29 november

Ik heb lang geleden eens een kerstboom gekocht, en toen kreeg ik er een kaaps viooltje bij. Als dat gebeurt, weet je: ik heb hier te veel betaald.

Een dag of drie geleden kocht ik een bril bij Top Charoen Optical. Top Charoen zit in Thailand op elke straathoek. Ze testten mijn ogen en toen moest ik even wachten terwijl de baas belde of de lenzen in voorraad waren (natuurlijk wel). Intussen kreeg ik een vruchtensapje aangeboden. Later gaven ze mij nog een stevige brillendoos en een blauw regenjasje cadeau. 

Blauw is de huiskleur van Top Charoen, voor wie dat niet zou weten hebben ze op het jasje ook nog een grote bril geplakt. Zo rijd ik nu rond hier 's avonds, als het net te koel is om nog in T-shirt op de Dream te stappen.

De bril, ja, die heb ik te duur betaald, ook na de korting. Ik troost me ermee dat hij thuis nog duurder zou geweest zijn. Pingelen en afdingen is niet mijn fort, al ben ik zelf in een winkel opgegroeid. Waar ik vandaan kom pingelden ze niet. De prijs is de prijs, als 't te duur is, ga je maar ergens anders. Korting? Hoezo, korting? Cadeautjes? Welke cadeautjes?

25 november

Dus Google heeft nu Street View. Ik heb er mijn eigen huis op gezien, en direct aan Google laten weten dat ik wil dat het gewist wordt of onherkenbaar gemaakt. Ze hebben meteen geantwoord:

We zijn momenteel bezig de door u gemelde beelden te beoordelen om te zien of we de gewenste actie kunnen ondernemen naar aanleiding van uw verzoek.

En twee en een half uur later:

We hebben de door u verzochte actie ondernomen en u zou de wijzigingen in de komende 24 uur in de Street View-beelden moeten kunnen zien.

Aan de taal te zien wordt de briefwisseling bij Google verzorgd door in de jaren zestig gepensioneerde notarissen. Maar goed, ze hebben actie ondernomen, ik moet nog zien wat het resultaat is.

Street View, wel ja, waarom niet? En waarom zouden de dames en heren van Google bij een volgende gelegenheid niet door mijn keukenraampje naar binnen kruipen en bij mij thuis wat foto's maken van de wc en de badkamer en mijn slaapkamer? Bedroom view? Toch interessant voor de mensen, als ze hun eigen en vooral elkaars gekreukte en anderszins gebruikte beddelakens online kunnen bekijken? Toch? 

(Met dank aan H voor de tip) 

23 november

Cold

Nog één keer over het weer: het gaat van kwaad naar erger. De Thailand Meteorological Department kondigt voor vandaag koud weer aan. Voor de slechte verstaander zetten ze er het icoontje bij: een in een dikke bontjas gehuld, kleumend mannetje of vrouwtje. De temperaturen liegen er niet om: 29° maximum, 15° minimum. Maar goed, dit is tenslotte Chiang Rai, het hoge noorden van Thailand. In mijn altoos uitdijende reisbagage vind ik nog wel iets met lange mouwen.

21 november

Als het klopt dat neutrino's sneller gaan dan het licht, dan kan de tijd ook achteruitgaan, hoor ik. 

Dat is altijd moeilijk, met die tijd. Net nu lees ik Time's Arrow van Martin Amis. Ik heb het eerder al eens gelezen, maar ik vergeet boeken altijd. In Time's Arrow gaat de tijd ook letterlijk achteruit. Best vermoeiend lezen, maar de effecten zijn verbluffend. Een auto heeft vijf versnellingen achteruit, zegt de verteller, en maar één vooruit. Daar staat dan 'R' op voor 'reverse'. Een virtuoos boek, Time's Arrow. 

Nu gisteren had ik ook zo'n aanvaring met de tijd. Ik boek een vlucht van Chiang Mai naar Bangkok, van 7.00 pm tot 8.20 pm. Aansluitend heb ik een vlucht naar huis, om 2.30 am. Dat ziet er goed uit: 's avonds een korte vlucht, daarna 's nachts de lange. Alleen vergeet ik dat 2.30 am niet de nacht is, maar het begin van de dag. Ante meridiem, mannetje! Heb je dan nooit Latijn geleerd?

Dus zal mijn vlucht van 7 pm in Bangkok aankomen als het vliegtuig naar huis daar al achttien uur weg is, want ik heb beide vluchten geboekt op dezelfde dag.

Sullig verhaal, ik weet het. Het mooie is dat Bangkok Airways er alle begrip voor heeft. Boekt u gewoon opnieuw voor de dag ervoor, mijnheer, en wij betalen u uw vorige tickets terug, zeggen ze daar.

Khop khun khap, dames en heren van Bangkokair. See you earlier!

Martin Amis, Time's Arrow (Vertaald als De pijl van de tijd)

18 november

Dalend aantal doden verontrust uitvaartsector

De kop heb ik uit De Standaard online van 18 november. Hij verwijst naar een artikel in Het Laatste Nieuws, waarin begrafenisondernemer Johan Dexters vaststelt dat er 'dit jaar tot nog toe bijna 2.000 Belgen minder gestorven [zijn] dan vorig jaar' en 'dat zorgt in de uitvaartsector voor kopzorgen'. 'Als deze afname zich de komende drie jaar voortzet', zegt Johan Dexters, 'vrees ik dat veel collega’s over de kop gaan'.

Over de vrees en de kopzorgen van Johan Dexters c.s. denkt iedereen maar het zijne. Ik vraag mij af of, bij een omkering van de trend, de omgekeerde kop ook in De Standaard zou staan:

Stijgend aantal doden stelt uitvaartsector gerust

Ik denk het niet. Maar wat is het verschil?

15 november

 

Ik lees dat mijn land België werkt aan een begroting voor 2012. Een beetje laat, half november, maar vooruit. En dan lees ik dat mijn land aan nog een begroting werkt, ook voor 2012. Voor het geval dat de eerste niet op tijd klaar is. Zo. Kijk daar eens naar, smooth operators die iedereen bij gebrek aan meer duidelijkheid de markten noemt. België niet betrouwbaar? Kom nou. Twee begrotingen, alstublieft. Alletwee met een tekort van 2,8 procent, dat is weinig. Laat die Belgen gerust. Ze hebben het moeilijk genoeg met zichzelf, en met elkaar.

14 november

Je kunt met de Honda Dream van alles mis doen. Hem ergens neerzetten en gaan lopen, en dan niet meer weten waar hij staat. Dat is vervelend, maar verder ongevaarlijk. Het sleuteltje op het contact laten zitten en gaan lopen. Ook niet echt gevaarlijk, maar iemand kan er wel met de Dream vandoor gaan: bijzonder vervelend. Toch moet het gezegd dat de Thais in de regel een brommer met sleuteltje gewoon laten staan. Dat heb ik proefondervindelijk en bij herhaling vastgesteld.

Verder kun je als je vertrekt vergeten de poot in te trekken. Dat is wel gevaarlijk. Bij de eerste wat scherpe bocht naar links riskeer je dat de poot je van je brommer wipt. Gelukkig houden alle Thais elkaars poot goed in de gaten. Rij je toch per ongeluk eens weg met de poot uit, dan word je gegarandeerd door alle omstaanders en voorbijrijders luidkeels aangemaand hem snel in te trekken. Ook dat heb ik bij herhaling uit de eerste hand ondervonden. Ja, ik leer traag.

SPS, zegt mijn gade, is dat nu zo moeilijk? Sleutel, Poot, Slot. Nu dat slot, dat is nog moeilijker. De Thais doen hun brommer niet op slot. De falangs ook niet, die willen er zo Thais mogelijk uitzien. Helm idem. Die draag ik wel. Het is een goed bedoeld potje uit harde plastic dat zo gauw ik boven de dertig rijd als een mediterrane strohoed naar mijn achterhoofd verschuift. Goed tegen tegen de zon, en tegen de politie. 

13 november

Hoe noemen ze dat, een keerpunt? Een kantelmoment? Vandaag heb ik mijn oude rugzak ontmanteld. Dat is het goede woord. Eigenlijk heb ik het niet zelf gedaan, maar mijn gade, die ook daar veel beter in is dan ik. Die rugzak was hier en daar gescheurd, maar wat erger was: hij was te klein. Ook nadat ik veertien kilo van de bagage per doos en per boot had weggestuurd, hij was weer te klein.

Dat komt omdat ik ondertussen een hoop nieuwe spullen bijgekocht heb, mezelf geruststellend dat er toch weer plaats was in de rugzak, tot er geen meer was. Trouwens, die rugzak was versleten, die was op. Dus heeft mijn gade er alle kleurige riempjes en lintjes afgehaald, en die overgezet op de saaie, zwarte, maar XL- grote tas op wieltjes die ik om de hoek op de Night Bazaar heb gekocht, al was het pas goed middag.

Het kantelmoment is er niet minder ingrijpend door: de fase van mijn leven waarin ik mijn huishouden op mijn rug de flanken opdroeg van de Annapurna, die fase is vandaag voorbij. Ik ga nog wel eens mijn huis uit, maar het zal over verharde wegen moeten gebeuren, over zorgvuldig geplaveide trottoirs zonder te veel putten en bulten, zodat ik mijn reistas stijlvol en bezadigd achter mij aan kan trekken, uitkijkend naar een taxi. Misschien moet ik ook mijn schoeisel aanpassen. Een reistas op wieltjes en sandalen, gaat dat wel?

Klik op de foto

10 november - Loi Krathong

Je koopt een kom loi voor 35 baht, op straat bij de ingang van de tempel. Al je kommer en je kwel, je chagrijn en je rancunes, je zorgen en je angsten en ergernissen doe je erin. Dan steek je de vlam in het ronde schijfje aan de onderkant. De lantaarn loopt langzaam vol met warme lucht. Dat duurt een tijdje: de diameter is rond de tachtig, hij is een kleine meter hoog. Dan, als je hem in je handen voelt trekken, til je hem boven je hoofd. Je kijkt nog even in de vlammen, en laat hem los. Hij stijgt, een grote cilinder vol licht, hij wordt kleiner, geler, bijna rood, tot nog een grote ster heel hoog overblijft, dan een puntje, dan niets. Maar lang voor het zover is, kun je hem niet meer volgen. Om je heen laten honderden mensen elk hun eigen kom loi de lucht in, de jouwe gaat er gauw in verloren. Zo is het goed. Laat maar gaan, beste mensen. Just let it go.

Loi Krathong

5 november

Het woord 'toerisme' heeft mij ooit nog vrolijk gestemd. Het riep associaties op met mooi weer en zeezand en vriendelijke mensen die je koffers de trap op droegen, met mythische plaatsen als Pisa of Rüdesheim waar het nooit regent, toch niet als Vlaanderen Vakantieland er op bezoek is. Niet langer. Toerisme gaat over kraampjes en hokjes en stalletjes met brol en slecht eten waar de lokale mensen met een grote boog omheen lopen. Arme sullen die van elders komen en niet beter weten mogen er zich aan al het ongerief te goed doen, zolang ze maar te veel betalen en het verder goed vinden dat ze achter hun rug of als het kan in hun gezicht worden uitgelachen. Zo.

Natuurlijk, wie over de mercantiele excessen in het buitenland klaagt, moet maar thuis blijven. Op een zonnige najaarsdag op een terrasje zitten op de Vrijdagmarkt of rond het Conscienceplein en er wat lachen met de Japanners, dat kan ook best leuk zijn, en de verplaatsingskosten liggen beduidend lager. If you can't stand the heat, stay out of the kitchen, zoals onze Amerikaanse vrienden zeggen. Zij hebben het gemakkelijk natuurlijk, met in elk provinciegat ter wereld hun eigen McDonald's. 

2 november

Herlezen, van Raymond Carver: Short Cuts. 
Herlezen, van Salman Rushdie: East, West

Allebei bundels korte verhalen, totaal verschillend, allebei wonderbaarlijk mooi.

Gekocht, van Raymond Carver: A New Path to the Waterfall, voor 260 THB in een tweedehandsboekenwinkel. Te duur, maar voor dit boek wil ik nog eens mijn West-Vlaamse krenterigheid vergeten. Dat heb ik dus nog te goed: een bundel gedichten waar Salman Rushdie van zegt: 'Read it. Read everything Carver wrote...Raymond Carver was a great writer'. Dat het maar gauw avond wordt!