27 april

NI PATRIE, NI PATRON
NI LE PEN, NI MACRON 

Fransen hebben over slogans niets meer te leren. Deze zag ik op een foto van een betoging in Parijs. Hij staat op een wat slonzige protestdoek, geschilderd in krakkemikkige letters. De vier NI 's zijn in het rood, de rest is zwart. De dragers van het spandoek zijn jonge mannen en vrouwen, sommige hebben hun gezicht bedekt. Wat aan de slogan het meest opvalt, is dat hij zegt wat de jongelui niét willen. Mogelijk, maar dat weet ik niet, zijn zij aanhangers van Jean-Luc Mélenchon. In dat geval voeren ze een achterhoedegevecht, Mélenchon is geen kandidaat in de tweede ronde. Maar dat weten zij ook. Wat willen de betogers dan wél? Imagine there's no countries. Ik stel het me voor - moeilijk is het niet. Imagine no possessions. Een beetje verbeelding volstaat. Dat is wat de betogers willen: L'imagination au pouvoir. Nog altijd. Het zou mooi zijn. (And no religion too.)

 

25 april

Ik schrijf dit stukje met mijn linkerhand. De rechter wil niet meer mee. Dat komt omdat ik er 312 gaatjes mee geboord heb, in hard tropisch hout, en ook nog eens 312 schroeven mee ingeschroefd. Daarbij heb ik nog extra gaatjes geboord en schroeven geschroefd om kromme planken recht te krijgen, met een voorlopig draaibaar klemblokje op de zijbalk, maar laten we niet technisch worden. Overigens is het niet echt mijn rechterhand die niet mee wil, maar de arm waar die hand aan vast zit, en nog meer de schouder waar de arm aan vastzit. Dit alles deel ik mee als waarschuwing: doe-het-zelven is ook een sport, wie zich er zonder gepaste training en opwarming aan waagt, doet dat op eigen risico. Morgen nog 112 gaatjes en schroeven te gaan. Met welke hand ik dat doe, zal de nacht moeten uitwijzen.

21 april

Netflix zit nu in je Tuttimus!

Als ik in mijn kortebroektijd zoiets gezegd zou hebben aan de keukentafel, kreeg ik gegarandeerd een lap rond mijn oren. Mijn vader lachte niet met scabreus taalgebruik. 

Oké, de tijden zijn veranderd, de RTT heet nu Proximus. Daar kan ik mee leven. Maar Tuttimus? Familus? Mobilus? 

Moet de nationale telefoonboer ons echt in het Jommekesspaans blijven toespreken? Wie wil in godsnaam een tuttimus worden toegedicht, én te horen krijgen dat er ook nog iemand in zit, een Asterixachtig figuur genaamd Netflix? 

Misschien moet mevrouw Leroy de kleuters op haar bedrijf maar eens door grote mensen vervangen. Ik wed dat ze dat zelf ook leuker vinden, de kleuters.

17 april, bis

Verschil tussen ja en nee is immens klein, kopt deredactie.be.

Voor normale mensen is het verschil tussen ja en nee eerder groot. Verder, hoe kleiner het verschil wordt, hoe meer het zich verwijdert van groot, en al helemaal van immens, dat onmetelijk betekent, of enorm, of buitenmatig groot. Andere synoniemen zijn: gigantisch, kolossaal, reusachtig.

Nu weet ik wel dat koppen boven een stuk kort en krachtig moeten zijn. Ze willen de blik van de lezer vangen, zodat hij de rest van het stuk gaat lezen. Daar zal dan blijken, dat het gaat over het referendum in Turkije, en het verschil tussen het percentage ja- en nee-stemmen (51,3 tegen 48,7).

Maar ik weet ook dat nogal wat lezers, onder wie ik zelf, vaak te lui zijn om dat te doen. Ze bekijken de kop, en daar doen ze het mee, ook als die manifest onwaar is, of zelfs absurd.

Een nieuw alternatief feit is geboren: er is amper een verschil tussen ja en nee. En zo er al een is, is het klein, maar dan wel kolossaal.

17 april

Laatst was het No Talk Tuesday. Ik hoorde het op de radio. De hele dinsdagochtend stil zijn op kantoor. Geen gsm, geen overbodige vragen, geen lange telefoons. 'En als je een dringende vraag hebt voor een collega, dan stuur je even een mailtje, ook al zit die naast jou,' zei iemand van de dienst marketing. Als het maar stil blijft. De man van de radio wilde weten of het idee ook naar andere afdelingen van het bedrijf zou worden uitgebreid. 'Daar moeten we nog intern over communiceren', was het antwoord. Zo zeggen ze dat bij marketing. Niet op dinsdagochtend natuurlijk. Als ze daar zo praten, kunnen ze maar beter de week rond stil blijven.

10 april

Intimi die wel eens toegang krijgen tot de tuin achter mijn huis zijn vertrouwd met de vier palletten die sinds jaar en dag tegen de tuindeur liggen bij wijze van voorlopig terras. Het is een oplossing die vele jaren geleden ter plekke werd bedacht, voor even, en vervolgens zichzelf overleefde, zoals succesformules doen. 

Palletten die hun shelf life hadden uitgeleefd, wat altijd zichtbaar werd de dag dat iemand erdoorheen zakte, werden naar het containerpark afgevoerd en door een ander stel vervangen. Een modus operandi die tot vandaag zijn diensten bewezen heeft, maar ook maar tot vandaag.

Terwijl ik dit opschrijf, hoor ik het geronk van de graaftuigen die tegen mijn achterdeur een laag tuin aan het weghalen zijn. In de kuil komt kiezel, daar bovenop een laag stabilisé, en daar bovenop, als alles goed gaat, een terras van vijf bij vier meter in bankirai hout, volgens de folder 'een duurzame houtsoort uit Zuidoost-Azië die uitstekend bestand is tegen schimmel en insecten.' 

Nu ze toch bezig zijn, zullen de gravers meteen ook wat afvoerbuizen in de grond stoppen, zodat intimi die nog eens toegang krijgen tot mijn tuin met ongeloof zullen vragen, als het pas hard geregend heeft, waar de grote plas naar toe is die bij nat weer de toegang tot mijn achterhuis hoort af te sluiten.

Mijn gade en ik slaan de werken gade met een mengeling van nostalgie en welbehagen. 'Eindelijk,' zeggen we tegen elkaar, 'krijgen we een terras zoals de echte mensen'.

4 april

Ik las eens in de krant dat kippen intelligent zijn. De argumenten ben ik vergeten, ik geloof er toch niets van. Een van mijn kippen zit al twee dagen koppig te broeden op een kalken ei. Tot daar toe, die eieren lijken verbazend goed op echte. Maar een haan is er al jaren niet in de buurt. Dat kan die kip toch ook zien? Ik heb ze verschillende keren met haar kont in een kom koud water gezet, maar elke keer zat ze tien minuten later weer op haar nest. Dan heb ik maar het deurtje naar het hok dicht gedaan. De kip probeerde toch binnen te komen, wat manifest onmogelijk is, en ging toen tegen het deurtje aan zitten, boven op de ladder. Dan heb ik de ladder weggepakt. De kip trachtte toen op het dak van het hok te springen, wat manifest onmogelijk is. Ik bedoel maar: hoe intelligent is dat allemaal? Ik heb de kip nu naar de garage verbannen. Ze verblijft in een inderhaast met kartonnen dozen gebouwd noodhok, op de koude betonnen vloer. Ze heeft water en graan, maar ze beweegt amper, want in de garage is het niet erg licht, en dus denkt de kip dat het nacht is. Tja. Ik hou ze daar een tijdje, tot ze het hele broedgedoe gewoon vergeten is. Dan mag ze weer scharrelen en slapen waar ze wil. En elke dag een eitje leggen, maar dat zal ze wel weten, als ze toch zo slim is.

3 april

Sinds de riolen beter functioneren is er minder contact.

Een zin om in te lijsten. Om bij na te denken over de relativiteit van de vooruitgang, maar daar gaat hij niet over. Hij gaat over de Grote Peperstraat die vroeger wel eens onder water liep, en dat gaf een band. De zin staat in Het boek van Sint-Niklaas van Johan De Vos.

De stad viert dit jaar zijn achthonderdste verjaardag, voor wie dat, ook na de Ronde van Vlaanderen, nog altijd niet zou weten. Wie zou denken dat het boek een soort feestelijke lofzang op de stad is, weet na de openingszin beter: Deze stad werkt op mijn zenuwen.

In de stad wordt om een of andere reden zelden geflaneerd, de mensen zijn er niet naar gekleed. En nog: Sint-Niklaas is een ballonnenstad. Die dingen worden opgeblazen en vliegen weg, daar is niets mis mee, maar daarmee maak je nog geen leefbare stad. Bij de bakker in de Ankerstraat: Het sfeertje in de rij - ik maak het vaak mee - is typisch: er wordt weinig gepraat. Een understatement, als je het mij vraagt.

Ik ben nog maar tot pagina 43 geraakt, het gaat er over de overwegend katholieke scholen. Het ergste van dit alles is het sfeertje van hautaine vanzelfsprekendheid.

Er staan ook wel vriendelijke dingen in het boek, al schiet er mij zo meteen niets te binnen. Verder lezen maar nu.