Aan mijn appelaar hangen drie mezenbolletjes. Het linkse hangt lager, het rechse hoger dan het middenste. De mezen gaan eraan hangen en pikken de zaadjes uit het vet. Kleine brokjes vallen op de grond. Daar wachten de merels op. Iedereen tevreden. Iedereen? Niet het merelvrouwtje. Zij wil ook wat als er geen mezen zijn. Daar heeft ze het volgende op gevonden. Ze gaat onder een van de bolletjes zitten, kijkt zorgvuldig schattend omhoog, en maakt dan een sprong, al hevig met de vleugels flappend. Er is tijd voor één snelle prik. Kleine brokjes vallen op de grond. Het merelvrouwtje pikt ze vlijtig op, en maakt zich klaar voor een nieuwe sprong. Nu eens kiest ze het hoogste bolletje, dan weer het laagste, of het middenste. Of daar een systeem in zit heb ik nog niet kunnen achterhalen. Maar ook zonder is het slim bekeken. Met zo'n klein koppie.
Reageren op mezelf, het zal wel not done zijn, maar tant pis. Ik krijg zo zelden reacties, dat ik al lang niet meer kijk of er toch niet iemand daar geklikt heeft. Dat is zeer onzorgvuldig, zo blijkt vandaag, als ik geheel toevallig twee oude reacties vind van Chritine in Warschau. Zeer onbeleefd ook, niet antwoorden op een antwoord. Oprecht excuus, Christine. Dank voor je reacties, tot nog eens, en all the best!
BeantwoordenVerwijderenHallo, en bedankt; het was helemaal geen probleem. Kijk maar nog eens rond in je vorige blog waar ik al eens op gereageerd had; heb daar nog een reactie achtergelaten; groeten, tot later, Christine
BeantwoordenVerwijderenOK, tot nog eens!
BeantwoordenVerwijderen