22 oktober

Hoger Instituut voor Vertalers en Tolken, zo stond nog net zichtbaar op een koperen plaatje op de massieve voordeur. Evenwel, toen die deur open zwaaide, kwamen er allemaal lachende kindjes en jeugdige moeders naar buiten. Pas toen zag ik het kleurrijke affiche voor een raam: Muzische Basisschool. 

Het is een verbetering. De vertalers- en tolkenopleidingen die in het zog van EGKS, EEG en EU her en der werden opgezet, hebben ongetwijfeld heel wat jongelui gediplomeerd, onder wie mijzelf, maar weinigen van ze hebben als vertaler hun brood verdiend, nog minder als tolk. 

Zullen de muzische kindjes later allemaal muzikant zijn, of acteren, of dansen? Ik denk het niet. Maar ook als ze het niet doen, zullen ze toch een vrolijke tijd hebben gehad op de basisschoolbankjes, en op de academie voor deeltijds kunstonderwijs, met wie er 'een sterke kruisbestuiving' is. Doen maar, mannetjes en meisjes, de school wordt later nog saai genoeg. 

Inmiddels was Den Amadou ingenomen door een soort schoonmaakbedrijf. Café du Cirque (René! Een voetbadje!) omhooggevallen tot wijnbistro, de nieuwe naam wil ik niet eens noemen. Het Museum zat verstopt achter huizenhoge stellages en zeildoeken, de Hippodroom hadden ze al veel eerder gesloopt. 

Wel nog overeind, en amper veranderd: het pand Museumstraat 41. Oef! Maar daar was ik ook speciaal voor gekomen. Een sentimental journey, vijftig jaar na datum.