We
praten over gedeelde ergernissen met de Nederlandse man. Over veel te
luide mensen. Over de gewoonte om een meter of acht afstand met de
gesprekspartner te laten, en dan te roepen. Over brutale fietsers.
Over gezinnen met drie of meer auto's. Over geforceerde gezelligheid
met volslagen onbekende, wildvreemde lieden. Wat zijn we het roerend
eens. En dan spreekt de Nederlandse man zijn ergernis uit over
iemand die zijn hond hoorbaar 'stomme klotehond' heeft genoemd, omdat
het beest baste toen hij voorbij fietste. Veel te snel, zegt de
Nederlandse man er nog bij, ter verdediging van zijn hond, die
oprecht geschrokken was. Dat zal de fietser ook wel geweest
zijn, denk ik bij mezelf, maar ik zwijg, mijn hekel aan blaffende
honden, en honden in het algemeen, voor mezelf houdend. Niet gedeelde
ergernissen moet je maar niet delen. Het schaadt de gezelligheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten