aan de kuiten van de berijders, die ook glommen, en na de start scheurden we over de binnenwegjes naar ergens een plek in het Waasland, misschien wel Klein Sinaai, waar we ze nog eens voorbij zagen rijden. Op 't gemak, de koers was net begonnen.

Nog later zat ik op die zondagen voor mijn televietoestel, een keer hoorde ik op de autoradio hoe Van Petegem won voor Vandenbroucke en Museeuw, denk ik. In mijn herinnering was ik toen ergens tussen Cassel en Saint-Omer.

De laatste jaren kijk ik niet meer, en gisteren vroeg ik me af: hoe kwam dat ook weer, eigenlijk?