30 januari

Ze planten zich voort van december tot augustus, met twee voortplantingspieken: in januari en in mei-juni. In de paartijd wordt het vrouwtje door één of meerdere mannetjes achternagezeten. Het meest dominante mannetje - of het mannetje dat de achtervolging het langst aanhoudt - mag uiteindelijk paren. Zo ongeveer staat het in natuurpunt.be, waarvoor mijn dank.

De moraal voor versierders is dus eenvoudig: wie het langst achter het vrouwtje aan blijft gaan, kan haar gunsten krijgen. De aanhouder wint. Van verdere beschouwingen over dat thema onthoud ik mij - we zijn hier niet op Twitter.

Nu weet ik waarom ik er de laatste tijd geregeld drie achter elkaar zie rennen, waar ik vroeger al blij was er eens een, hooguit twee te kunnen spotten. Ze komen ook dichter bij huis, ze lopen over het gazon, ze flitsen door de vijf meter hoge den, of spar, ooit nog bescheiden kerstboom in mijn woonkamer.

Ook over de eet- en slaapgewoontes van sciurus vulgaris heb ik bijgeleerd. Ik neem me voor de diertjes wat extra's aan te bieden, zoals ik voor de mezen doe, al vinden vooral de kraaien dat prachtig, of zijn het de roeken of de kauwen. Kan ik ze wat bezig zien aan de ontbijttafel - welbegrepen eigenbelang.

Kijk dat krijg je nu als je gaat schrijven over dingen die je niet kent. Den of spar? Kraai, roek of kauw? Alleen maar meer werk. Maar de spar-of-den-vraag voerde mij naar een te gekke website, waar je die en nog vele andere kwesties met een truc van de foor leert oplossen.

De corvidae ken ik inmiddels ook uit elkaar. Als toemaatje heb ik geleerd dat de ekster pica pica heet, een naam die wonderwel bij hem past. Aan menig ontbijt zitten mijn gade en ik van zijn fratsen te genieten. Hun fratsen. Ze zijn haast altijd met z'n tweeën, en maar goed ook. Eén brengt onheil, twee brengen geluk, zegt mijn bron.

Zo. Over rattus norvegicus kan ik het een andere keer nog eens hebben.

Onthaasten voor dummy's

Les 3

Mocht je aan de ontbijttafel de keuze worden aangeboden tussen een zacht of hard gekookt, een geroerd of een gebakken eitje, opper dan een omeletje. Wordt het je geserveerd, informeer dan met een ontwapenende glimlach of je nog van gedacht mag veranderen. Staat men je een tweede keus toe, begin dan een lange uiteenzetting over je neiging tot twijfelen, de moeite die je hebt om knopen door te hakken, een trek die in de familie zit, aan vaders- of moederskant. Vraag vervolgens een hard gekookt eitje, en verander dat op de valreep nog naar een spiegelei, of toch maar een roereitje. Je schat maar in hoeveel rek er zit op het geduld en de welwillendheid van je gastheer/-vrouw.

Onthaasten voor dummy's

Les 2

In de supermarkt koop je nooit meer dan drie dingen tegelijk, bij de kassa laat je iedereen voorgaan die er meer in zijn handen of zijn karretje heeft. Als het een beetje mee wil vallen, je kunt de beste uren uitzoeken, komen er wel zes of zeven klanten met een boordevolle kar achter je staan, je laat ze allemaal met de glimlach passeren. Als je eindelijk zelf aan de beurt bent, kun je met de vlakke hand op je voorhoofd slaan ten teken dat je nog iets vergeten bent, je vraagt de kassierster je drie dingen even aan de kant te houden, en gaat op zoek naar zes eieren. Eieren, dat is bekend, zijn in supermarkten altijd het moeilijkst te vinden.

23 januari

Er staat een bon in mijn krant* voor een gratis boek**. Dat doet ie wel vaker, mijn krant, een boek weggeven, en ik ben er snel bij met mijn schaar om de bon uit te knippen. Te snel, want op de achterkant van de bon staat een stuk interview met de Vlaamse minister-president. Dat interview zal ik eerst moeten lezen, voor ik er een hele hap uit wegknip. Maar dan zie ik, dat het om een e-boek gaat. Ik moet niet naar de winkel, ik kan dat boek hier thuis luiweg downloaden. De bon, bij nader inzien, moet ik dus niet uitknippen: ik heb alleen de code nodig, die erop staat.

Wat is de moraal? Dat ik misschien wel (net) genoeg bij ben om e-boeken te downloaden voor mijn reader, maar eigenlijk nog in de tijd leef van schaar en papier. Is dat erg? Nee. En omdat ik de bon niet uit moet knippen, kan ik het e-boek meteen downloaden, en het interview laten wachten. Misschien lees ik wel eerst het hele boek. Mogelijk heb ik, als het uit is, de krant en het interview al lang weggegooid. Zou dat erg zijn? Nee.

Hoe weet ik dat zo zeker? Omdat ik, sinds ik de alinea hierboven schreef, het interview gelezen  heb. Pétard mouillé. Ik had die bon, achteraf bekeken, gerust meteen uit mogen knippen.

Over het boek kan ik inmiddels nog niets zeggen. Ik hoop wel, dat er volgend jaar geen vervolg komt.

* De Standaard van 20 en 21 januari

** Een jaar met Trump van journaliste Ine Roox

Onthaasten voor dummy's

Les 1

Een verkeerslicht naderend dat groen is, minder je vaart, je gaat trager stappen als je te voet bent. In dat laatste geval kun je ook gewoon  stil staan, en doen of je kijkt naar de schoenen in de etalage. De meeste etalages tonen schoenen. Je talmt maar wat tot het rood is, en wacht geduldig weer op het groen. Nu sta je wel vlak voor het licht, het is zaak iets te bedenken dat niet te zeer in het oog loopt. Je veter kan losgeraakt zijn, in de auto kun je door een onhandige bediening van het ontkoppelingspedaal de motor alsnog doen stilvallen. Dat laatste levert, in bepaalde gewesten meer dan in andere, reacties van ergernis op, van luid getoeter tot verbaal geweld. Ga je daar met de nodige koelbloedigheid mee om, dan kun je nog een beurt groen licht laten passeren. Een derde keer is waarschijnlijk niet haalbaar, maar je mag tevreden zijn.

15 januari

Dertig dagen zonder klagen. Wie verzint het? Greet Van Hecke. Greet is positiviteitsconsulente. Het begint op Blue Monday, de meest deprimerende dag van het jaar. Wie heeft dat verzonnen? Cliff Arnall. Cliff is psycholoog. Hij bedacht een formule, waarmee je de triestigste dag van het jaar kunt bepalen.

Met die dertig dagen is de leemte van Blue Monday tot Valentijn maar mooi opgevuld. Want zeg nu zelf, tussen nieuwjaar en carnaval is maar weinig te beleven. Wat moet Radio 2 vertellen tussen de liedjes?

Uit het bovenstaande zal duidelijk zijn, dat ik niet meedoe. Ik klaag te graag. Wat niet wil zeggen, dat ik Greet van Hecke en de haren niet het allerbeste toewens.

Ik zie er goed uit, mijn haar ligt goed, dit wordt een geweldige dag, ik kan alles aan en het leven is mooi! (Ik citeer uit Flair.be)

Oké. Maar nog positiever moet het niet worden.

13 januari

- Kun je dat webadres dicteren?

- Ja hoor. Wee wee wee punt hema punt bee ee schuine streep onderzoek.

- Wacht eens. Zei je schuine streep?

- Schuine streep onderzoek.

- Je zei niet slash?

- Nee. Waarom?

- Zeg jij misschien ook apestaartje?

- Ja. Apestaartje.

- Je zegt niet at ?

- Nee. Apestaartje.

- Cool. Ik bedoel tof.

Ik verander hierbij mijn adres: lievendeprettere apestaartje scarlet bee ee.

De tussen -n hoef ik ook niet.

12 januari

Aan de ontbijttafel valt per ongeluk wel eens een behartigenswaardige uitspraak. Het ging over de zin en de onzin van de Me Too-campagne. Na het obligate Ja maar - aan de andere kant - misschien toch weer pingpongspel, besloot ik met mijn geliefde dooddoener: Alles is complex.

In Finland kreeg vanaf 1 januari 2017 een willekeurig geselecteerde groep werklozen maandelijks een basisinkomen van 560 euro, zonder enige verplichting. De belangstelling was enorm en wereldwijd.

The Guardian schrijft:

Een deelnemer aan het experiment, die gehoopt had met de hulp van de maandelijkse vrijblijvende bijdrage zijn eigen zaak te beginnen, maakte zijn beklag dat hij, na het bezoek van 140 televisieploegen en verslaggevers uit landen tot Japan en Zuid-Korea, er gewoon de tijd niet meer voor gevonden had.

Daar konden we het over eens worden, mijn ontbijttafelgenote en ik. 'Als ik dood ben,' zei ik opgelucht, 'moeten ze dat maar op mijn grafsteen zetten. Alles is complex.'

Was, zei mijn ontbijttafelgenote.

10 januari

Vraag: Wat is uw grootste angst?

Antwoord: Onbelangrijk zijn.

Vraag: Wat is uw meest onhebbelijke karaktertrek?

Antwoord: Meestal weet ik waar ik heen wil met de dingen, sommige mensen noemen me dan bazig.

Vraag: Kent u een gedicht uit het hoofd of een passage uit een boek?

Antwoord: Mensen die citeren, komen mij vaak als arrogant over.

Ik denk: deze geïnterviewde uit de beeldende kunsten loopt niet gebukt onder een overlast van bescheidenheid.

Vraag: Van welke gewoonte zou u graag af willen?

Antwoord: Ambitie.

Zou ze? Nu, eigen schuld. Ik heb me weer eens laten vangen door dat ondraaglijk lichte rubriekje Hit & Run in dS Weekblad. Meestal gooi ik het halfweg geërgerd weg.

Vraag: Hoe komt u tot rust?

Antwoord: Ik lees graag kortverhalen op de trein. Lydia Davis, Raymond Carver, Dorothy Parker: even in de wereld van een ander springen.

Zo! Deze Eva Cardon zit ook graag op de trein. Ook met Raymond Chandler. Laat haar maar tot rust komen. Niks ambitieus, niks bazig, niks belangrijk. En: stukjes tot het einde doorlezen! (Voor je gaat oordelen.) (En: ook dan beter niet.)

4 januari

1.

Ontvolgen is een woord naar mijn hart. Ik ken het nu pas, omdat ik ook niet zoveel dingen volg. Op Spotify bijvoorbeeld zo'n over het paard getilde rapper. Sloten flauwekul waar we met z'n allen achteraan lopen. Wie niet mee is, staat in de hoek op nieuwjaarsrecepties. Volg je nog? Nee, bedankt. Ik ontvolg.

2.

Nog een mooi woord in de krant: rioolpraat. Over de Duitse 'facebookwet', die toelaat dat je online vuile praat rapporteert aan de autoriteiten. Als de internetbedrijven de smurrie niet direct weghalen, riskeren ze boetes tot 50 miljoen euro. Kijk nu zelf: vuile praat, smurrie: hoe ontoereikend naast een woord als rioolpraat. Je ruikt het, je weet ook meteen waar de praat vandaan komt. De mond van Beatrix von Storch, Europees parlementslid voor AfD en 'uit een voornaam adellijk geslacht'. Dat is dan duidelijk.

3.

Tot slot een woord dat alle andere met voorsprong slaat, zo het een woord mag heten: Vlawanelux. Wie anders kan zo'n abominatie bedenken dan de verlichte geesten van de Nieuw-Vlaamse Alliantie? Die tegen België gekant zijn, en dus ook tegen Benelux. Hoe gestoorder kun je nog zijn? Noem dan België maar Vlawalië, zolang het nog bestaat. Zolang de Walen nog niet in utter disgust bij Frankrijk zijn ingetrokken. Ik was al weg.

1 januari

1.

Waar ik me bevind, heerst een IT-deficit. Ik kan niet op het net. Eigen fout, ik heb mijn investeringen verwaarloosd. Daar dient zich al een goed voornemen aan voor het nieuwe jaar: misschien moet ik toch eens een smart phone kopen. En wat gigabyten, zodat ik per 4G mijn medemensen aan kan spreken, ook, en waarschijnlijk vooral, als ze dat niet echt willen. Of is het al 5G? Nu, wat dat voornemen betreft: de aandachtige lezer is het niet ontgaan hoe dat geformuleerd is: 'misschien moet ik toch eens.' Dan weet je: dit jaar vast al niet.

2.

- Ken je die van die twee nonnetjes die gingen zwemmen?

- Nee.

- Ze gingen niet. 't Regende.

Zo ook het nieuwjaarsvuurwerk in Westende.

Rond 23.50 u. arriveren wij ter hoogte van de Meeuwenlaan, mijn gade en ik, om naar het vuurwerk te kijken. Wij stellen vast dat er veel minder volk is dan anders, en al helemaal geen spoor van vuurpijlen op het strand zoals anders. Wel staat er een lichtbord met de tekst: 31 december vanaf 24 u. Vuurwerk ter hoogte van de Meeuwenlaan.

Rond 00.20 u. bellen we onze kinderen, om hen onze nieuwjaarsgroeten over te brengen. Wij delen hen mee, ter informatie, dat het vuurwerk in Westende en Middelkerke afgelast is.

'Ja', zegt een van ze in Antwerpen, 'ik weet het, het stond in de krant'.

31 december

Zoveel mensen lopen hier niet. Wel honden. Hoe komt dat? Wat opvalt, is de trend dat steeds meer mensen twee honden hebben. Soms drie. Een enkele keer zie je twee mensen met samen vier honden passeren. 'Zullen wij ook maar een hond nemen?' Er zijn mensen, die overwegen om 'een kind te nemen'. Ook niet zoveel, mogen we hopen. Er zijn mensen, die zeggen dat hun hond hun kind is. Misschien moet zo'n hond maar een ander baasje nemen.