Als
ik dat goed gezien heb, bestaat er een sport die 'liggend
karabijnschieten' heet. Het is zelfs een Olympische discipline,
een landgenoot van ons heeft er een zilveren medaille mee gewonnen in
Londen.
Nu
heb ik zelf het karabijnschieten meer dan eens beoefend. Toen ik
twaalf was en een week ging logeren bij mijn neefje, schoten we met
de luchtbuks op oude bloempotten, en toen dat begon te vervelen,
speelden we Winnetou en Old Shatterhand. We schoten op elkaar zonder
kogeltjes, alleen met de pang van de geperste lucht, en toen
dat ook begon te vervelen, deden we er toch maar een loodje in. Ach,
het is goed afgelopen.
Later
op de kermis mocht ik graag mikken op die smalle witte pijpjes, in de
hoop dat ik een opgezet beest bij elkaar kon schieten. Een keer
schoot ik vlak in de roos. Toen ging er een flits af en kwam ik
vanzelf op de foto, met een aardig meisje naast me dat ik nadien niet
veel meer heb gezien, tenzij op die foto, die ik mee kreeg als
trofee. Een papieren medaille, zo men wil, in de discipline 'staande
schieten op de Sinksenfoor'.
Eeuwige
roem, bwa, je leert er mee leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten