19 mei (bis)

We overleggen wat we gaan eten. De antipasto misto van het huis is een must. En daarna? Daarna niets meer, zegt mijn gade, die een ijzersterk geheugen heeft voor antipasti, onder meer. Ikzelf voel ook wel iets voor de primo met pasta en coniglio. Stefano vraagt of we grote honger hebben. Nee, kleine honger. Bene, zegt Stefano, ik breng de antipasto, e vediamo doppo. Hij zet een liter wijn neer en een grote fles aqua gazzata. Hij brengt een schotel met ham en salami en nog meer vlees, een schaaltje met parmeggiano en olijven. Hij brengt schaaltjes met tomaat en peperoni en aubergines en ander lekkers, een schaaltje met iets dat op een soort quiche lijkt, een schaaltje met witte graantjes en bonen, een schaaltje met aardappeltjes in olie, een schaaltje met tripe. Een schaaltje brood, een mandje met nog meer ander brood. We krijgen het allemaal op. Stefano komt eens kijken, en ziet dat het goed was. Of ik de coniglio nog wil? Liever niet. Goed, zegt Stefano, ik was er ook nog niet aan begonnen. Nog een koffie en il conto: venti euro. Het is weer gaan regenen. Who cares?