La
Bête de Gévaudan, eertijds ook bekend als la Bestia,
heeft zich nog niet aan mij vertoond. Ik vind dat teleurstellend.
Het
Beest houdt me bezig, ik heb er twee boekjes over gekocht, van de
vele, waarin experten van velerlei pluimage (er zijn nogal wat curés
bij) elkaar om de oren slaan met wilde argumenten om aan te tonen dat
het een wolf is, dat het geen wolf is, dat het een mens is, dat het
een beer is, een afgerichte hond, een hyena, je noemt het maar.
Anderzijds
kan la Bête zich misschien beter niet aan mij vertonen, in acht
genomen zijn gewoonte om mensen, akkoord het liefst kinderen en
vrouwen, het hoofd af te bijten, hun ingewanden te eten en hun bloed
te drinken.
Wel
heeft zich aan mij een egeltje vertoond, dat op het heetst van de
dag, rond een uur of twee, dwars over het grasveld voor mijn
tijdelijke woning trok, hier en daar aan een grasspriet nippend, er
kennelijk op rekenend dat geen mens of ander gevaarlijk dier het zou
zien.
Het
is waar, voor zo'n egeltje en menig ander frêle beest is er geen
bloedstollender vijand dan de Mens, la Bestia par excellence.
Het
liefst zou ik nog een eend zijn. Een eend kan lopen, zwemmen en
vliegen. Giet je er water op, de eend wordt toch niet nat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten