27 februari

'Iedere scheet die ik liet was geen scheet, maar een paragraaf.'

Mensen die zich, zoals ikzelf, verbazen over de literaire productiviteit van Herman Brusselmans, kunnen mogelijk in dit citaat een verklaring vinden.

Het staat in Ex-schrijver (1991). Het citaat is niet uit zijn verband gerukt, in Ex-schrijver is geen verband.

Taaltips: Op café

In het weekendmagazine van De Morgen geeft een bekend iemand die ik niet ken een half dozijn adressen waar ze graag iets gaat eten of drinken. Dat wil ik lezen, want ik eet en drink ook graag iets.

Een adres valt af, omdat het in Berlijn is.

Een tweede ook. 'Het publiek bestaat voornamelijk uit locals en vooral het interieur is charmant', maar het is wel in Montmartre, waar inderdaad meer locals wonen dan bekende Vlamingen. Dat is in Kemzeke niet anders. 

Blijven vier plekken over in en om Antwerpen.

Twee om te eten, en twee om te drinken, een 'toffe plek', verder ook 'heerlijke no-nonsenseplek' genoemd, en 'een nieuwe, leuke koffiebar bij ons in de buurt'.

Die laatste heeft eindelijk mijn aandacht, niet alleen omdat de bekende schrijfster er 'altijd een latte' drinkt, maar vooral hierom: 'Op vrijdag organiseert de uitbater een afterwork, dan kun je cava drinken en worden er hapjes geserveerd'.

Daar moet ik direct naartoe. Niks tof of no-nonsense, maar een ongegeneerde snobtent, waar je na het werk een afterwork meepakt met cava of latte.

Latte, zo weet de incrowd, is koffie, die 'melk' genoemd wordt omdat er ook melk in is, maar dan in het Italiaans. Volgens hetzelfde principe zou je soep met balletjes balls kunnen noemen, ik zeg maar wat, en geheel terzijde.

Latte wordt door nouveau-riche angelsaksers wel eens latté of lattè gespeld, omdat ze denken dat dat zo hoort in het buitenlands. Voor dit soort provinciaal taalgebruik, waar beginnende social climbers steevast mee door de mand vallen, heeft het Engels het woord hyperforeignism: willen uitpakken met een vreemd woord, maar het niet kunnen, zoals panini's.

Voor hyperforeignism heb ik geen Nederlands woord gevonden. Voor afterwork overigens ook niet. Ik stel achterwerk voor. Ik weet dat het al iets anders betekent, maar dat is met woorden geen probleem, kijk maar naar muis of vogelaar. Polysemie gewoon, niks aan. Oké, op nu naar het snobcafé!

5 februari

Mijn auto is binnen voor herstel. Ik heb een ruilauto gekregen. Als ik die auto start, doet hij piep-piep. Dat wil zeggen: je gordel! Een korte waarschuwing voor mogelijk vergeetachtige lieden, dat is attent van die auto.

Helaas, een minuut na het starten, als ik de gordel nog niet om heb, begint de piep-piep opnieuw, nu in reeksen van vijf: piep-piep, piep-piep, piep-piep, piep-piep, piep-piep. En na een heel korte pauze weer: piep-piep, piep-piep, piep-piep, piep-piep, piep-piep. En dan nog eens: piep-piep, piep-piep, piep-piep, piep-piep, piep-piep. Enzovoort.

Nu weet ik wel, dat het veiliger is om met de gordel om te rijden. Dat het illegaal is om dat niet te doen. Dat ik een boete kan krijgen. Fair enough, zeggen de Engelsen. Maar dat is wel genoeg. Ik hoef geen betuttelende meerijder. Al helemaal geen elektronische, irritante, spraakgestoorde betuttelende meerijder die alleen maar piep-piep kan zeggen.

Een korte preventieve piep-piep als ik instap, oké. Een repressieve, niet aflatende, mij moedwillig irriterende piep-piep, dat is er één te veel. Dan word ik opstandig. Fuck de gordel, zeg ik dan. (De kleinkindjes rijden niet mee. Als ze dat wel doen, zeggen ze: 'Opa, je gordel!')

Zo ben ik vanochtend naar de garage gereden, het piep-piep van mijn ruilauto straal negerend. Het mooie was, dat ik het na een tijdje niet meer hoorde, zoals ook thuis de bom-bom van de hangklok als het twee uur is. En dan ben ik in mijn eigen gerepareerde auto naar huis teruggekeerd, gordel om. Dat vond ik zelf zo het beste. 

 

3 februari

Bye! zegt het kindje in de film. Bye! zeggen de vertrekkende bezoekers. Ja, dat verstaat iedereen, het is net zo goed Duits als Russisch als Frans. Maar omdat de film in het Engels is, is hij ondertiteld in het Nederlands. 

Doei! zie ik het kindje zeggen. Doei! zeggen de vertrekkende bezoekers. Doei! Oei! Dat had ik dan liever niet gezien. Ik ben niet zo doeiachtig. Ook niet zo salukesachtig. Geef mij maar Ciao! Dat werkt overal, zelfs in Italië, en het is niet zo trutterig. 

De film heette Take this waltz en, tja, het liedje is beter.