De
vier dames zitten op een laag stoeltje met hun voeten tegen het water
aan. Ze voeren een levendig en onstuitbaar gesprek, waar af en toe
een paar flarden van tot mij doordringen. I
couldn't help overhearing,
zeggen de Engelsen, die altijd precies weten hoe je iets
onbetamelijks zoals 'luistervinken' de juiste draai moet geven.
Masters of spin, die Engelsen, ze hebben het zelf ook uitgevonden
natuurlijk. Maar het ging over Frankrijk, het water is de Etang de
Thau, en ik hoor dat de dames zich vrolijk maken over de mannen,
elkaar vertellen hoe veel eenvoudiger het leven wordt, als hun man er
even niet bij is. Pas d'homme, pas d'heure, zegt er een. Het klinkt
als een liedje. Het instemmend gegniffel komt van mijn gade vlak
naast me .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten