Laatst
ben ik zoals elk jaar weer verjaard. Anders dan andere jaren, heb ik
mijn verjaardag thuis gevierd. Dat wil zeggen: niet in een kleine
resto
in Cantal of Lozère, maar bij mij thuis, in de tuin, met gepaste
afstand en handhygiëne. Er is niet geknuffeld of gezoend. Des te
meer werd ik door mijn gade en mijn kinderen en mijn schoonkinderen
en mijn kleinkinderen in de watten gelegd, zelfs twee dagen na
elkaar, waarvan de eerste dag niet mijn verjaardag was, maar wat je
zou kunnen noemen: een voorafname op mijn verjaardag. Ik kreeg een
paar telefoontjes en sms'jes en hier en daar een e-mail, in de
brievenbus zelfs een heus kaartje. Ik moest denken aan de
nieuwjaarswensen die ik een half jaar eerder had rondgestuurd, met
gevatte kreten als: moge
2020 even goed worden als het klinkt.
Niet dus. Of misschien wel: het klinkt intussen lang zo goed niet
meer. Maar toch: zo'n verjaardag is mij in lange tijd niet overkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten