28 september

Zeventigduizend dollar brengt de president van de Verenigde Staten bij de belastingen in als onkosten om zijn presidentieel haar te laten fatsoeneren. Dat is veel geld, als je het resultaat bekijkt. 

In 2016 en 2017 betaalde hij telkens zevenhonderdvijftig dollar belastingen. Tien jaar lang betaalde hij helemaal niets. Dat is weinig, voor een man die zoveel golf speelt.

Naar eigen zeggen komt het, omdat zijn zaken zoveel verlies maken. Je hoort dat soort verhalen ook dichter bij huis. Wat meer in 't klein, ze halen de New York Times niet.

Het probleem met belastingen is, dat er geen draagvlak voor is. De mensen zijn er niet zo voor. Je moet maar eens een referendum opzetten: Moeten de belastingen worden afgeschaft? Antwoorden uitsluitend met JA of NEE. Dus niet: JA, maar niet voor de rijke stinkerds. Ook niet: NEE, alleen de mijne.

24 september

Sinds de invasie in hun hok van bloedluizen, die eigenlijk bloedmijten zijn, in het voorjaar, hebben mijn drie kippen besloten de nacht buiten door te brengen. Inmiddels heb ik de mijten met succes bestreden, onder meer door de inzet van roofmijten, die de bloedmijten opeten. Ja mooi is anders, maar rattenvergif of vliegenplakkers zijn dat ook. Ik bedoel niet mooi.

Nu het kippenhok weer mijtenvrij is, zou je verwachten dat de hoenders, zeker nu de nachten kouder worden, het gerief van hun overdekte stok weer gaan opzoeken. Droog bij regen, uit de wind, min of meer buiten bereik van loslopend ongedierte.

Vergeet het. Dus moet ik wachten tot ze zowat in slaap zijn, dan is het ook bijna donker, en ze behoedzaam naderen zodat ze niet te wakker worden - de grens tussen slapen en waken is bij kippen niet zo scherp - en dan moet ik een kip beetgrijpen, meestal de bruine, en in het hok zetten. Tegen die tijd zijn de andere twee, de zwarte en de witte, min of meer wakker en stuntelen wat verdwaasd rond.

(Sommige mensen geven hun kippen namen. Ik vind dat geen goed idee. Zeker als er geslacht moet worden, brengt het alleen maar onnodige kommer. Onze kippen heten, in de huidige constellatie, de witte, de bruine en de zwarte. Overigens was de zwarte in de zomer niet meer zwart, omdat ze zowat al haar pluimen was kwijt geraakt. Dat is nu gelukkig weer veel beter.)

Je zou zeggen: zo'n verdwaasde kip heb ik meteen bij de lurven, maar dat valt tegen. Het duurt allemaal wat, en in die tijd probeert de bruine kip, inmiddels klaar wakker, weer naar buiten te komen. Ik moet het plankje voor de deuropening zetten, maar dan kunnen de andere twee niet meer naar binnen. Het lukt me op den duur wel allemaal, ik mag alleen niet vergeten voor het slapen gaan het deurtje weer open te zetten, anders heeft mijn pluimvee morgenochtend niets te eten terwijl ik zelf nog in bed lig. Mensen slapen langer dan kippen, dat is bekend.

Waarom doé ik het allemaal? Voor de eitjes, tiens. Gisteren: drie eitjes. Vanochtend: weer drie eitjes. Dat is een doosje vol in twee dagen, zoveel eieren krijgen mijn gade en ik niet opgegeten. Kippen zijn nuttige dieren, dat wil ik zeggen. Tegendraads, klunzig, eigenzinnig, balorig, maar: nuttig. Dat laatste kan niet van alle dieren worden gezegd.

17 september

Waar is de tijd dat je eens een paar weken of maanden op vakantie trok naar pakweg Frankrijk (ik zeg pakweg maar het is altijd Frankrijk, of het zou Italië moeten zijn, waar je dan toch via Frankrijk naar toe trekt), zonder dat je, op de terugreis, een formulier moest invullen waarmee je aangaf waar je precies was geweest.

Dat is een online formulier, terwijl ik hier praat over de tijd dat er nog geen online formulieren waren. Geen wifi. Als je het thuisfront wou spreken, zocht je een telefooncel. Een hokje waar een telefoon in stond, die je met een muntstuk kon bedienen, als hij niet gevandaliseerd was.

Frankrijk was toen ook al ingedeeld in departementen, en verder in regio's, waar er meer van waren dan nu het geval is. Zo ging ik graag eens naar Languedoc-Roussillon, maar die regio zit nu verborgen in Occitanie. De departementen zijn gebleven, alleen hadden ze vroeger geen kleur. Misschien kon je wel zeggen dat Lozère een rood departement was, maar dat ging dan over zijn politieke voorkeur.

Zo kon het gebeuren dat de Franse president de hoofdstad Mende van Lozère met zijn bezoek vereerde, naar aanleiding van een etappeaankomst van de tour bovenop de Montée Jalabert. Die president heette François Hollande en was een socialist. Wie zijn vakantie in zo'n rood departement had doorgebracht, al dan niet uit sympathie, kon vrijelijk op ieder moment naar huis terug reizen, en moest vervolgens niet verplicht twee weken binnen blijven.

Als al het voorgaande wat sjagerijnig klinkt, dan komt dat omdat ik morgen Frankrijk weer moet verlaten, terwijl ik er vandaag nog een onvergetelijke dag heb doorgebracht. Wat een land toch. En laat ze maar wat chauvin zijn, de Fransen, wie zou het niét zijn die in zo'n land mocht leven? Er zijn er die smalletjes doen over de manier waarop een en ander hier met de Franse slag gebeurt, efficiënte noorderlingen bij wie alles veel beter geregeld is, waarom komen ze dan toch altijd weer massaal hier naar toe?

Soit. Morgen rijd ik huiswaarts, als alles goed gaat steek ik overmorgen de grens met het thuisland over. Als ze mij daar doen stoppen, laat ik mijn QR-code zien, en een samenvatting van mijn elektronisch formulier, met mijn naam, mijn adres, mijn vaste en mobiele telefoonnummers, mijn rijksregisternummer en identiteitskaartnummer, mijn e-mailadres, het kenteken van mijn auto, en waar ik de voorbije veertien dagen geweest ben: jawel, in Lozère, en ook in Ardèche, tegenwoordig oranje departementen, zoals bijna alle andere, met uitzondering van een handvol rode en het departement Creuse, dat helemaal alleen nog groen is.

Thuis hou ik een paar weken een low profile aan, dat doe ik anders overigens ook. Het is de tijd die ik nodig heb om mijn abrupte dépaysage te boven te komen.

12 september

Mocht ik in de komende weken onbereikbaar zijn, het komt wel weer goed. Ik ben ei zo na klaar met het graven van de diepe kuil, waarin ik van plan ben te verdwijnen tot ten vroegste woensdag vier november, maar mogelijk nog een eind later. Mijn opzet is pas weer boven te komen, als de Amerikanen een nieuwe president hebben. Waarmee ik bedoel: een nieuwe. Hoe ze eraan zullen komen, wil ik liever niet zien. Het is mooi meegenomen, dat nog andere treurige spektakels mij ook bespaard blijven. Mochten ze, de hemel behoede ons, de oude president herverkiezen, dan blijf ik in mijn kuil tot die eindelijk weg is. Als dat vier jaar moet duren, tant pis. Maar daar gaan we toch niet van uit.

7 september

Je suis prête. Je t'attends! Een uitspraak die met weinig verbeelding voor meer dan een uitleg vatbaar is. Ik lees ze in het gastenboek voorin de kerk van Nasbinals, een populaire etappe op de lange weg naar Compostella. De datum staat eronder, vandaag 7 september. Vorige aantekeningen bevestigen wat ik vermoed: de kreet is mogelijk gericht tot de Goddelijke Bruidegom. Van dit soort discours word ik altijd balorig. Een sterke drang bevliegt me om de pen op te nemen die bij het boek ligt, en er in grote letters Dio non c'è in te schrijven. Ik laat het toch maar, terwijl ik plots moet denken aan een sterk gelijkaardige boodschap. Ne te lave pas, j'arrive! Napoleon laat zijn echtgenote Joséphine weten dat hij na de veldslag naar huis komt. Eigenlijk schreef hij Ne te lave pas, j'accours et dans huit jours je suis là. Ik stel met plezier vast dat de aantekening in Nasbinals net zo goed Joséphines antwoord zou kunnen zijn.