6 juli

Sinds enige tijd bevind ik me op een plek die uitmunt door een weelde aan wuivende boomtoppen, klaterende watertjes, groene glooiingen en tsjirpende krekels, en verder de afwezigheid van WiFi hotspots. 

Wil ik deze en andere gedachten toch kenbaar maken aan de wereldbevolking, in de immer foute veronderstelling dat er altijd wel iemand zal zijn die ze zal willen kennen, dan moet ik me daar begeven waar ik eigenlijk niet wil zijn: het eethuis McDonalds. 

Zo'n eethuis is als een kerk: ik wil er niets mee te maken hebben, en toch loop ik er altijd weer binnen. Het zal de koelte zijn, in deze verhitte dagen. Het eethuis McDonalds, ik geef het node toe, beschikt over een bedachtzaam ingestelde klimaatregeling, waardoor het binnen in het etablissement, vooruit maar, aangenaam fris is. 

Bovendien kost een café allongé, om onduidelijke reden grand café genoemd, amper 1,10 euro. Die komt dan wel in een kartonnen bekertje met een dekseltje, alsof er in het eethuis McDonalds vliegen zouden zijn, die onverhoeds in je koffie kunnen belanden! 

Maar goed, voor amper 1,10 euro kun je er, naast slurpen van je grand café, onbeperkt het wereldwijde web betreden met, ik geef het ongaarne toe, een snelheid die op vele andere plaatsen geheel ondenkbaar is.

In dit eethuis genaamd McDonalds, waar ik met grote tegenzin kom, kan ik de gedachte kwijt, dat er een plek bestaat, waar de afwezigheid van WiFi ten enenmale onopgemerkt blijft, futiel geworden door het getsjirp van de krekels, het geklater van water, het wuiven van de boomtoppen en het glooiende groen.