Pas uitgelezen: Ik haal je op, ik neem je mee, van Niccolò Ammaniti (Ti prendo e ti porto via).
Wat mis ik ze nu al: kleine Pietro Moroni en zijn slome broer Mimmo, de grote Graziano Biglia, zijn gitaar en zijn driehonderd mokkels, van wie de laatste altijd de beste is (niet de dwaze stoot Erica Trettel, maar onfortuinlijke schooljuf Flora Palmieri). En natuurlijk Gloria Celani, die alle vrouwen in schoonheid overtreft (en in wijsheid), ook al is ze nu nog een tiener.
De hele stoet dwaze bewoners van het schiereiland, door drank en/of obsessies geplaagde mannen (tetters! ballen! auto's!) en vrouwen (eten! cinema! cellulitis!) Fascist-flic Bruno Miele, zijn groteske vader Italo, de met zelf opgelegde stomheid geslagen Gina Biglia ('Graziano, zeg eens eerlijk, hoe zijn die niertjes?') , Max (Massimiliano) Franzini en Martina Trevisan in een gesmaakte bijrol van niet erg gemotiveerde studenten.
Een onbeschaamd vrolijk doordenderend verhaal over domheid en zijn attributen (leugens, intimidatie, geweld.) Goede wil duikt op de raarste plekken op. Zelfs de kwaadaardige etter Federico Pierini heeft het in zich om 'Jij hebt gewonnen' te zeggen, en Graziano weet het altijd weer: 'Ik heb een fout gemaakt!'
Maar het helpt niet veel. Een vrouw gaat dood, waardoor ze de ene held in de ellende stort (toch voor even), de andere een onverhoopte kans geeft op ontsnapping.
Moraal: de braafste jongetjes krijgen het meest op hun kop, wie de grootste bek opzet komt het eerste weg, wie bang is krijgt ook slagen. 'Mijn schuld.' 'Zeg dat nog eens.' 'Mijn schuld.'
Niet vergeten: Mariuccia Gatta, onderdirectrice van de school, machtsgeil, geborneerd, vals - kortom geheel naar het leven getekend.
Niccolò Ammaniti, Ik haal je op, ik neem je mee (Ti prendo e ti porto via)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten