Sommige dingen zullen
nooit veranderen. De hekel van boeren aan wandelaars, bijvoorbeeld.
Die op hun land lopen, en zo ze al wat eetbaar of plukbaar is
al niet meenemen of vertrappelen of op een andere manier naar de
duivels helpen, daar toch ten minste niets te zoeken hebben.
Zo'n wandelaar per
tweeloopsgeweer de daver op 't lijf jagen, de honden achteloos
zogezegd per ongeluk loslaten – misschien wat drastisch in deze ook
voor boeren inmiddels verlichte tijden, maar je kunt nog altijd de
bordjes met bewegwijzering wegpakken, of gewoon een draad over de weg
spannen waarop staat: Gevaar! Schrikdraad! Weg afgesloten!, of
woorden van die strekking.
De bleke stoelzitters
van de Office du Tourisme, die de wandeling aanprijzen en van
begeleidende, fraai verzorgde brochures voorzien met wegbeschrijving,
trajectplan, duur, moeilijkheidsgraad, hoogteverschil, kleur van de
balisage, te bekijken
kapelletjes en tables d'orientation,
weten zij veel wat er op het
terrein gebeurt, en zo ze het weten, wat zullen ze maken?
Ik
zal eraan denken als ik weer eens voor de zoveelste keer aangemaand
word om mijn eitjes en varkenskoteletjes en vijgen en olijven en
saucissons pur porc toch
maar vooral bij de sympathieke producteur local aan
te schaffen. Terwijl ze bij Lidl ook te koop zijn, en goedkoper.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten