27 juli

Terefa Debela Delesa uit Ethiopië heeft gisteren de 43e halve marathon Marvejols-Mende gewonnen, ook bekend als de M-M. Ik schrijf zijn naam over van de officiële erelijst, die naar Franse gewoonte de voornaam van achter zet. (In menige Vlaamse school, toen ik daar nog werkte, deden ze dat ook. Ik moet hopen dat ze het eindelijk hebben afgeleerd). Zoveel valt ook af te leiden uit de veertiende plaats van Caelen Florent, de tweede Belg uit het klassement. Caelen liep de voortreffelijke tijd van 1.18.50, dat is 5.38 trager dan de winnaar. De eerste Belg was El Hachimi Abdelhadi, in 1.15.57.

Tot mijn teleurstelling liep Luka Kanda uit Kenia niet mee. De winnaar van 2014 had andere verplichtingen in Afrika en kon/mocht niet naar Lozère komen om mee te doen. Kanda won de wedstrijd ook al in 2009, 2010 en 2011. In 2012 en 2013 werd hij telkens tweede. Een keer kwam dat, ik geloof in 2012, doordat hij zich bij het binnenlopen van Mende per ongeluk door een motard liet misleiden en de verkeerde kant op liep. Hij is ook recordhouder met 1.10.09 in 2011.

De Marvejols - Mende is niet van de poes. Hij start op 688 meter hoogte, klimt tien kilometer lang tot de Col de Goudard (1023 m), dan gaat het 5 km bergaf, dan weer 5 omhoog tot Chabrits (879 m) en dan bergaf tot Mende op 740 meter. Er zijn kilometers lange stukken met een hellingsgraad van 10%.

Florent Caelen was gisteren niet in zijn beste doen: in 2014 was hij achtste en eerste niet-Afrikaan met een tijd van 1.16.41, meer dan twee minuten sneller dan dit jaar. Overigens is de top van de erelijst ook nu weer een haast puur Afrikaanse zaak: vier Ethiopiërs, vier Kenianen, twee Burundezen en een Rwandees in de eerste twaalf.

Dat valt ook in het straatbeeld te zien: de dagen voor en van de M-M kleurt het anders zo Lozèraanse Mende even zwart, tot in het voortreffelijke restaurent van Le Provençal, waar de deelnemers zichzelf de avond voor de wedstrijd nog eens goed aan de spaghetti bolognese te goed doen.

Zelf kozen mijn gade en ik voor de piéce de boeuf grillée, met frietjes, wijn, een grote fles Quézac en koffie (22,90 € samen).

Rond kwart over tien zondagochtend stond ik op de hoek van de Provençal, waar de lopers uit de Boulevard Henri Bourrillon rechtsaf de Place du Foirail indraaien waar de aankomst is, en maakte er deze foto van de winnaar:

(Van uw verslaggever ter plaatse)

18 juli

Vandaag door de straten van mijn geliefde vakantieoord M wandelend, werd ik getroffen door de ongewone drukte. Mensen stonden langs de straatkant en zwaaiden met vlaggetjes en riepen, en droegen kindjes op de schouders die ook weer riepen en zwaaiden. Rare voertuigen kwamen met hoge snelheid uit de bocht, met mannen en vrouwen erop die dingen gooiden naar de menigte. Een omstaander legde mij uit dat ik keek naar de reclamekaravaan van de Tour de France. 'En de coureurs?', vroeg ik. Het bleek dat die pas anderhalf uur later zouden passeren. Dus ging ik een koffie drinken in de Provençal, en daarna begaf ik mij naar de Office du Tourisme, vroeger Syndicat d'Initiative genoemd, een naam die ik altijd veel leuker gevonden heb, maar dat terzijde. In deze Office kon ik op een televisiescherm de verwikkelingen van de Touretappe volgen, van zo dichtbij alsof ik er zelf bij was. Toen op het scherm te zien viel, dat de coureurs de Office du Tourisme wel heel dicht genaderd waren, spoedde ik me naar buiten, waar ik er nog net in slaagde een foto te maken van wat in vaktermen de tête de la course heet. Twee coureurs draaiden rechtsaf de weg op naar boven, naar het kruis bij het vliegveldje waar mijn gade en ik op rustiger dagen graag wat in het lommer gaan zitten lezen. Vandaag ging dat niet, door het gewoel en de overal opgestelde politiemannen en -vrouwen die de borden met route barrée bewaakten. Eerder op de dag was ik met mijn scooter bij zo'n bord gestopt. Ik vroeg de politieman of ik voorbij mocht. Oui, zei deze, mais il faudra descendre et le pousser. Elke politieman met minder humor en communicatieve vaardigheid had non gezegd, dacht ik nog. Maar goed, mijn foto van de tête de la course heb ik in elk geval. Zelf vind ik hem best geslaagd, al vraagt het enige concentratie, ik geef het toe, om de twee coureurs in de menigte te ontwaren. Dat heb je met de populaire sporten: vroeg of laat nemen de kijkers het over. 

Tête de la course

9 juli

Nigra sum sed formosa. Het is dat de spreuk door een engel wordt vastgehouden, ergens hoog in de hemelen, omringd door vroom biddende heiligen, of je zou zeggen: wat een racistische praat toch weer. Alsof zwart en mooi zijn een contradictie inhoudt. Je laat het passeren, je zegt: kijk, het is dat donkere beeldje van Maria achter glas, hoe schattig. En zo lang geleden al. Hemelen, engelen, heiligen – je moet dat in de tijd situeren. Toch?

7 juli

'Eerste gespietste bij stratenlopen Pamplona'. Ja het tuig van het kalifaat heeft school gemaakt. Zelfs een doorgaans beleefde gazet als De Standaard stelt zijn smaak en zijn vocabularium met plezier een paar streepjes naar onder bij, ter genoegdoening van de adverteerders. En van de lezers, die dat allemaal wel spannend vinden zo thuis in de luie stoel. Bekijk video! Eerste gespietste, let wel, zaten we niet met z'n allen te wachten, kijkend naar het gedoe daar in Spanje, tot er eindelijk eentje op de hoorn ging? Ach het is zomer, het warm weer is officieel voorbij, wat zullen we het leesvolk nu weer voeren? A plate of cold sick dan maar.

6 juli

Sinds enige tijd bevind ik me op een plek die uitmunt door een weelde aan wuivende boomtoppen, klaterende watertjes, groene glooiingen en tsjirpende krekels, en verder de afwezigheid van WiFi hotspots. 

Wil ik deze en andere gedachten toch kenbaar maken aan de wereldbevolking, in de immer foute veronderstelling dat er altijd wel iemand zal zijn die ze zal willen kennen, dan moet ik me daar begeven waar ik eigenlijk niet wil zijn: het eethuis McDonalds. 

Zo'n eethuis is als een kerk: ik wil er niets mee te maken hebben, en toch loop ik er altijd weer binnen. Het zal de koelte zijn, in deze verhitte dagen. Het eethuis McDonalds, ik geef het node toe, beschikt over een bedachtzaam ingestelde klimaatregeling, waardoor het binnen in het etablissement, vooruit maar, aangenaam fris is. 

Bovendien kost een café allongé, om onduidelijke reden grand café genoemd, amper 1,10 euro. Die komt dan wel in een kartonnen bekertje met een dekseltje, alsof er in het eethuis McDonalds vliegen zouden zijn, die onverhoeds in je koffie kunnen belanden! 

Maar goed, voor amper 1,10 euro kun je er, naast slurpen van je grand café, onbeperkt het wereldwijde web betreden met, ik geef het ongaarne toe, een snelheid die op vele andere plaatsen geheel ondenkbaar is.

In dit eethuis genaamd McDonalds, waar ik met grote tegenzin kom, kan ik de gedachte kwijt, dat er een plek bestaat, waar de afwezigheid van WiFi ten enenmale onopgemerkt blijft, futiel geworden door het getsjirp van de krekels, het geklater van water, het wuiven van de boomtoppen en het glooiende groen.