19 augustus

Gisteren per sms een bericht ontvangen van de telefoniste van Scarlet. Zij laat mij weten dat de installatie van mijn Scarlet-abonnement 'kan worden ingepland'. Dat is even schrikken. Ingepland? Is die d zo bedoeld of een tikfout? Ik krijg een nummer 'voor een afspraak te maken met onze technieker'. Toch een tikfout, waarschijnlijk.

Ik sluit nu niet helemaal meer uit dat er dan toch nog iemand anders bij Scarlet werkt, en dat deze technieker, mogelijk de man of de vader van de telefoniste, zelfs op de gestelde datum opdaagt voor mijn abonnement in te planten.

16 augustus

België is best een aardig land om even uit weg te gaan. Kom je weer thuis, dan kun je zien wat er intussen veranderd is. Verbeterd, zou dat moeten zijn. Is het een regendag, zoals 15 augustus dit jaar, dan valt dat meteen al tegen.

Nee, de wegen zijn niet beter geworden. Nee, de campagnes voor veilig verkeer ook niet (Papa, je viel weg...) Dat nooit, nergens, onder geen enkele voorwaarde iets kan eindigen op drie puntjes, dat hebben ze ook nu weer tijdens je afwezigheid niet geleerd in België.

Nee, er zijn geen nieuwe wegrestaurants geopend en nee, de enkele bestaande zijn niet schoner en uitnodigender geworden. Het blijft zoeken naar de prijs op de koffieautomaten (1,20 €) en naar een lepeltje of desnoods een plastic stokje om mee in je soepje (enkel tomaat) te roeren (onvindbaar).

Nee, er is geen nieuwe regering (akkoord, in Holland ook niet) en nee, er zijn geen nieuwe ideeën, tenzij om eens een wereldbeker voetballen te organiseren (akkoord, samen met Holland), maar je bedoelde goeie ideeën, en nieuwe.

België is best een aardig land om even uit weg te gaan.

15 augustus

Gelezen: Datumloze dagen, van Jeroen Brouwers. Vaders en zonen, alweer. Conceptie, leven, ziekte, dood, tijd. Gewild of ongewild, het gaat toch door. Praten helpt niet, goede bedoelingen lopen vast in onbeholpenheid. Dit boek is veertig jaar na Joris Ockeloen en het wachten geschreven: die Brouwers blijft zichzelf wel trouw.

Jeroen Brouwers, Datumloze dagen

9 augustus

Pas uitgelezen: Ik haal je op, ik neem je mee, van Niccolò Ammaniti (Ti prendo e ti porto via).

Wat mis ik ze nu al: kleine Pietro Moroni en zijn slome broer Mimmo, de grote Graziano Biglia, zijn gitaar en zijn driehonderd mokkels, van wie de laatste altijd de beste is (niet de dwaze stoot Erica Trettel, maar onfortuinlijke schooljuf Flora Palmieri). En natuurlijk Gloria Celani, die alle vrouwen in schoonheid overtreft (en in wijsheid), ook al is ze nu nog een tiener.

De hele stoet dwaze bewoners van het schiereiland, door drank en/of obsessies geplaagde mannen (tetters! ballen! auto's!) en vrouwen (eten! cinema! cellulitis!) Fascist-flic Bruno Miele, zijn groteske vader Italo, de met zelf opgelegde stomheid geslagen Gina Biglia ('Graziano, zeg eens eerlijk, hoe zijn die niertjes?') , Max (Massimiliano) Franzini en Martina Trevisan in een gesmaakte bijrol van niet erg gemotiveerde studenten.

Een onbeschaamd vrolijk doordenderend verhaal over domheid en zijn attributen (leugens, intimidatie, geweld.) Goede wil duikt op de raarste plekken op. Zelfs de kwaadaardige etter Federico Pierini heeft het in zich om 'Jij hebt gewonnen' te zeggen, en Graziano weet het altijd weer: 'Ik heb een fout gemaakt!'

Maar het helpt niet veel. Een vrouw gaat dood, waardoor ze de ene held in de ellende stort (toch voor even), de andere een onverhoopte kans geeft op ontsnapping.

Moraal: de braafste jongetjes krijgen het meest op hun kop, wie de grootste bek opzet komt het eerste weg, wie bang is krijgt ook slagen. 'Mijn schuld.' 'Zeg dat nog eens.' 'Mijn schuld.'

Niet vergeten: Mariuccia Gatta, onderdirectrice van de school, machtsgeil, geborneerd, vals - kortom geheel naar het leven getekend.

Niccolò Ammaniti, Ik haal je op, ik neem je mee (Ti prendo e ti porto via)

3 augustus

Ik heb dat ook, zo'n piepklein schriftje en een potloodje, waarmee je alles wat je opvalt meteen vast kunt leggen, voor later, als je 's nachts aan je schrijftafel zit en een roman maakt. Want het zijn toch de levensechte details die het verhaal geloofwaardig maken, is dat niet zo? Zeer zeker. Maar welk vehaal? Tja, dat moet ik wel nog verzinnen, natuurlijk. Dat staat niet in het schriftje.

1 augustus

Ter hoogte van Charleroi verschijnt een vrachtwagen voor me. Op de achterdeuren tekent zich beetje bij beetje een lekkere meid af, onder de slogan 'Kijken kost niets'. Ik kijken dus, en nu zie ik ook de naam 'Scarlet' staan. Die trekt pas echt mijn aandacht. 'Nu ook met digitale televisie', lees ik nog. 'Ha!' zeg ik tegen mijn gade die ook als co-piloot fungeert. 'Dus toch!'

Sinds ik in december 2009 die digitale televisie bij hen besteld heb, ben ik elke dag wat meer aan het bestaan van Scarlet gaan twijfelen. Bij mij is de overtuiging gegroeid dat Scarlet in werkelijkheid een telefoniste is op een zolderkamertje in Brussel, of in Calcutta, die de hele dag mensen als ik te woord staat die willen weten waarom hun digitale televisie na zo of zoveel maanden (in mijn geval stilaan acht) nog altijd niet is geïnstalleerd. Maar kijk: Scarlet heeft zelfs vrachtwagens, die echt rondrijden op de ring van Charleroi.

Of toch weer niet? Want als ik de vrachtwagen inhaal, prijkt op de zijkant een heel andere naam, in heel andere, niet-rode kleuren, van een vervoerbedrijf dat waarschijnlijk wèl bestaat, en niet te beroerd is om zijn achterdeuren te verhuren aan de telefoniste van Scarlet.

Ach, digitale televisie. Wat moet je er ook mee.

Hors série

Een vent die een detectiveverhaal wil schrijven heeft na negen dagen zwoegen het eerste hoofdstuk af, waarin hij het stadje P beschrijft, het marktplein, het voetbalterrein, het viaduct over de spoorweg, het braak stuk grond bij het kanaal en het verliefde stelletje dat, daar wandelend, de voeten van het lijk ziet uitsteken van onder een verschoten stuk linoleum, en dan denkt hij: wat nu? En dan denkt hij: hoeveel verhaaltjes beginnen er al niet met een lijk, en gaan dan eindeloos door over hoe het daar gekomen is en wie dat heeft gedaan? En dan denkt hij: foert, laat de politie het maar uitzoeken, en hij klikt op Edit, Select All, Delete en loopt naar buiten voor zijn avondwandelingetje in het bosje, waar hij van achteren een klap op zijn kop krijgt met een zwaar stomp voorwerp, zoals een loden pijp of een honkbalknuppel, en als een verstoppertje spelend jongetje drie weken later niet een beetje was verdwaald, lag hij nu misschien nog onder de varens en het kreupelhout. Maar de gepensioneerde hoofdonderwijzer van P, die ervan hoort, vraagt zich af: wie zou hem die klap gegeven hebben, en waarom?