Ter hoogte van Charleroi verschijnt een vrachtwagen voor me. Op de achterdeuren tekent zich beetje bij beetje een lekkere meid af, onder de slogan 'Kijken kost niets'. Ik kijken dus, en nu zie ik ook de naam 'Scarlet' staan. Die trekt pas echt mijn aandacht. 'Nu ook met digitale televisie', lees ik nog. 'Ha!' zeg ik tegen mijn gade die ook als co-piloot fungeert. 'Dus toch!'
Sinds ik in december 2009 die digitale televisie bij hen besteld heb, ben ik elke dag wat meer aan het bestaan van Scarlet gaan twijfelen. Bij mij is de overtuiging gegroeid dat Scarlet in werkelijkheid een telefoniste is op een zolderkamertje in Brussel, of in Calcutta, die de hele dag mensen als ik te woord staat die willen weten waarom hun digitale televisie na zo of zoveel maanden (in mijn geval stilaan acht) nog altijd niet is geïnstalleerd. Maar kijk: Scarlet heeft zelfs vrachtwagens, die echt rondrijden op de ring van Charleroi.
Of toch weer niet? Want als ik de vrachtwagen inhaal, prijkt op de zijkant een heel andere naam, in heel andere, niet-rode kleuren, van een vervoerbedrijf dat waarschijnlijk wèl bestaat, en niet te beroerd is om zijn achterdeuren te verhuren aan de telefoniste van Scarlet.
Ach, digitale televisie. Wat moet je er ook mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten