Er
staat een bon in mijn krant* voor een gratis boek**. Dat doet ie wel
vaker, mijn krant, een boek weggeven, en ik ben er snel bij met mijn
schaar om de bon uit te knippen. Te snel, want op de achterkant van
de bon staat een stuk interview met de Vlaamse minister-president.
Dat interview zal ik eerst moeten lezen, voor ik er een hele hap uit
wegknip. Maar dan zie ik, dat het om een e-boek gaat. Ik moet niet
naar de winkel, ik kan dat boek hier thuis luiweg downloaden. De bon,
bij nader inzien, moet ik dus niet uitknippen: ik heb alleen de code
nodig, die erop staat.
Wat
is de moraal? Dat ik misschien wel (net) genoeg bij ben om e-boeken
te downloaden voor mijn reader, maar eigenlijk nog in de tijd
leef van schaar en papier. Is dat erg? Nee. En omdat ik de bon niet
uit moet knippen, kan ik het e-boek meteen downloaden, en het
interview laten wachten. Misschien lees ik wel eerst het hele boek.
Mogelijk heb ik, als het uit is, de krant en het interview al lang
weggegooid. Zou dat erg zijn? Nee.
Hoe weet ik dat zo zeker? Omdat ik, sinds ik de alinea hierboven
schreef, het interview gelezen heb. Pétard mouillé. Ik had die bon, achteraf bekeken,
gerust meteen uit mogen knippen.
Over
het boek kan ik inmiddels nog niets zeggen. Ik hoop wel, dat er
volgend jaar geen vervolg komt.
* De Standaard van
20 en 21 januari
**
Een jaar met Trump van
journaliste Ine Roox
Geen opmerkingen:
Een reactie posten