27 december

Ik had mijn kerstlijstje naar mijn kinderen en kleinkinderen gestuurd. Er stonden een vijftal boeken op. Onder de boom lag op kerstavond een bon, goed voor een paar e-boeken ter waarde van 25 €. Vandaag heb ik twee boeken op mijn laptop gedownload, Het hout van Jeroen Brouwers en Other people's countries van Patrick McGuinness. Vervolgens heb ik ze, niet zonder complicaties, gekopieerd op mijn Kobo reader. Daarna heb ik een mailtje gestuurd naar mijn schoondochter, die mijn naam geloot had, om haar te laten weten welke boeken uit het lijstje ik met haar bon gekocht heb. Zo gauw ik klaar ben met Huid en haar van Arnon Grunberg kan ik aan de slag. Dat mag nog even duren. Huid en haar is best weer een raar en spannend boek. Wat de kerstboom betreft, die is al een pak naalden kwijt. Menige bal bungelt aan een kaal twijgje, die ballen denken: we maken er nog het beste van. Als kerstballen konden denken. Kerstbomen zijn ook geen bomen meer, als je de wortels wegkapt om ze in de pot te doen passen. Vrede op aarde? Meer dan we denken, zegt Rutger Bregman, historicus van de vooruitgang. 'Ondanks Syrië of Oekraïne leven we nog altijd in de vreedzaamste aller tijden'. Terreurdreiging? 'Statistisch loop je het meest kans om vermoord te worden door je partner.' Vreemdelingenhaat? 'Er melden zich meer vrijwilligers aan dan er vluchtelingen komen'. 'Dat is de banaliteit van het goede', zegt Bregman nog. 'Pakweg 98 procent van de mensen deugt'. Zeg het nog maar eens, Rutger.

13 december

Vandaag lui in de zetel, op de bank zo men wil, zittend te lezen in de zaterdagkrant, moest ik denken aan Look Back in Anger, het legendarische toneelstuk van John Osborne dat opent met Jimmy Porter die de Sunday papers leest en daarbij te keer gaat tegen alles en iedereen, niet het minst zijn echtgenote Alison die de strijk aan 't doen is. 
 

Het is de krant van zes december, ik heb wat achterstand opgelopen, er staat een stuk in over de fabrieksmuur aan de Kapellekensbaan in Erembodegem, waarachter het terrein ligt van de leerlooierij Schotte, ons allen veel beter bekend als de dekenfabriek de Labor. 
 

Daar staan ook nog twee fabrieksschoorstenen die ze gaan restaureren, en ik lees wat de Aalstenaars daarvan denken. Allemaal iets anders, zoals te verwachten is. 'Wat scheef is, moet ge niet rechttrekken', zegt er een, en een ander: 'Tja, ze hebben in ieder geval nog nooit in mijn weg gestaan.' 
 

Ik denk aan de goeie Boon, die over die schoorstenen vast iets nog veel mooiers te zeggen zou hebben, maar dan gaat het plots over fabrieksschoorstenen in Vlaanderen, en dat er elk jaar minder van overblijven. 'Het is vijf voor twaalf voor de schoorsteen', staat er opeens, en ik denk: dat moet Paul van Ostaijen zijn. Maar het is Adriaan Linters van de Vlaamse Vereniging voor Industriële Archeologie. 
 

Voor mij is het inmiddels twintig over vier, het is al goed aan het donkeren, ik denk dat ik nog gauw mijn tuin eens in loop om naar de appelboom te kijken.

Het Stomste Woord

Het Stomste Woord van 2015 moet wel terromaatregelen zijn. Het lijkt me ondenkbaar dat iemand in de resterende week of twee met een nóg stommer woord aan komt zetten. Ik zag het vandaag op deredactie.be:

Goedgekeurde terromaatregelen regering: databank Foreign Terrorist Fighter met @JanJambon, 24u huiszoeking, opsporingsmethoden wapenhandel, aanhoudingstermijn 72h...

Het was zo'n bericht met een vogeltje, het mag gelukkig maar 140 tekens lang zijn. Dan kun je niet veel zinnigs verwachten, zelfs of vooral niet als de zender minister Geens van Justitie is. 

Geens en Jambon, een mooi stel terroministers.

2 december

Artsen op huisbezoek hebben niet per se een paniekknop nodig, hoor ik een dame vanmiddag op de radio zeggen. Er zijn nog andere manieren om zich te beveiligen. Een ervan is 'het hebben van een chauffeur'.

Zo mooi heb ik de dingen nog niet horen zeggen. Een formulering als een met veel likeur gevulde praline, die smelt op de tong en nog na blijft smaken als ze al lang op is. Het is laat in de avond inmiddels, maar ik geniet er nog van.

En hoe het tot mijn verbeelding spreekt. Het hebben van een chaffeur, is dat niet waar wij met z'n allen samen van dromen?

1 december

'What will become of the Brie de Meaux, the Crottin de Chavignol or the Bleu d’Auvergne?', the 67-year-old asked.

Gelezen in The Guardian vandaag. De zevenenzestigjarige is prins Charles van Engeland. Zijn uitspraak viel in de marge van de VN-klimaattop in Parijs, waar Charles de conferentie heeft toegesproken. Later kreeg hij in het Institut National des Sciences et des Arts de prijs François Rabelais voor zijn bijdrage aan de biologische landbouw.

Charles kent zijn Franse kazen, en was niet te beroerd daar nog even mee uit te pakken:

In a microbe-free, progressive and genetically engineered future, what hope is there for the old-fashioned Fourme d’Ambert, the mal-formed Gruyere de Comte or the odorous Pont L’Eveque?

Klimaatverandering, het kan wel zijn, maar de toekomst van de kaas is wat de échte adel zorgen baart.

Geheel toevallig las ik laatst in dS Weekblad een gesprek met nog een zevenenzestigjarige.

'Ik was twintig in 1968. Meer soixantehuitard kun je niet zijn', zei Salman Rushdie.

Zou prins Charles dat ook zo zien?