9 november

Opa is een hypokriet. Vroeger, toen hij nog les gaf, kon het nooit kort genoeg zijn. ‘Korter formuleren!’ hield hij zijn studenten voor, en hij haalde wellustig de helft van alle woorden door die zij met zoveel moeite op een rij hadden gezet. ‘Tel die lettergrepen!’ ging het. ‘Elk woord dat er niet moèt staan, màg er niet staan!’ Opa had zijn dooddoeners goed in de vingers.
Sinds hij geen les meer geeft, wordt opa’s huis al eens vaker door de kleine ukjes opgezocht. Ze bellen bij de voordeur aan - de belknop zit op peuterhoogte - , vegen keurig hun voetjes aan de deurmat schoon, trekken jas en schoenen uit en nemen bezit van het pand. De meest gegeerde plek is de open trap in de woonkamer, waarvan elke trede uitmuntend als zit- of werkblad dienst doet. De rest van de dag laten de ukjes zich bevoorraden met potloden, stiften en papiertjes, plakkers, lijm, scharen, touwtjes en strikjes, en chocomelk natuurlijk en fruitsap en cola en chocola en snoep en ijs en koek. ‘Ik wil melk’, zegt er eentje, en zij krijgt melk, maar eerst moet ze de boodschap opavriendelijker formuleren. ‘Opa, mag ik wat melk, alstublieft?’ Negen lettergrepen! Dat moet dan maar. Opa is eindelijk op rust.