De taalhond waakt

Infobesitas las ik laatst boven een krantenstuk. Ik begreep meteen waarover het ging, maar ik heb het stuk niet gelezen. Er zijn grenzen aan wat er aan taalvervuiling toelaatbaar is. Prikkelbaredarmsyndroom, oké, niet het mooiste woord om naar te kijken, maar wel eerlijk en duidelijk, wat je niet van alle medische vaktermen, genre spondylitis ankylosans, kunt zeggen. Levensloopbestendig wonen, toe maar. Maar daar houdt het wel op. Infobesitas is uit de klasse van zonneranda, conculega en spelotheek. Zulke klanken- of lettercombinaties zijn de naam woord onwaardig, ze moesten verboden worden. Wat mij betreft worden ze allemaal gespeld als ***, uitgesproken als piep.

25 oktober

Vandaag reizend per tram 3 van Merksem naar Zwijndrecht kwam ik tot stilstand bij de halte die Schep Vreugde heet. Ik werd er zelf stil van. Niet dat de aanmaning nodig was: ik had me onderweg uitstekend geamuseerd. Tram 3 is een van de meer genietbare microkosmossen waar een mens zich in kan begeven. Gemengd en wisselend publiek, gevarieerd uitzicht ook, zowel boven als onder de grond. En nog meer welluidende stopplekken - Barnkracht, Halewijn, Verbrandendijk. Poëzie op de tramhokjes: wie wil nu nog per auto weggaan? Neem toch de tram, en Schep Vreugde!

(Met dank aan J-P & M voor de missing link)

22 oktober

Hoger Instituut voor Vertalers en Tolken, zo stond nog net zichtbaar op een koperen plaatje op de massieve voordeur. Evenwel, toen die deur open zwaaide, kwamen er allemaal lachende kindjes en jeugdige moeders naar buiten. Pas toen zag ik het kleurrijke affiche voor een raam: Muzische Basisschool. 

Het is een verbetering. De vertalers- en tolkenopleidingen die in het zog van EGKS, EEG en EU her en der werden opgezet, hebben ongetwijfeld heel wat jongelui gediplomeerd, onder wie mijzelf, maar weinigen van ze hebben als vertaler hun brood verdiend, nog minder als tolk. 

Zullen de muzische kindjes later allemaal muzikant zijn, of acteren, of dansen? Ik denk het niet. Maar ook als ze het niet doen, zullen ze toch een vrolijke tijd hebben gehad op de basisschoolbankjes, en op de academie voor deeltijds kunstonderwijs, met wie er 'een sterke kruisbestuiving' is. Doen maar, mannetjes en meisjes, de school wordt later nog saai genoeg. 

Inmiddels was Den Amadou ingenomen door een soort schoonmaakbedrijf. Café du Cirque (René! Een voetbadje!) omhooggevallen tot wijnbistro, de nieuwe naam wil ik niet eens noemen. Het Museum zat verstopt achter huizenhoge stellages en zeildoeken, de Hippodroom hadden ze al veel eerder gesloopt. 

Wel nog overeind, en amper veranderd: het pand Museumstraat 41. Oef! Maar daar was ik ook speciaal voor gekomen. Een sentimental journey, vijftig jaar na datum.

8 oktober

Thuis komend na enige afwezigheid, tref ik in mijn voortuintje een levensgroot verkiezingspaneel aan. Het zijn er eigenlijk twee, in een hoek gezet zodat voorbijrijders uit beide richtingen goed kunnen zien wat erop staat. Wie erop staat. Akkoord, ik wist van dat paneel. De plaatsers hadden mij gevraagd of het mocht, en het mocht.

Als ik door mijn woonkamerraam naar de straat kijk, staat het bord niet in mijn weg, dat hebben ze goed gedaan. Wel zie ik aan de overkant een heel erg gelijkaardig bord, met dezelfde mensen erop, in dezelfde kleur. Niet moeilijk, de overbuur staat zelf op een van de foto's. Het huis ernaast, schuin tegenover het mijne, heeft ook affiches met de foto's. Ook niet moeilijk, de zoon van de schuinoverbuur staat erop. Voor het huis dààrnaast staat weer een bord, altijd met dezelfde foto's en in dezelfde kleur.

De kleur is groen. Dat raden wij hier in ons stukje straat de mensen aan, dat ze groen zouden stemmen. Zelf ben ik van plan dat ook te doen. Met mijn hoofd. Mijn buik zal weer kwaad zijn. Die wil rood stemmen. Zelfs donkerrood.

Hoofd of buik? Het is altijd weer hetzelfde. Zondag zien hoe mijn pet staat.

2 oktober

Iemand maakt per internet zijn beklag over een kampeerterrein in Frankrijk. 

Mooie camping, helaas geen kontrole, honden lopen los zeg je wat halen ze hun schouders op.

We verstaan het wel, de klager heeft gelijk, ze moeten aan de leiband. Zo niet de honden, dan toch hun baasjes.