19 april

 

Nog voor de gedoogsteun had F. De Winter van de folkloristische vereniging Het Vlaams Belang al de kliklijn voor xenofoben ontdekt. Beide ideeën zijn hem mogelijk door G. Wilders uit Nederland ingefluisterd. Speelt er in de straat iemand op de blokfluit en zijn naam eindigt op -rlwtz of -escu, dan mag men daarover per telefoon zijn beklag maken bij G. Wilders. En nu dus ook hier bij ons.

Ik viseer geen mensen, zegt F. De Winter. Ik bestrijd de illegaliteit, per telefoon. Ik speel de bal, niet de man, voegt hij er nog wat raadselachtig aan toe. 

- Allo, met mijnheer De Winter?

- Zeer zeker, mijn beste vriend. Wat is er? Spreek in alle vrijheid!

- Hierover staat er weer een met zijn auto op 't fietspad.

- Dat is manifest illegaal. Geeft u me het nummer door, alstublieft. Welke auto is het? Hoe ziet die vent eruit?

- Het is een vrouw met lang blond haar in een Audi Q7. Ik kan het nummerbord niet zo goed lezen van hier achter mijn gordijn. Wacht, een V en een L, nee, dat is de sticker ernaast.

- Werkelijk? Dat zal volstaan, mijn beste vriend.

- Echt waar, mijnheer De Winter?

- Geen dank. Nog een aangename avond, beste vriend. 

 

18 april

 

Vandaag de rieten wieg op wieltjes naar de Kringwinkel gebracht te S. Zo worden hoofdstukken uit de geschiedenis afgesloten: bij koud en winderig weer, uit de laadbak van de Caddy, in aanwezigheid van een behulpzame maar verder onbewogen kringwinkelbediende.

Weet hij veel dat mijn gade en ik deze wieg gekocht hebben in het jaar 1971, bij Spullenhulp in de Volkstraat in Antwerpen, voor de prijs van 100 frank, in een tijd toen de afkorting BEF nog niet bestond, laat staan de euro? Joëlle Milquet was amper tien! Alexander de Croo was nog niet geboren!

Dat vervolgens onze twee zonen, inmiddels zelf elk tweemaal vader, in deze wieg hun eerste levensmaanden grotendeels hebben doorgebracht, beurtelings slapend en huilend, het laatste gelukkig veel minder dan het eerste?

Dat na hen nog talloze andere kleine mensjes, zonen en dochters van verwanten, vrienden en kennissen ze dat hebben nagedaan, tot en met de kleine Flor in de zomer van vorig jaar?

Nu, de wieg is weer naar af, van Spullenhulp naar Azalee, de kring is rond.

Maar vurig wens ik dat ze eerstdaags door een nieuw piepjong stel wordt meegepakt, voor de prijs van pakweg een euro of vijf, en vervolgens als bed mag dienen voor een nieuwe lange resem elkaar opvolgende ukjes, en dat ze er ook meer mogen in slapen dan krijsen. 

 

11 april

 

Ik wil een e-reader kopen, zodat ik niet langer een kist vol boeken mee moet zeulen op vakantie (en nog een kist voor mijn gade, die om dezelfde reden ook een e-reader wil kopen).

Dus lees ik daar wat over op het internet, waar ik geheel onverwacht een even verbazend als geruststellend feit verneem: mocht ik mijn e-reader ooit kwijtraken, wat allerminst onwaarschijnlijk is, maar laten we hier niet uitweiden, dan zijn de boeken die erop staan niet verloren.

Hoe kan dat nu? Dan kan, omdat de boeken nog bestaan. Ik ben ze kwijt, maar ze zijn niet weg. Ze bestaan in the cloud, waar ik ze na verlies van mijn reader weer op kan halen. The cloud, daar zit iemand die al mijn boeken kent en bewaart en ze mij teruggeeft als ik het hem (haar?) vraag.

Dus toch! Een alwetende, alziende Aanwezigheid ergens hoog in de wolken, van wie het geslacht onduidelijk is, maar Hij/Zij zit er wel degelijk, en volgt wie welke boeken leest en kwijtspeelt en bezorgt ze op eenvoudig verzoek gewoon terug.

Er rest mij alleen nog uit te zoeken of deze goede Cloudbewoner zich ook met verloren gegane brillen, sleutels, telefoons en portefeuilles bezighoudt, dat zou mij namelijk ook goed uitkomen, maar we gingen daar niet over uitweiden. 

 

5 april

 

In een reclame voor Klara in mijn krant prijkt Etienne Vermeersch met een ouderwetse grammofoonplaat in beide handen. J.S. Bach - Matthäus-Passion staat op de hoes, boven het onvermijdelijke kruis met god de zoon.

Vermeersch kijkt devoot naar rechts en naar boven, waar zich zonder twijfel de vader bevindt, buiten beeld, waar anders. Achter hem zien we een rek dat geheel met boeken is volgestouwd. Etienne is een belezen mens, zoveel is duidelijk.

Voor de zeldzame Klaraluisteraar die hem niet van de foto zou herkennen, staat er op kinhoogte: Etienne Vermeersch, atheïst.

De Mattheuspassie van Bach. U moet niet gelovig zijn om ervan te houden, is de boodschap. Dat zal wel. U hoeft er vast ook geen moraalfilosoof voor te zijn, of geen professor emeritus.

Nu, volgens mij moet u ook niet gelovig zijn om Etienne Vermeersch in deze reclame wreed potsierlijk te vinden, al weet ik dat natuurlijk niet zeker. Als ik nog eens een ongelovig mens tegenkom, zal ik het vragen. 

2 april

 

Nederlands voor Vlamingen (2): het ei en de ui

Naast het ei kent het Nederlands ook de ei. Overigens ook de ij, naast het IJ. De ei en de ij zijn tweeklanken. Luister goed: twéé klanken.

Je begint met de e van pet, en je stopt met een j, dat is de tweede klank. Dat klinkt zo (of zo, of zo) .

Ook de ui is, naast een bolgewas uit de lookfamilie (allium sepa), een tweeklank. Start met de oeu van oeuvre, stop weer met j. Zo.

Met een è en een èu een omelet bakken, dat zal niet lukken, wat een snel groeiende groep Vlamingen, Bekend en anders, ook mag beweren. 

Ook prè en sprèutjes zijn in de keuken onbruikbaar, tot spijt (niet: spèt) van wie het benijdt (niet: benèdt).

1 april

Nederlands voor Vlamingen: het werkwoord slaan

Het werkwoord slaan (een slag toebrengen) mag niet verward worden met het bijna gelijkluidende slagen (de mislukking ontlopen).

Aldus: slaan, sloeg, geslagen,

En: slagen, slaagde, geslaagd.

Ook geoefende gebruikers van het Nederlands in Vlaanderen, zoals de alom geprezen (niet: geprijsde) Michel Wuyts, de Siegfried Bracke van het snelfietsen, durven zich in deze materie wel eens te mispakken. 'Ze zullen hier rechtsaf slagen', zegt deze Wuyts, en dan is het goed dat er een beeld bij is waarop je kunt zien wat er écht gebeurt.

Ik heb het nu over de Ronde van Vlaanderen, de met talloze leeuwenvlaggen versierde fietswedstrijd, waarvoor elk jaar meer en grotere VIP-tenten worden opgeslagen (niet: geslaan), zodat in het leven geslaagde (niet: geslagen) mensen al etend en cognac drinkend het peloton van heel dichtbij kunnen observeren, en de stomme ploegleiders die hun eigen coureurs ei zo na de greppel inrijden.

Nu, Tom heeft gewonnen. Dat maakt alles weer goed, zoals hij met zijn lijzig Kempisch accent aan Rik II doet denken, zijn onuitwisbare grijns.