Le français sans peine

Van mijn Franse buurman, die de kleinkindjes te gast had, zoals ook ikzelf, heb ik het woordje chicoufs geleerd. Van Chic, ils arrivent! en Ouf, ils repartent! Het is zeer minzaam bedoeld, natuurlijk is hij dol op ze, zoals ook ikzelf, maar vandaag na twee weken afscheid van ze nemend, begreep ik toch even wat de buurman bedoelde. Ze hebben het woord zelf ook gehoord, die van mij, en toen ik het ze uitlegde, keken ze meer dan bedenkelijk. Terecht. Hoe kan een papi zoiets over zijn kleinkindjes zeggen? Tja, en hoe leg je ambiguïteitstolerantie uit aan een elf- en een dertienjarige? Geen nood, ik zie ze over een paar dagen al weer. Chic!

7 augustus

Als je een praatje moet maken, bijvoorbeeld bij de afwas, en je weet niet waarover, waarover kun je ook praten met een wildvreemd iemand als er niets bijzonders aan de hand is, dan kun je altijd over het weer beginnen, zoals we allemaal weten. Miss Marple was daar goed in, misschien heb ik het wel van haar geleerd. 'Nice day,' kon ze zeggen, op een mooie dag. De regel van zo'n gesprek is, dat je niets zegt dat tegenspreekbaar is. 'Wat is het heet,' zeg je dezer dagen, en de aangesprokene beaamt het. 'Ja, het is bakken,' zegt hij of zij bijvoorbeeld. Het gesprek is vertrokken, het kan nu met enige vaardigheid alle kanten op worden gestuurd. Ondertussen vordert ook de afwas, en als die klaar is, kan het gesprek worden afgerond. 'Nou, ik ga maar eens,' kun je nu zeggen, in mijn geval meestal met enige tot vrij grote opluchting. Ik praat niet zo heel graag als het niet echt nodig is. Nu, afwassen ook, eigenlijk.